Zelf heeft hij pas zijn eigen debuutplaat Morphine Ghost uit, met zijn – op de eighties gebaseerde – project Mindshore en ook met Starblind=Earthbound laat hij regelmatig warmbloedige elektronica klinken. “Muziek is voor mij een levenslange obsessie, een reddingsboei en een constante gids in mijn leven. Kiezen was daarom bijna onmogelijk, maar voor mijn ‘eilandplaten’ heb ik drie albums geselecteerd die onmisbaar voor me zijn”, legt Nigel Grey Dubois uit, die ook één van de beheerders is van de Facebookgroep BMA: Belgium Music Addicts.
DEPECHE MODE – Violator (1990, Mute Records)
Ik herinner me nog goed hoe ik als puber Violator kocht in de Free Record Shop in Mortsel (Antwerpen). Op woensdagmiddag na school snuffelde ik vaak rond in de winkel en met de 20 euro die ik van mijn grootvader kreeg, kocht ik regelmatig een nieuw album. Leuke tijden! Mijn interesse in Depeche Mode was gewekt door de verzamelaar Singles 86–98 van mijn vader en Violator, hun bestverkochte album, leek een logische volgende stap.
Urenlang luisterde ik obsessief naar World In My Eyes. Die staccato riff inspireerde me zelfs om mijn eerste synthesizer te kopen. Violator is een popalbum waarop alles klopt: Martin L Gore schreef de nummers, Alan Wilder producete samen met Flood en David Gahan nam de meeste vocalen voor zijn rekening. De volgorde van de tracks geeft het album een duidelijke structuur, iets wat je tegenwoordig zelden nog tegenkomt.
Met iconische nummers als Personal Jesus, World in My Eyes, Policy of Truth en Enjoy the Silence, bracht Violator Depeche Mode wereldwijde roem, en ik beschouw het album als een tijdloze plaat binnen de elektronische muziek. Hun fantastische optreden afgelopen februari in Antwerpen onderstreepte opnieuw het genie achter deze nummers. Met mijn band Mindshore zijn we zeker schatplichtig aan deze heren uit Basildon.
DAVID SYLVIAN – Dead Bees On A Cake (1999, Virgin Records)
Het kiezen van een favoriet uit het oeuvre van David Sylvian is uiterst moeilijk voor mij. Mijn band Starblind=Earthbound is zelfs vernoemd naar een lyric uit het nummer Damage van Sylvian en Fripp. Er zijn zoveel albums met zo’n diversiteit met zoveel aspecten van zijn werk die mij aanspreken. Toch kies ik voor Dead Bees On A Cake.
Ik raad je aan een zitzak te kopen als je deze nog niet hebt. Steek wat kaarsen aan, brand wat sandelhoutwierook en zet je koptelefoon op. Dit album biedt een pseudo spirituele ervaring die je meeneemt naar een mythische wereld met een sterke knipoog naar de Indiase cultuur en Oosterse filosofie. I Surrender is één van mijn all-time favorieten.
De instrumentale gelaagdheid is fenomenaal, met als hoogtepunt voor mij de prachtig opgenomen trompet aan het einde, waarbij je de adem van de speler bijna kunt horen, ondanks de rijke orkestratie. Wanderlust is één van de vele collabs tussen Sakamoto en Sylvian die nooit teleurstellen en bij de slottrack Darkest Dreaming hou ik het zelden droog; het is alsof de grond onder je voeten wegzakt.
DEZ MONA & B.O.X – Lucy (2021, Virgin)
Voor mijn laatste album kies ik iets Belgisch. Als moderator van BMA wil ik nogmaals benadrukken hoe fantastisch onze muziekscene in België is. Lucy van Dez Mona & B.O.X blijft voor mij een absolute parel. Iedereen die mij kent, weet dat ik een grote fan ben van alle projecten waar Gregory (Frateur, nvdr.) bij betrokken is, maar dit album steekt er voor mij persoonlijk bovenuit. Ik was zo onder de indruk dat ik meerdere exemplaren kocht om uit te delen aan vrienden en familie.
Wat dit album voor mij zo bijzonder maakt, is hoe het erin slaagt om verschillende elementen samen te brengen tot iets radicaal nieuws: barokke instrumenten, rock- en jazzelementen en eigentijdse teksten.
Dit getuigt voor mij van de enorme kwaliteit van deze langspeler. Met ongeveer 20 nummers biedt Lucy een rijke luisterervaring. All Out, Dance with Me, Lucid Sky, en Come Slowly Eden zijn voor mij de standout tracks, maar ik merk dat mijn voorkeur hierin voortdurend verandert.
Het album lijkt me dan ook ideaal als een ‘eilandplaat.’
De platen zijn gekozen, nu het eiland nog!