Op een onbewoond eiland belanden lijkt een heerlijkheid… behalve als je maar drie albums mag meenemen als muziekofiel! Zo ook voor Jeroen De Vos dus, die we kennen van bij L’itch, Hoam, Brooks en Makimura: “Verdorie. Ik heb hier véél te lang over nagedacht. ‘Ge zult daar maar zitten op uw eiland’, dacht Bibi! Zo een beetje honger en dorst hebben. Zo een ‘muzieksken’ willen opzetten, en maar keuze hebben uit drie platen. Kies je dan iets dat je kent? Of kies je net iets onbekend? Soit. Here goes!”
KARNIVOOL – Sound Awake (2009, Cymatic)
De eerste plaat die ik zou meenemen was eigenlijk meteen gekozen. Een no brainer. Karnivool is absoluut één van mijn favoriete bands. Ze hebben een heerlijke balans gevonden tussen progressieve metal en gewoon mooie songs met leuke hooks. Karnivool is altijd al een beetje het voorbeeld geweest van wat ik persoonlijk wil bereiken in muziek of wat ik zelf wil maken. Hard, melodieus, interessant zonder vervelende stereotypen.
En als ik daar dan toch op dat eiland moet zitten, dan kan ik me eindelijk ook eens bezig houden met het leren spelen van die songs. Wacht, heb ik trouwens zelf iets van instrumenten mee op dat eiland? Verdorie!
DE STAAT – I_Con (2013, Mascot)
Over de tweede plaat heb ik lang moeten nadenken. Er zijn zoveel platen die ik goed vind en goed ken. Maar daar schuilt het gevaar. Ik wil ook iets meenemen wat niet zo bekend klinkt, wat een beetje raar is.
Ik ben een paar jaar geleden geobsedeerd geraakt door deze plaat van De Staat. Het nummer Witch Doctor in het bijzonder! Deze song is zo gek. Alsof ze tegen de gasten van De Staat zeiden: “Kijk jongens, er bestaat zoiets als muziek. Het is redelijk simpel hoor, je moet gewoon zien dat je bepaalde patroontjes herhaalt en jullie moeten met je instrumenten ongeveer mekaar zowat proberen volgen, meer is het niet”. Toen zeiden de mannen van De Staat: “Hmm, wat dacht je van zoiets?”, en toen zeiden wij dan weer van: “Oei! Goh ja, eigenlijk niet, maar bon, waarom niet zeker? Blijf maar doen jongens!”. En toen ontstond deze plaat. Weird, hard maar toch niet? Experimenteel as fuck. Net als je denkt: “Haha, ze gaan de Kyuss/ Queens toer op”, nemen ze toch weer een rare afslag.
STAKE – CRITICAL METHOD (2019, Hassle Records)
Bon, de kritische lezer heeft dat grapje hier al lang door, maar een zeer uitgebalanceerde lijst is het nu niet aan het worden. En zal ik daar spijt van hebben? Misschien, maar het interesseert me nu eens geen ene moer zie! Deze plaat van Stake moet er gewoon bij!
Oké, hear me out: vroeger, toen ze nog Steak Number Eight waren, kende ik deze band eigenlijk nog niet zo goed. Ja, sorry, oké. Ik weet het! Schande. De eerste plaat die ik had van Steak Number Eight was de plaat Kosmokoma. Een plaat die ik heel vet vind.
Toen bleken ze zichzelf opnieuw uit te vinden en brachten ze plots deze plaat uit. En die heb ik kapot gedraaid. Ik dacht eerst: “Oh neen, ze gaan veranderen van naam en blijkbaar ook veranderen van genre, wat doen die nu, bende zottekes!” Ik had schrik dat die nieuwe band die ik ontdekt had, opeens volledig ging veranderen. Maar mijn schrik was volledig ongegrond. Na het beluisteren van deze plaat was ik dan ook zo onder de indruk en geïnspireerd dat ik mijn eigen band oprichtte genaamd HOAM en dat ik een eerste ep aan mekaar schreef. Niet dat de songs op deze ep heel hard lijken op die van Critical Method, maar ze leerden mij creatief zijn. Out of the box-denken. Het gewoon voelen. Dus als ik zeg dat deze plaat zeker mee moet naar dat eiland, dan is dat niet ongegrond!
Wil je Jeroen De Vos op de planken zien staan? Dan kan dat op 17/10 met L’Itch, want dan spelen ze hun releaseshow in Kavka Oudaan in Antwerpen.