Met zijn debuut Crawling plaatst Johan Verckist aka Wardrobe zich zonder veel moeite naast iemand als Mark Eitzel, dit maar om te zeggen dat het een zeer ingetogen plaatje is. En dus tijd voor een flinke babbel.
Dag Johan, de meeste lezers kennen jou wellicht van Shun Club, maar met Wardrobe wil je blijkbaar je eigen weg op. Welke gevolgen heeft dat voor je band, vooral omdat Wardrobe goed blijkt aan te slaan.
Goh, het is allemaal wat toevallig gebeurd. We waren met Shun Club een tweede plaat aan het voorbereiden en ik had even zin in een muzikaal tussendoortje en Pascal kwam met een voorstel dat ik niet kon weigeren. Het is niet zozeer de nood om een eigen weg op te gaan. Het blijven in beide gevallen mijn songs die ik zelf zing. Maar ik schrijf veel en soms voel ik de nood om een aantal songs op te nemen als in een soort definitief moment waarna ik verder kan werken aan andere of een nieuwe richting kan inslaan. Maar ik ben zelf zeer tevreden over het resultaat en omdat er interesse bleek te zijn, heb ik mensen bij elkaar gezocht om het geheel live te spelen. Het is misschien wel het juiste moment, want de andere Shun Club-ers spelen ook in vele andere bands en projecten op dit moment. Als de tijd rijp is, komen we weer samen. De songs voor een volgende plaat liggen al te wachten.
Net zoals bij Shun Club, speelde ook Pascal Deweze weer een grote rol bij Wardrobe. Hoe belangrijk is hij voor je muzikale carrière?
Hij lijkt inderdaad steeds weer op te duiken, he? Dat vind ik een zeer goede zaak. Pascal is een heel inspirerend iemand met een duidelijke visie op muziek en – wat misschien nog veel belangrijker is – hij heeft een goede smaak. We wonen vlak bij elkaar en komen elkaar dan ook vaak tegen, dat helpt. Zeker deze keer heb ik enorm veel van hem geleerd door samen te spelen en ook door te praten. Hij heeft me voor deze plaat uit mijn muzikale comfortzone gesleurd en daar ben ik hem dankbaar voor.
De start van Wardrobe was blijkbaar een gesprek over hoe sessiemuzikanten in de jaren 60 en 70 de studio introkken om stukken te spelen van grote songwriters, en dat een uurtje of zo voordat ze het werk hadden gehoord. Leg dat maar eens uit!
Het idee vond natuurlijk zijn oorsprong weer op café, of wat denk je? (lacht) Pascal en ik zijn alle twee grote fans van die grote ambachtsmannen van weleer die alles in functie stelden van de song en de performance in de studio. Denk aan: Harry Nilsson of John Lennon of Nick Lowe. Door de beschikbaarheid van moderne technologie worden opnames betaalbaarder zodat steeds meer mensen hun muziek veel beter kunnen doen klinken. En dat is op zich een hele goede zaak. Nadelig bijverschijnsel is dat sommige muziek foutloos is geworden dat de mens in het geheel wat lijkt te zijn verdwenen. Wij wilden terug de kleine ‘foutjes’ of verschillen die muzikanten nu eenmaal spelen in de muziek krijgen. Dat is zeker niet voor alle muziek belangrijk. Maar misschien wel voor wat ik doe. De songs die ik geschreven had mochten niet vrijblijvend zijn, ze moesten raken en echt aanvoelen. Daarom werd er zo veel mogelijk live ingespeeld en mochten kleine oneffenheden blijven staan. Overdubs waren enkel toegestaan als ze van levensbelang waren. Doordat Marc, Pieter en Pascal de nummers pas op het moment zelf te horen kregen en we ze ter plekke inspeelden, leken we even de plek in te nemen van de luisteraar. We werden als het ware heel even ons eigen publiek dat de songs meestal ook maar een keer te horen krijgt alvorens ze te beoordelen. Zo probeerden we een zekere frisheid en directheid in het opnameproces te stoppen.
Als ik nadenk over de vorige vraag zou ik bijna durven denken dat ik met een muzikant spreek die denkt dat er vandaag in de muziekscène net iets te weinig risico wordt genomen. Juist?
