Terwijl menig fan al volop aftelt naar één van de hopeloos uitverkochte concerten van The Gathering met Anneke van Giersbergen opnieuw als frontvrouw, een eenmalige reünie om de dertigste verjaardag van het album Mandylion te vieren, werkt de muzikale kameleon met de engelenstem volop aan nieuw materiaal, de opvolger voor The Darkest Skies Are The Brightest (2021). Eind februari verscheen alvast de ep La Vie.
Met meer op komst, trekt van Giersbergen met haar achtkoppige band nu al langs de Nederlandse zalen. De spits werd afgebeten in concertzaal MEZZ in Breda. Luminous Dash was erbij en was getuige van een ronduit memorabel concert met de prachtige sopraanstem van Anneke in de hoofdrol, gedragen door een geweldige liveband. Er werd stevig gerockt en naar onze keel gegrepen. De band zoog ons mee in een vurige en energieke rollercoaster vol intensiteit. Er werd meegezongen en gedanst en menig traantje weggepinkt. Ja, ook dat! Wat een concert, Breda wat was dat? Anneke!
Terwijl menig concertganger nog rustig een praatje aan het doen was, wandelden Ebony Buckle en haar echtgenoot Nick Burns het podium op. Buckle was gehuld in een lang gewaad waar ze haast over viel, en dat voortdurend tot onder haar schouders zou zakken. Buckle nam plaats achter het gigantische keyboard, Burns omgorde de gitaar. Toen het duo Fall Behind inzette met mooie samenzang, werd Dutch Disease in de kiem gesmoord en verstomden alle gesprekken. “Go late get home, sing for your supper, sing for your mother, never let them near you”. Het mooie stemgeluid van Buckle wist instant te bekoren.
“Onze eerste dag op de tour, we hebben al een werkpuntje: ik moet zulke lange gewaden niet dragen die steeds afzakken, maar geniet van die ontblote schouders”, grapte Buckle. Ze vroeg zich af hoe het kwam dat muzikanten in Europa toch vooral droevige nummers maakten, waarop ze een bijzonder mooi en breekbaar Golden Sands inzette.
“Of wij Selkies kenden”, vroeg Buckle zich af. “Dat zijn zeehonden, die op het land hun huid afwerpen en zo de menselijke gedaante aannemen. Of hoe in elk van ons een mooi persoon schuilt”, voegde de zangeres er nog aan toe. En een lieflijk Selkie was ons deel, met Buckle die toonde hoge noten probleemloos aan te kunnen. “Het volgende liedje gaat over hoe ik vijf jaar geleden stopte met drinken en hoe dat mijn leven redde”, luidde de zangeres I Think I Just Saved My Own Life in, allesbehalve donker, eerder een vrolijk popliedje vol hoop en opluchting.
Onze favoriet in de korte set van Ebony Buckle was zonder twijfel Wild Woman, gepaard gaand met de nodige bombast en grandeur, en met de ambitie een evergreen te worden, waarbij de zangeres vocaal voluit ging, en ons zo wist te imponeren. Ook het mooie Jupiter Rising, wist instant te bekoren, met zijn fraaie melodie. Met een sacraal Wonder werd stijlvol besloten: stevig aangeblazen keys, en la Buckle die haar vocale kunnen volop etaleerde, heel erg hoog en bloedmooi. Dat hier en daar toch wat praters zich manifesteerden, was jammer. Gelukkig voor het laatst op de avond. Ebony Buckle, een naam die we zeker op onze radar houden.
ANNEKE VAN GIERSBERGEN
Tijdens dat half uurtje wachten op van Giersbergen, vroegen we ons af wat er zoal in de set zou steken. Natuurlijk enkele krakers van The Gathering en Agua de Annique, of misschien zelfs VUUR, misschien iets van Ayreon of wat ze met Devin Townsend deed? Maar welke songs van van Giersbergen? En alleszins geen licht klassieke stukken, zoals toen in Tilburg met het Kamerata Zuid-kamerorkest of eerder in Den Haag met het Het Residentieorkest Den Haag. Akoestisch allicht ook niet, nee, we zetten ons schrap voor een rockshow van een veelzijdige Anneke die ons toch weer zou weten te verrassen!
