Met de vijf bands die hij drijft en de samenwerkingen met andere artiesten, maakt Jan Dewulf ondertussen zelf een behoorlijk stukje van dat Belgisch Collectief uit. Maar welke inlanders lieten bij hem een sterke indruk na?
Wat is voor jou het beste Belgische album ooit?
Ik vind dit een zéér moeilijke vraag!
Er zijn zoveel goeie Belgische platen en niet alleen omdat electronic body music hier werd uitgevonden, maar gewoon omdat er ook buiten dat genre (waarin Belgen nu eenmaal vaak de hoofdrol spelen) zot veel goeie dingen zijn gemaakt.
Ik denk aan Fuck Up Evil van FRONT 242 (hun buitenbeetje), Pragamatic van PRAGA KHAN, Worst Case Scenario van dEUS, Concrete Jungle van DIVE, Royalty In Exile van THE SCABS, INSEKT, SUICIDE COMMANDO,… en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Emotioneel ligt Kiss Of Fury van A SPLIT SECOND me wellicht het meest na aan het hart. Dat is zo’n plaat die mijn leven veranderde. Een plaat ook die ik meermaals kocht als cadeau voor andere mensen. Omdat het verplichte kost is. En omdat het een prachtplaat is.
Wat is voor jou de beste Belgische single aller tijden?
Misschien toch O la la la van TC MATIC. Het moet tenslotte niet altijd obscuur of onbekend zijn. Vooral dan omwille van dat vuil aanstekelijk en tegendraads gitaarlijntje.
Nu, Ibiza van AMNESIA is misschien ook het vernoemen waard. Dat nummer was voor mij de blauwdruk van hoe ik zelf mijn eerste baslijnen voor Mildreda moest maken.
Naar welke Belgische artiest kijk je op?
DIRK IVENS is een soort living legend die me ooit van mijn sokken blies toen ik voor het eerst het nummer Killing Time hoorde. Concrete Jungle was ietwat later zo’n plaat die mijn leven veranderde. Dat ik ondertussen met de man mocht samenwerken en hem een vriend mag noemen, is een eer!
Welke nieuwe Belgische artiest / band moeten we volgens jou zeker in het oog houden?
THE MARS MODEL. Dat refreintje van hun vorige single Sister Glory is onsterfelijk goed!
Wat is jouw mooiste Belgische muziekherinnering (festival, optreden, ontmoeting…)?
De tweede editie (mijn eerste editie) van The Invitation Festival in Waregem toen Project Pitchfork, The Eternal Afflict, Goethes Erben, Calva Y Nada en Catastrophe Ballet samen op de affiche stonden. Ik was 15, en ik wist dat ik een goth voor het leven zou zijn. Vooral The Eternal Afflict was voor mij een absolute revelatie met het zotte en energieke podiumbeest Cyan die ‘the myth of rock ’n roll’ erg serieus leek te nemen.
