… AND YOU WILL KNOW US BY THE TRAIL OF DEAD Antwerpen Trix, 12/02/2019
Madonna is jarig. Neen, niet de overrijpe popprinses, wel het succulente meesterwerkje uit 1999 van de band met de meest angstaanjagende en tegelijk bedwelmende groepsnaam ooit, … And You Will Know Us By The Trail Of Dead (die we hierna liefkozend afkorten naar Trail Of Dead). Een aardig volgelopen Trix zou getuige zijn van een furieuze show die als absolute belichaming geldt van de oerkracht en catharsis die een optreden van het kwartet uit Austin, Texas al ruim 20 jaar uitlokt en hen de overrompelende live-reputatie heeft verschaft die mythische proporties heeft aangenomen.
Opwarmertjes van dienst waren de Britse garagepunkers van Avalanche Party. Met dergelijke groepsnaam beseft u al van kilometers ver van welk punkhout ze pijlen maken. Ze omschrijven hun lawine zelf treffend als volgt: “The beats blast like cannons while the guitars stampede like spooked stallions”. De groep rond Jordan Bell en Jared Thorpe stond gedreven te spelen maar klonk nogal rommelig bij aanvang. De klank kwam 3 nummers ver in de juiste gitaargroeven terecht wat leidde tot een optreden dat lekker crescendo ging en de zanger de zaal in joeg. Veelbelovend collectief dat met opzwepende songs en een prima live vibe de zaal makkelijk in hun greep hield.
Maar we kwamen dus voor Madonna van Trail Of Dead, een plaat die ze bijna integraal zouden spelen, aangevuld met oude krakers. Albumopeners Mistakes And Regrets en Totally Natural maakten meteen duidelijk dat de band een uitstekende vormcurve te pakken had. Conrad Keely had het bij aanvang knap lastig om zijn stem boven de gitaarmuur te laten dansen maar nam de touwtjes tijdens onder meer Claire De Lunestevig in handen. Keely en zijn partner in crime sinds de debuutplaat, Jason Reece, zijn de enige 2 origineel overgebleven kernleden. Aangezien dit duo steevast samen het spoor van de dood heeft uitgetekend, verandert dit niets aan de intensiteit van een gemiddeld Trail of Dead-concert. Gemiddeld konden we de avond geenszins noemen.
Misschien toch even niet-ingewijden van een Trail Of Dead-hoogmis inlichten over het bijzondere karakter van een concert. Keely en Reece wisselen zowat om het nummer (gisteren was dat 6 nummers opeenvolgend) van instrument en micro. Zo nam Reece het van Keely over tijdens Blight Takes All en Flood Of Red. Overtuigend gebrachte nummers en Reece die krachtig ondersteund werd door de charismatische bassist met de ronkende naam Autry Fulbright II. En toen achter mij vol ontzag werd gefluisterd “dit is vet”, werd op het podium de essentie van een ziedende rockshow neergezet in de gedaante van het met elkaar versmolten epische tweeluik ‘Aged Dolls / A Perfect Teenhood’.
De muziek van deze emocore-helden was 20 jaar geleden vooral spannend, ongeleid en compromisloos. Tempowissels, breaks, gitaarsversnellingen, you name it, it has it all. Hoe de drums hier de spanning opdrijven, het fluisterend gezang met woeste uithalen wordt afgewisseld en de gitaren lijken te ontsporen, is ongezien en zorgt voor een directe golf van psychose in de zaal. A Perfect Teenhood vormt de blauwdruk van de genialiteit van een live optreden: rauw, intens, chaotisch, imponerend, angstaanjagend, beklemmend… Hoe Keely en Reece van elkaar drum en gitaar overnemen zonder de song te onderbreken, is gewoon briljant.
De opgezweepte zaal was klaar voor een portie classics waarvan vooral It Was There That I Saw You een heerlijk agressieve Homage vormde aan doorbraakplaat Source Tags & Codes. Een tot de verbeelding sprekende versie van Would You Smile Again For Me van Worlds Apart zette de boel definitief in lichterlaaie. De groep verliet de zaal, het publiek deed dat niet. De Française op de eerste rij in haar rolstoel stortte zich met gips en al op het podium en had haar trofee beet: de setlist!
En dan zorgde een ontwapenende en in bloedvorm verkerende Keely voor de verrassing door een extra toegift aan te kondigen, het eerste nummer van de eerste plaat. Fans wisten meteen hoe laat het was. De rolstoel werd meteen integraal het podium opgehesen, een handvol fans beklom mee het podium en de totale apocalyps was een feit tijdens een uitzinnig Richter Scale Madness.
Een optreden van ..And You Will Know Us By The Trail Of Dead samenvatten, hoe doe je dit? Wel, neem een flinke scheut oncontroleerbare pathos in de stijl van Jim Morrison, kruid bij met withete angst en vertwijfeling volgens profeet Cobain en laat het geheel marineren in een psychedelische fond die op temperatuur werd gebracht door Thurston Moore. Het lekker geurende resultaat wordt aan elkaar gepraat tijdens “Iedereen bezweet” met gastheer Mike Patton. Madonna had haar oksels niet geschoren, maar geen haan die er naar kraaide. Trix beleefde een wonderbaarlijk rock ’n roll feestje dat de essentie van een avondje uit met maten een nieuw inzicht rijker maakte: …. And You Will Know Us By The Smile of Life. Still Celebrating.
