Tekst en foto : Hendrik Hindrex
De inmiddels bekende vega-hamvraag – welke drie platen neem je mee naar een onbewoond eiland ? – legden we voor aan Bert Liessens, frontman van Brulaap & The Boneshakers. Hij is tevens te boeken als one-man band. En hij is in zijn schaarse vrije tijd ook nog gitarist van de punkformatie Het Lood.
Bert: “Mijn persoonlijke smaak valt onder wat ik noem ‘rebel music’ : muziek vanuit de underdogpositie gebruikt als een eigen stem tegenover autoriteit. Oorspronkelijke hiphop is daar zeker ook een voorbeeld van, maar zelf houd ik het bij mijn heilige triumviraat : blues, punk en reggae. Mocht ik verbannen worden naar een eiland, kies ik er van elk genre één. “
R.L. BURNS – First Recordings (2003, Fat Possum Records)
De First recordings waren de grootste invloed op het ontstaan van Brulaap. In het bijzonder de nummers Poor Black Mattie en Jumper on the line. Mijn gezin denkt dat ik al tien jaar hetzelfde nummer speel en ze hebben niet helemaal ongelijk. Burnside brengt minimale blues in een dwingend droneritme. Vaak niet meer dan één akkoord met een complexe ritmische aanslag. Waarschijnlijk pak ik ook een gitaar mee – of ik span een touw tegen een boomstam – naar dat eiland en kan ik zo verder oefenen. Still a long way to go!
THE CONGOS – Heart Of The Congos (1977, Black Art)
Oorspronkelijk zou ik voor honderd procent kiezen voor Lee Scratch Perry, volgens mij één van de grootste producers en experimentele zielen. Zijn vele eigen producties worden echter vaak gekenmerkt door de typische Jamaicaanse chaos en missen eenheid. Bij The Congos komt het helemaal goed door de superbe songs en zangkwaliteiten van de band. Irie irie!! Ik ga daar nooit meer weg.
RAMONES – Loco Live (1991, Chrysalis)
Er zijn heel wat goeie platen en subgenres in het hardere werk, maar punkmuziek is voor mij voornamelijk alles losgooien. Live in het publiek of op het podium tot de limiet gaan. Een Boneshakers-show in het kort. Ik kies dan ook een klassieke liveplaat voor wanneer er opgeruimd moet worden op dat eiland. No punk without the Ramones. Een uur keihard gaan. En nee, ik vind de drumsound niet overdreven versus It’s Alive. Het is zoals ik ze heb gezien en koester. Loco Live van Ramones.