Stipt om negen uur wandelde de achtkoppige bemanning het podium op, een weinig later gevolgd door Anneke van Giersbergen die onder luid applaus het podium opliep. Meteen werd een behoorlijk broeierig en omnipotent You Will Never Change ingezet, met gulle gitaargloed. Hectische drums, machtige totaalsound van alle acht. Oh! Jammer genoeg verdronk de stem van van Giersbergen een beetje in de geluidsmix, een euvel dat gelukkig snel verholpen zou worden. Want een feest zonder die wonderlijke stem is geen echt feest hé. Ondanks dat euvel ging het dak er trouwens al bijna af in Breda.
“Hey, Breda! Alles Goed?” En van Giersbergen bleef nog even bij het album Drive (2013) met het verrukkelijke She, stukken steviger klinkend dan die albumversie en wij waren heus niet de enigen die “She, she has got something to say” mee keelden, toch? Wat een bommetje, en dan moesten er nog bepaalde salvo’s op ons afkomen. “Dankjewel, lieve mensen, zo blij om hier te zijn”. Nee, jij bedankt, Anneke!
Stiekem hadden we op Circles gehoopt, maar dat zat er deze keer niet in, maar als eerste traktaat uit het album Everything is Changing (2012), kregen we wel een zinderend en machtig Too Late. En dan was het tijd voor een eerste (verhoopte) verrassing. “De volgende die we doen is er eentje van The Gathering. Wie gaat er straks naar de shows?” Best wat handen en armen gingen de lucht in. “Oh, gelukkig! Voor wie uit de boot viel, als troost deze”. En van Giersbergen en band stuwden een zalig The May Song (The Nighttime Birds, 1997) de zaal in. Open doekjes voor de geweldige sax en de viriele viool salvo’s die The May Song naar nieuwe hoogten duwden.
Toen bleek het, zeer tot onze vreugde, tijd om even halt te houden bij The Darkest Skies Are The Brightest (2021). Van Giersbergen deed dat eerst met een bloedmooi My Promise, een eerste rustpunt in de set waarbij ze de hele zaal een flinke krop in de keel mocht bezorgen met die engelen-sopraanzang van haar. Kippenvel? Check! En nog eens. Wow. Bloed en bloedmooi gezongen, pakkend gebracht, ondersteund door een indrukwekkende vioolpartij. Magie en kippenvel factor oneindig. Iets lichtvoetiger, maar niet minder geniaal gedaan was I Saw A Car, heel vinnig gebracht met de violiste die prachtige dingen deed, fraai gitaarwerk en Anneke die al swingend de sterren van de hemel zong. Alweer.
“En nu een lied van onze nieuwe ep. Misschien hebben jullie ‘em al gehoord. Eerste keer dat we het brengen. Toch, best spannend!” en een fraai More Than A Thousand Words was ons deel, geslaagd met brio als live-debuut. Geweldige opbouw, mooie samenzang, fijne gitaarklanken en weer prachtige vioolpassages. En wat een mooie saxofoonsolo. Deze nieuwkomer is een classic in wording. Check!
Drums tikten Survive op gang, “Komaan, Breda!” en handjesgeklap ondersteunde mee dit derde vitale bezoekje aan The Darkest Skies Are The Brightest. Wat een vibe, wat een feest! En dan die geweldige tekstuele passage: “Hand over heart I saw it right from the start. Our destination, head over heels I think you know how it feels to be alive. Mind over matter our systems could shatter, but our hearts won’t and our minds don’t. We’re in power, never doubt it and I promise that our love will survive.”
Van bij de eerste noten viel het kwartje, aha-erlebnissen nog aan toe! Een bijzonder sfeervol en moody Saturnine (If-then-else, 2000) van The Gathering werd de zaal in geblazen. Heavy keys, prompte bassen, Anneke! Machtige slepende wall of sound. Ja, de huidige band van Anneke deed deze The Gathering-favoriet van ons meer dan eer aan.
You Want To Be Free (Everything Is Changing, 2012), was nooit echt een grote favoriet van ons, wél instant fan van dit live-jasje, waarbij van Giersbergen de zaal instrueerde tot samenzang. “Ik ben al 52, ik ben wat moe, dus jullie moeten me wat helpen”.
Opnieuw bleek het moment aangebroken om ons een krop in de keel en kippenvel te bezorgen. Dat lukte vanzelf met een ronduit fenomenaal When I Die, ook uit La Vie, de nieuwe ep. Zuinig ritmesectie, leidende baslijn, kippenvel dus bij de vocalen van Anneke, een sax-solo die door merg en been ging, waarna het muzikaal lichtjes ontplofte, met een ook een machtig gezongen stuk, met nog meer sax-pracht en de gitaren die gul mochten ronken, om dan zachtjes te imploderen.
