Herinneringen, het is me wat. Een flashback naar de jaren 80 doet me automatisch in het wereldje van And Also The Trees belanden. Deze band uit Inkberrow, Worcestershire is nooit rijk geworden met het maken van platen, maar ze kunnen op zijn minst zeggen dat ze een cultband zijn. Misschien heeft het allemaal wel iets te maken met het feit dat ene Robert Smith (ja, die met zijn spinnenwebkapsel) gek was van de band en in het begin van de jaren 80 hun eerste tape producete, maar laten we het vooral op de unieke sound van de band houden. And Also The Trees had in de jaren 80 en 90 een loyale fanbasis die de wereld rondtrok om hun lievelingen te kunnen begroeten. Helaas, eens het nieuwe milennium eraan kwam, werd het behoorlijk stiller rond de Britten, maar ze zijn nooit weggeweest. En zo stonden ze op een donderdagavond nog maar eens in de Belgische hoofdstad. En de interesse is er nog, want er was behoorlijk wat volk naar de Magasin 4 afgezakt!
Geen voorprogramma. And Also The Trees is nog zo’n band die vindt dat het publiek recht heeft op minstens anderhalf uur muziek en met een dreigende curfew, besloot de Intersection-organisatie om het alleen maar op And Also The Trees te houden.
De band is zelf snugger genoeg om te weten dat het zwaartepunt van hun succes op de jaren 80 ligt, en niet zo zeer op de eveneens geslaagde laatste plaat Born Into The Waves, en dus werd geopteerd voor een balans tussen oud en nieuw. Niet dat je dit op de herkenbaarheid ervan na kon horen, alle songs klonken even intens, ontroerend en vakkundig.
Het viertal begon voorzichtig met Domed uit (Listen For) The Rag And Bone Man. Niemand die er een seconde aan had getwijfeld, maar de knappe stem van zanger Simon Huw Jones klinkt nog even fantastisch als toen, en ook de haarsnit van broertje Justin ligt nog steeds in zijn juiste vorm, net als diens subtiele gitaarspel dat decennia lang één van de sleutelfactoren van het And Also The Trees-succes was.
Het geduld van het publiek niet te lang op de proef stellen, en dus werd onmiddellijk gekozen voor Shaletown. Het was wat wennen voor drummer Paul Hill die af en toe de maat miste, maar zelfs dan bleef de song overeind. Natuurlijk, het oude materiaal van And Also The Trees staat als een huis en is meer dan een trip down memory lane!
En waarom niet één van de vele vergeten pareltjes opvissen? And Also The Trees heeft er zeer veel, en het was heerlijk om Dialogue uit het wat vergeten The Klaxon-album te horen. En dat klonk net zoals op de plaat even jazzy, dankzij bassist Colin Ozanne die de klarinet bovenhaalde.
Your Guess en Hawksmoor & The Savage brachten de band in zijn sas, en hoorden we waarom de nieuwe plaat waaruit de song komt hun opnieuw naar het vroegere niveau tilt. Er volgden nog heel wat nummers uit de nieuwe zoals The Sleepers of Bridges, maar ook oude klassiekers zoals het sublieme Brother Fear of het onverwoestbare Virus Meadow. De set werd krachtig afgesloten met The Skeins Of Love (uit jawel, die laatste plaat!)
Het publiek was enthousiast, en de klok vertelde ons dat er nog tijd was voor twee bisrondes vooraleer de curfew de Magasin 4 in stilte zou omhullen. Prince Rupert was te verwachten, maar slechts weinigen die hadden gehoopt dat men ook Wallpaper Dying uit de kelder van het verleden zou halen waarmee And Also The Trees bewees dat ze een op en top postpunkband zijn. En ja, hoe moet je anders een And Also The Trees-concert beëindigen dan met die ene superknaller Slow Pulse Boy? We zullen het gezegde over die goede wijn maar in de kast laten, maar geloof ons, And Also The Trees is nog altijd van vitaal belang.