Niet per se. Ik vind dat er tegenwoordig erg goede muziek gemaakt wordt in allerlei muzikale genres waarbij er zeker veel risico genomen wordt. Het is ook niet zo dat mijn plaat nu zo’n enorme daad van subversiviteit inhoudt. Zoveel risico zit er niet in, denk ik. Het zijn eigenlijk gewoon songs op een zo eerlijk mogelijke manier gebracht. Maar misschien is het net dat wat wel een beetje breekt met de tijdsgeest. In die zin dan weer wel…
Ik hoor de invloeden van de mannen waarover jij het hebt, een Randy Newman bijvoorbeeld, gewoon omdat dit het soort artiesten zijn die de luisteraar verplichten om naar hun songs te luisteren.
Het verschil met Newmans teksten is dat die vaak uitgesproken sarcastisch en maatschappijkritisch zijn. Ik probeer me toch wat subtieler uit te drukken. Misschien heeft dat ook te maken met de onzekerheid die voortkomt uit het feit dat ik Nederlandstalig ben. Maar ik vind tekst ook wel belangrijk. Ik ga graag op zoek naar woorden met de juiste klank en sfeer, maar de song primeert. Ik hou vaak niet van pompeuze teksten met een overdaad aan sérieux. Mijn helden slagen er meestal in om in de eenvoud van hun teksten clichés te ontwijken en toch ware pracht neer te zetten. Wat een zin was me dat: pompeus en serieus tegelijk (schiet in de lach). Een waardig streven.
Solo betekent alleen. Alleen betekent zowel sterker als fragieler. Hoe zit dat bij Wardrobe?
Dat wordt afwachten. Meestal schrap ik naargelang ik meer speel, meer en meer zachte nummers omdat live luider spelen soms ook leuk is. Maar dat kan ik met deze plaat niet doen, want dan hou ik geen nummers over. Ik speelde gisteren alleen voor een een zittend publiek van een 100-tal mensen en iedereen zat zo stil te luisteren dat ik er aanvankelijk een beetje onzeker van werd. Maar ik merkte gaandeweg dat dat ervoor zorgde dat ik songs veel theatraler en fragieler kon brengen zodat ik soms alleen, zonder gitaarbegeleiding stond te zingen. Het lijkt me interessant om daar mee te spelen.
Blijkbaar heb je het ook niet echt voor platen die te perfect willen klinken. Hoewel ik je begrijp is dat niet zo gemakkelijk in een digitaal tijdperk, of toch wel?
Jawel jawel! Ik ben een enorme fan van productieplaten! Ik kan er erg van genieten om studiotrucs van sommige bands een hoofdtelefoon te zitten analyseren. Maar dat was gewoon niet wat ik op dit moment wilde doen.
Het is misschien wel typisch voor een singersongwriter (als ik Wardrobe zo mag omschrijven), maar ik hoor een dagdromer aan het werk.
Dat denk ik wel, ja. Al kan dat variëren.
De wereld lijkt te ontploffen, is er nog plaats voor een dagdromer, of is dat nu net de reden om te dagdromen?
Ik weet het niet. Ik heb het tegenwoordig behoorlijk moeilijk met de actualiteit. Het regent opinies en meestal die van de hardste roepers het eerst… Ik merk dat ik sommige gebeurtenissen bewust laat passeren omdat het allemaal zo hard binnenkomt. Kan ik ergens wat maatschappelijke verbittering inruilen voor een snuifje collectieve fantasie?
Binnenkort sta je met Wardrobe ook op het podium. Kan je daar iets meer over kwijt en zal het verschillen van de cd?
De bedoeling is dat we echt samen gaan muziek maken en met elkaar gaan communiceren. Gevolg daarvan is dat ik zeker niet van plan ben om de plaat zo correct mogelijk na te spelen. Ik denk dat concerten wel eens wat kunnen verschillen onderling.
Wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
Die heb ik niet, denk ik. Of het zou de witte moeten zijn van The Beatles maar dat is geen plaat meer, dat is een historische mijlpaal.
Met wie zou je het niet erg vinden om acht uur mee in een lift te zitten en wat zou je dan doen?
Wat een dubbelzinnige vraag (lacht). In willekeurig volgorde : Vannessa Paradis, Tom Waits, Donald Trump, Dave Eggers, Beck Hansen, Sacha Grey, Nassism Taleb en Kendrick Lamar …en je mag zelf invullen wat ik er mee doe.
Het laatste woord is aan jou…
Voor iemand die gebruik maakt van zo veel woorden, ben ik verbazend slecht in laatste woorden.