Drie avonden Arno op rij in de Ancienne Belgique. De Morgen heeft het over de kortste weg naar een mentale erectie. Tja, dan vertrek je vol goesting naar Brussel. Paul Couter speelt een bluesy voorprogramma met veel, heel veel slidegitaar. Hij speelt vol overgave maar de ouwe Hintjens – getrouwe blijkt het publiek niet altijd te bekoren, getuige het vele gepraat tijdens zijn set. Hij lijkt op een Oostendse Willy Naessens look-a-like die oude blues speelt. Tot hij met I Can Dance – de uitgeklede versie – wat enkelingen overtuigt. Paul, de man zonder uurwerk knijpt nog snel een laatste instrumental uit zijn snaren en sluit af met Bye Bye, Till Next Time.
Arno is 70 geworden en stelt zijn laatste album Santeboutique voor. De setlist is gevuld met tal van nummers uit deze plaat: They Are Coming, Santeboutique, Tjip Tjip c’est Fini passeren de revue maar echt raken doet hij met de rustige nummer uit deze lp met Oostende Bonsoir, Naturel en Court-circuit dans mon esprit. De nieuwe nummers worden gecombineerd met Chic Et Pas Chèr, Whoop That Thing – swingen! – Je Veux Nager en uiteraard wat TC Matic-nummers. Que Pasa klinkt als vanouds, The Parrot Brigade een stomp energie in je maag.
Een stand-up comedian is Arno niet en zal hij nooit worden maar de lachers krijgt hij altijd op zijn hand. Drietalige bindteksten – Oostends-Nederlands, Frans met wel heel veel haar op en Duits. Nu ja, een poging tot. Dat doen we in België, switchen in onze taal.
Hij vertelt wat grappige anecdotes, geeft zijn idee over Trump, Johnson en Hesp. Nooit verlegen om zijn mening te geven. Niet altijd even samenhangend, maar hij legt met plezier een extremist over zijn knie. Tijdens zijn concert leer je wat bij over potentiezalf, les petit pois et la petite carotte van Arno. Gelukkig zit hij hier niet alleen mee. Bassist Mirko Banovic heeft schijnbaar ook een kleintje. Het publiek heeft enkel deze hint nodig om de tekstuele aanvulling luid te scanderen. Het nummer Les Saucisses De Maurice is gewoon hilarisch grappig. De wereld en het hoofd van le plus beau zit vol wentelingen en tuimelingen.
TC Matic-nummers Middle Class And Blue Eyes, Oh La La La en Putain Putain kunnen op heel wat bijval rekenen. Deze band steekt nieuw leven in een iconische erfenis. Na de afsluiter Ha Ha – zwaait Arno nog even en klinkt Bye Bye, Till Next Time – precies zoals Paul Couter eerder deze avond.
Arno oogt soms fragiel en is soms zeer ingetogen in de tragere nummers. Net als je denkt dat hij aan het mijmeren gaat en nostalgisch wordt, smijt hij de boel open en gaat vol vooruit. Zijn band speelt strak en zorgt dat het geheel niet verslapt. Waardig ouder worden. Tijdens de show noemde Arno zichzelf “Une pute. Une pute fière.” Wel, vachement bien, monsieur la pute.
GEERT VAN LIERDE