Dit jaar dingen 144 artiesten in het muziekconcours Sound Track naar de grote prijs. Of ze winnen, hangt grotendeels af van hun vermogen om het publiek te overtuigen. Luminous Dash heeft zich tot missie gesteld om alle 144 deelnemers via een interview aan je voor te stellen. Duik met ons mee in de Sound Track-files…
Yde Asja brengt alternatieve rock en indiepop met een donker randje. Vanuit Hasselt, maar geworteld in Gent, schrijft ze songs die balanceren tussen maatschappelijk engagement en persoonlijke reflectie. Rauw, fragiel en tegelijk oprecht, in de traditie van artiesten als PJ Harvey, Fiona Apple en Jeff Buckley. Op 4 oktober staat ze op het podium van JH Plug-in in Leopoldsburg.
Hoe ben je met muziek begonnen?
Yde Asja: Als kind ging ik naar de muziekschool, waar ik klassieke muziek volgde. Voor het lentefeest van mijn zus wilde ik een origineel cadeau geven, en zo schreef ik mijn eerste song. Dat nummer was meteen ook mijn eerste echte voeling met wat later mijn muziek zou worden.
Hoe zou je je muziek omschrijven?
Ik omschrijf mijn muziek meestal als alternatieve rock met een donker randje en een open hart. Er zit zeker ook een pop kantje aan. De laatste tijd hoor ik vaker dat mensen het indierock of indiepop noemen, dus ga ik daar dan maar in mee.
Ik hecht veel belang aan de sfeer van de nummers: die moet mijn boodschap en teksten weerspiegelen. Daardoor zijn de songs vaak wat donker en venijnig, met gitaren in een prominente rol.
Heb je eerder al iets muzikaals gedaan?
Mijn project Yde Asja heeft al verschillende gedaantes gehad: soms solo, soms met bandleden. Maar het is altijd rond mij en mijn muziek blijven draaien. Dus: ja én nee.
Wat zijn je dromen?
Gelukkig en vrij kunnen leven terwijl ik mijn passie voor muziek kan blijven volgen. En het zou me enorm gelukkig maken om muziek achter te laten waar anderen iets aan hebben of inspiratie uit kunnen halen.
Iedereen die meedoet aan Sound Track wil natuurlijk winnen, wat zijn jouw sterke punten?
Rauwe en fragiele teksten die stoerder klinken door aanlokkelijke drum-, gitaar- en baslijnen. Ik wil een eerlijke performance brengen, met een flinke scheut vrouwelijke energie.
Live spelen of in de studio, en waarom?
Live spelen. Ik hou van de interactie met het publiek en vind het fascinerend om te zien hoe mijn nummers en performance mensen beïnvloeden. In de studio steekt mijn perfectionisme vaak de kop op, waardoor er stress ontstaat, het kan immers altijd beter. Live spelen is een momentopname, een reis die je puur beleeft zonder herkansing, waarbij je alles van jezelf geeft.
Welke artiest kan je ontroeren?
Op dit moment Mustafa, maar iemand die altijd terugkomt en mij telkens opnieuw weet te raken, is Joni Mitchell.
Welk nummer had je stiekem zelf willen maken?
Forget Her van Jeff Buckley en Get Gone van Fiona Apple.
Welke muziek wil je horen als je wakker wordt?
Saya Gray.
Waar wil je over vijf jaar staan met je muziek?
Na een ep wil ik een debuutalbum hebben uitgebracht waarmee ik veel kan optreden. Idealiter met een eigen headline-tour in de Benelux. (lacht)