Als hij er maar 3 mag uitkiezen, moet hij er 295 verbannen, laat Gerry Vergult – in de muzikale mond ook wel Fred Angst genoemd – weten. En eigen werk als solo-artiest of met zijn projecten als Zool., Politburo, Aroma Di Amore neemt hij dan nog niet eens mee naar zijn onbewoond eiland!
Het is haast een onmenselijke taak om drie platen te kiezen uit de vele honderden die ik regelmatig opleg.
Dus sorry voor alle Led Zeppelin, John Cale, Patti Smith, PJ Harvey, Ween, Portishead, Jimi Hendrix,
Beatles, Stones, The Cure, Velvet Underground, Robert Wyatt, Aphex Twin, Burial, Amon Tobin, Nina Simone,
Gainsbourg, RVHG, Leonard Cohen, Battles, Brian Eno, Yo La Tengo, Boudewijn De Groot, Tom Waits, The Kinks,
Nick Cave, DJ Shadow, Sonic Youth, The Who, David Bowie, Sex Pistols, Einstürzende Neubauten, Underworld,
Mogwai, Low, Radiohead, Marc Ribot, Sigur Ros, Nils Frahm, The Clash, Spinvis, The Doors, Tortoise, TC Matic,
Talking Heads, CCR, Wire en Ennio Morricone fans: kiezen is verliezen…
Daarom koos ik voor 3 platen die me van bij de eerste beluistering van mijn sokken bliezen!
PINK FLOYD – Meddle (1971, Harvest, EMI)
Ik was 14 en werd uitgenodigd op een instuif (zo heette dat in die tijd) door een schoolkameraad wiens ouders
er warmpjes bij zaten en die een eigen “muziekkamer” had, met muren bekleed met zilverpapier, black lights
en strobo’s én een mega geluidsinstallatie. Hij zette One Of These Days op van Pink Floyd, een band waar ik
op dat moment nog nooit van gehoord had. En wat ik hoorde had ik ook nog nooit gehoord. Wat was dat voor
een psychedelisch orgasme. Ik was meteen verkocht en fan voor het leven!
LOU REED – Berlin (1973, RCA Records)
Berlin is een zeer desolate plaat, over de zelfkant van het leven. Maar desondanks gaf mij dit een positief gevoel.
Omdat het mijn eigen ellende als puber relativeerde. Zo erg was het dus nog niet met mij gesteld! Ik trok er mij aan op.
Ik kende Reed al wel van Walk On The Wild Side en Vicious, maar Velvet Underground (de banaanplaat is de
beste plaat aller tijden!) moest ik nog ontdekken.
PIXIES – Surfer Rosa (1988, 4AD)
Toen ik de eerste tonen van Bone Machine hoorde wist ik het: dit is meer dan bijzonder. De drums in de
intro deden mij meteen aan Led Zeppelin denken, één van mijn andere favoriete bands aller tijden. En dit
had tevens de energie van punk, maar dan zoveel intelligenter en gelaagder. En ook de rest van de plaat
was ‘outstanding’. Ook de interactie tussen de stemmen van Black Francis en Kim Deal was van een hogere
orde. Korte nummers ook, meteen to the point, geen overbodige franjes, straight to the heart!
