“Je drie favoriete platen kiezen voelt een beetje als een belediging tegenover alle artiesten die ik de laatste jaren heb grijsgedraaid. Excuses bij voorbaat”, laat Anton Mergaerts van newwaveband Velvet Mist en rockband Cardinal weten. Hij heeft alvast drie pareltjes uitgekozen om mee te nemen naar zijn eiland. En het klinkt ook geruststellend: “Zelfs als er geen platenspeler staat op het eiland, heb ik drie mooie hoezen om naar te staren tot ik verhonger.”
WHITESNAKE – Live at Donington (1990, Frontiers/ Columbia Music Entertainment/ CBS/ Sony/ Rhino)
Stage Presence For Dummies
Als je een tijdje alleen op een eiland zit, lijkt het mij aangenaam om nog eens af en toe het gevoel te hebben dat je op een festivalweide staat. Het eerste album in mijn rubberbootje is daarom deze kast van een liveshow. De ‘perfect storm’ van een supergroep in bloedvorm en 72000 fans (Monsters of Rock 1990: Whitesnake, Aerosmith, Poison, Quireboys, Thunder).
Ik ben een grote fan van 80’s hardrock en alles wat erbij hoort. Dit album voelt dan ook een beetje als één van de laatste huzarenstukjes van deze stroming. De manier waarop David Coverdale de massa dirigeert, het gitaarspel van Vai en Vandenberg, de setlist, het tempo van de show. Pure klasse. Een live show als deze is mijn blauwdruk, handleiding, inspiratie en streefdoel.
Bonus: De setlist is een samenraapsel van de beste nummers van Slide It In, 1987 en Slip Of The Tongue, alsook van Steve Vai’s iconische soloplaat For The Love Of God. Ik hoef dus niet te kiezen.
FISCHER-Z – Red Skies Over Paradise (1981, Liberty Records)
John, if you’re reading this: “Cheers!”
Dit album is een beetje de soundtrack van mijn jeugd. Zanger- gitarist John Watts is al jaren een familievriend en ik herinner me veel momenten uit mijn kindertijd die op één of andere manier verbonden zijn aan Fischer-Z. Jeugdsentiment terzijde.
Red Skies Over Paradise is een ijzersterk album dat, achteraf gezien, het zaadje is geweest waar mijn liefde voor new wave uit is gegroeid. Voor iedereen die enkel Marliese kent: luister eens verder dan uw neus lang is. There’s much more where that came from.
QUEEN – A Day At The Races (1976, EMI Records)
Layers, Layers, Layers
Queen is een band die decennia en genres overstijgt. Ik vind dan ook persoonlijke favorieten op elke plaat, van Queen I tot en met Innuendo. Ja, ook op Hot Space (Thank you Mr. Bowie).
Waarom A Day At The Races? Dit is volgens mij het eerste album waarop écht duidelijk wordt hoe geniaal Freddie Mercury was. Als ik aan Queen denk, denk ik aan de vocale performance en laagjes, en dit album is daar het schoolvoorbeeld van. Als ik even niet meer weet hoe het moet, zet ik You Take My Breath Away op en wordt het mij weer duidelijk. Ik vermoed dat dit album ook regelrecht verantwoordelijk is voor mijn drang om op elk nummer 28 lagen zang op te nemen. (Zie ook: elk Velvet Mist-nummer ooit).
