Even na onze aankomst in Djingel Djangel: “Ge hebt die plaat van Alderson toch al gehoord hé? Dat is echt een van dé platen van 2023!” Of Peter van Djingel Djangel gelijk heeft? Bij de Luminous Dash-redactie viel de plaat alleszins ook zeer in de smaak, lees de review er gerust op na. Toen hij Nel Ponsaers, aka Alderson, aankondigde herhaalde Peter diens lof over het album nog eens voor het aanwezige publiek.
Jawel: de meesten kwamen allicht voor het Ierse fenomeen Anna Mieke, waaronder dat koppel dat uit Duitsland afreisde, en er waren zelfs een paar Ieren in de zaal, maar ook de fanbase van de Antwerpse Nel Ponsaers tekende duidelijk present. Beide dames wisten het publiek die maandagavond te omarmen, betoveren en/of bedwelmen met hun fraaie stemmen en pakkende composities.
Even na het openen van de deuren leek het erop dat het maar een makke opkomst zou worden, die avond. “Ja, maandag, he”, zei iemand. Maar terwijl we konden genieten van de fijne wachtmuziekjes van onder meer Mark Eitzel (When My Plane Finally Goes Down), Nick Cave (Bright Horses) en de betreurde Jamie Branch (Love Song), vond toch meer en meer volk de weg naar Djingel Djangel. En tegen dat Alderson aan haar set begonnen was, was dat toch voor een mooi gevulde zaal.
“Nu die verwachtingen nog waarmaken”, grapte Nel Ponsaers, na de enthousiaste aankondiging met de bewieroking van Erinyes, het debuutalbum van Alderson. “Ik maakte het album met full band, nu doe ik het alleen, maar dat zal wel lukken, we gaan dat gewoon doen!” En zo nam Ponsaers, enkel gewapend met stem en keyboard, hier en daar wat effectjes en op gegeven moment ook een zingende zaag, ons mee op een bijzonder mooie, soms behoorlijk donkere en bekoorlijk beklijvende trip doorheen het donkere en innemende universum dat ze op Erinyes gecreëerd heeft.
Met het donker slepende Emerald Dew was het bij menigeen al van ‘ooh, aah’ en slik. Machtig mooi gezongen, ook. Maar dan moest het intense, behoorlijk confronterende en pakkende A Drinking Song nog komen, of het niet minder imponerende Devoid of Love. “I melt your heart into a stone and throw that stone in a river, the river takes it to the sea where it gets eaten by a fish…” Wow. Op gegeven moment deed de Ponsaers’ stemtimbre ons even aan Suzanne Vega denken, zowaar. Maar het songmateriaal en sfeerschepping voelen zich dan eerder enorm goed thuis bij grootmeester Nick Cave.
Een absoluut pareltje in de set was zeker Mermaid, een wonderlijk mooie compositie en bekoorlijke melodie, met bijzonder sfeerschepping, waarbij je als je de ogen sloot de sirenes niet alleen kon horen maar ook voelen zowaar. Amai! I am the Moon dobberde lichtje in een psychedelisch sfeertje, en ook hing er een soort van dreiging in de lucht, met knappe effectjes en een vermeldenswaardige rol voor de zingende zaag! Van ongekende pracht was ook het sublieme doomy en gloomy Trophy, een unhappy compositie om U tegen te zeggen, half gesproken, half gezongen en live nog pakkender dan op het album. Slik!
“Dit is een van mijn favoriete liedjes, ik ben blij dat ik dat nu zelf ook kan spelen”, kondigde Ponsaers Oh Me aan. Of hoe de zangeres een wel heel sterke interpretatie bracht van deze klassebak van het onvolprezen Meat Puppets. Blij, met deze versie, dank je, Nel! Het was trouwens niet de enige cover in de set, noch de strafste want besluiten deed Ponsaers met een absolute kippenvel-versie van de Ierse folk traditional Skibbereen, het moest zowaar niet onderdoen voor die magistrale versie die we kennen van Sinéad O’ Connor & The Chieftains!
Met Skibbereen legde Alderson een bruggetje naar de set van Anna Mieke zou je kunnen denken, al brengt de Ierse muzikante helemaal geen pure folk songs, maar eerder jazzy dreampop, met folky en soms zelfs proggy inslag, of ook andersom. “Ne zanger is ne groep”, zong Wannes Van de Velde al in 1976, Anna Mieke liet zich dan ook bijstaan door Ryan Hargadon op klarinet, saxofoon en keyboards en Matthew Jacoboson op percussie. De zangeres begeleidde zichzelf op de akoestische gitaar. Twee had ze erbij, en die diende af en toe nog wat gestemd, maar nooit bracht het de flow uit het optreden.
Ei zo na klokslag negen uur begon het trio aan de set, die vooral opgebouwd was rond het jongste album Theatre, dat uit 2022 stamt. Openen deed Anna Mieke met de fraaie nieuwere fluisterpopsong Ornament. De zangeres stelde ons voor aan haar nieuwe gitaar, gemaakt door een vriend uit Dublin en verklaarde haar liefde voor Antwerpen waar het trio twee volle dagen doorbracht.
En dan werd volop geput uit Theatre, met nummers als For A Time, over die zomers in Sussex bij haar grootouders en het zwembad van de buren, aldus de zangeres. Het dromerige Mannequin, het behoorlijk virtuoze Coraline, met fraai gitaar-getokkel en sfeervolle blazers, of ook het doorleefde Go Away from my Window en het behoorlijk vinnige Red Sun passeerden doorheen de set. Gewéldige vibe en ideaal als afsluiter.
Spontaan moesten we bij een aantal van de genoemde nummers denken aan This Is The Kit. De stem komt in de buurt, het soort songs, met toevoeging van sax heeft er misschien ook wat mee te maken…
De toevoeging van keys, blaasinstrumenten en percussie werkte in veel gevallen erg goed, maar soms leken de vocalen wat te verdrinken in het geluid van de band. Sommige nummers, zoals For A Time hadden misschien meer baat bij een less is more, meer fragiele, akoestische aanpak, zoals de zangeres met verve demonstreerde bij Go Away from My Window, enkel gitaar en stem, en naar het einde toe wel een zalig croonende sax.
Natuurlijk was het genieten van het minimalistische gitaarspel en zeker de stem van de muzikante, daarom jammer dat die soms wat in het globale bandgeluid dreigde te verdrinken. Percussie, keys en zeker sax en klarinet boden bij een aantal composities effectief een erg mooie meerwaarde, al vragen we ons nog steeds af of een puur akoestische set, niet de betere keuze was geweest.
Het leidt geen twijfel: die maandagavond bij Djingel Djangel was het een feest van bijzonder mooie stemmen, en sterke composities. Maar mogen we zeggen dat Nel Ponsaers bij ons toch een stapje voor heeft? Bij Alderson hadden we echt instant dat enorme wow-gevoel, soms kippenvel dat we bij Anna Mieke dan niet hadden. Misschien was het gewoon een oneerlijke strijd voor de Ierse, voor melomanen die al behoorlijk verwend waren, bedwelmd of betoverd door Alderson?
Trouwens, Peter heeft gelijk. Dus check die plaat van Alderson, doén!
ALDERSON: facebook – instagram
ANNA MIEKE: facebook – instagram