The Guru Guru voorstellen hoeft allang niet meer. Afkomstig uit Hasselt en sinds hun eerste ep uit 2014 steevast met stip genoteerd bij mensen met smaak. Psychotisch, maniakaal maar vooral doordringend. Muzikaal een mengelmoes van noise, krautrock en pop. Maar goed, we gingen ze niet meer voorstellen. Daarom geven we de virtuele micro door aan gitarist Emiel Van Den Abbeele die zijn hersenen pijnigde om na te denken welke drie platen in de koffer mogen als je voor eeuwig op een onbewoond eiland aanspoelt.
SONIC YOUTH – The Destroyed Room (B-sides and rarities) (2006, Geffen)
Ik ga ervan uit dat ik nooit meer van dit eiland af geraak. Daarom dat dit album voor mij de perfecte keuze is. Ondertussen is het al wel even geleden dat ik er ongelooflijk hard aan verknocht was. Maar elke keer dat ik het terug opzet (zo om de paar jaar of zo) geraak ik in een roes, een muzikale trip alsof ik even helemaal alleen op de wereld ben. Geen tijdsbesef, geen zorgen, just me and my destroyed room, en word ik helemaal terug gekatapulteerd naar toen ik 16 jaar was en Sonic Youth leerde kennen.
Ik heb het gevoel dat mijn leven pas begonnen is. Het experimenteren met geluiden, feedback, noise, de gitaar tot het uiterste drijven, alternatieve gitaarstemmingen, krakende pedalen, het weven van gitaarlijnen die mooi klinken maar een paar seconden later dissonant in elkaar vloeien, Sonic Youth heeft het allemaal en I LOVE IT.
Ik beluisterde dit album vroeger dagelijks of wekelijks. Ontelbare keren. Met als moment suprême het laatste nummer The Diamond Sea, dat net geen 26 minuten duurt. Trouwens ook mijn favoriete nummer aller tijden… Ik denk dat ik op het befaamde eiland zelfs genoeg zou hebben aan dit ene album. Maar omdat er mij drie albums gevraagd werden, kan ik er nog wel twee bedenken die me ook al heel veel hebben gedaan en nog steeds mijn lichaam en geest laten trillen van geluk bij elke luisterbeurt.
MY BLOODY VALENTINE – Loveless (1991, Creation)
Nog eentje om bij weg te dromen, de ogen te sluiten en je even helemaal alleen op deze wereld te voelen. Het geluid dat op deze plaat geproduceerd werd is absoluut machtig. Elke keer ik die opzet, lijkt het alsof er iemand mijn trommelvliezen aan het kriebelen is. Soms beenhard, maar ook dromerig, alsof je in een sprookje leeft. Alles mooi verweven en ondergedompeld in een lekkere laag zeemzoete noise.
QUEENS OF THE STONE AGE – Lullabies to Paralyze (2005, Interscope Records)
Na de twee vorige albums die ik meenam naar het eiland heb ik er natuurlijk ook eentje nodig om uit die muzikale roes te komen en even goed te beseffen waarom ik leef. Een aantal mokerslagen in het gezicht en het is ondertussen tijd om even wat eten te zoeken, want na deze drie albums kan ik wel wat gebruiken.
Ik kreeg dit album cadeau, lang geleden ergens rond mijn 16de verjaardag (ik weet niet meer van wie?!?!), en leerde zo Queens of the Stone Age kennen. Ik heb dit album grijsgedraaid. Ik vind alles van QOTSA goed, maar telkens ik dit album opzet is het toch weer net dat ietsje meer. Ik ken alle gitaarlijnen, baslijnen, drumritmes, zanglijnen van buiten. Lijkt me tof om alles te kunnen meezingen als je alleen op een eiland zit en niemand hebt om mee te praten.