Met Heal Me bleven we nog even bij de nieuwe ep, op gang gebracht door een clicktrack, potige percussie en van Giersbergen die stevig doorzong, op het album wat knipogend naar trip hop, hier wat meer rockend.
“Sorry, dit is een liedje van iemand anders. Dit is van Kate Bush, ik bewonder haar al zo lang”, waarna de zangeres ook vertelde dat ze recent een tour deed met de nummers van haar idool. Helaas gemist, dus blij met deze sterke cover van Running Up That Hill (A Deal With God), dat van Giersbergen zich helemaal eigen maakte, en met veel respect en brio bracht.
“Wie is er klaar om te rocken”, vroeg van Giersbergen en als een pletwals rolde Stay (Everything Is Changing, 2012) over ons heen. Met de gitaren, sax en viool die een stevige geluidsmuur neerzetten, broeierig, stevig en in ons gezicht!
Eén van de nieuwe liedjes uit La Vie hadden we dan nog niet gehad, daarvoor was het dan de hoogste tijd. Van Giersbergen zette a capella in “One more cup of tea”, waarbij gitaar inviel, en zodra het refrein eraan kwam, met de band. Krachtige zang van Anneke, heerlijke ingetogen, ronkende gitaren, weer fijn sax- en vioolwerk ook. En ook One More Nanosecond stond live als een huis.
Zullen we er nog ééntje doen, of vijf? Die gekende gitaarintro/riff schalde door de zaal en Breda werd stapelzot. Vooraan gingen de duivelshandjes gretig de lucht in, aha-erlebnis in het kwadraat. Want jawel, The Gathering-classic Strange Machines (Mandylion, 1995) knalde door MEZZ. Wat een mega-energieke en snoeiharde versie, mama! Veel dolle pret op het podium met gitaristen, de saxofonist, de violiste die elkaar letterlijk voor de voeten liepen en haast over de kabels struikelden! En wat een ongelooflijke bom. Wat een finale, wat een traktatie.
Het was kwart over tien en de band zwaaide af, niet zonder te groeten natuurlijk. Vanzelfsprekend nam het publiek hier geen genoegen mee en een dikke minuut later wandelde Anneke opnieuw het podium op, deze keer zonder band, maar met de akoestische gitaar. “Ik ga nog een cover voor jullie doen, jullie zullen het wel kennen denk ik” en ze zette Follow Me, Follow You van Genesis in. Heel mooi, en ingetogen. Naarmate de song vorderde, vervoegden de muzikanten de zangeres weer en in de volle bezetting werd de cover afgewerkt. Ook op gehoopt en niet meer verwacht werd Hurricane ingezet, nog zo’n parel van The Dark Skies Are The Brightest (2021). Van Giersbergen in samenzang met de violiste, op een galopperend ritme, met een bijzonder mooie, croonende sax, maar vooral die wonderlijke zang van Anneke in dat refrein. Zo ziek goed, zeg. Ooh.
“We doen er nog twee, oké?” Niemand die protesteerde hoor. Zeker niet toen bleek dat we gul werden ondergedompeld in het potige Mental Jungle (Drive, 2013), met wederom de sax en viool die hier het mooie weer maakten. “Dankjewel, Breda, jullie waren geweldig”, riep Anneke ons toe waarop als allerlaatste traktatie Air (2007) van Agua de Annique werd bezocht met het tegelijk poppy en rockend Witnesses, waarbij de gitaren nog eens gul mochten uitwaaieren. Voor het laatst.
Wat een avond, wat een band. Als je de kans hebt om Anneke van Giersbergen op deze clubtour nog mee te pikken: absoluut niet twijfelen; veel muzikale pracht en engelenzang zal jouw deel zijn. Maar misschien ben je sowieso ook al van de partij op één van die The Gathering-concerten in augustus of bij Ayreon in september, want ook daar kan je Annekes stem genieten. En de duivel-doet-al heeft nog tal van andere projecten op stapel staan. En allicht komt er weldra een album?
Wij staan alvast te popelen (oké, ook voor augustus en september!).
ANNEKE VAN GIERSBERGEN: website • facebook • instagram
EBONY BUCKLE: website • facebook • Instagram