Telex Rock Rally is een wedstrijd van de studenten aan het Gentse Conservatorium om jonge, getalenteerde bands de speelkansen te bieden die ze verdienen. Op 28 maart dingen de 5 finalisten mee naar de overwinning. Wij hadden een gesprek met één van hen: Kids of the Elephant
Waar komt de bandnaam vandaan en stel jullie eens voor.
Ik ben William Declerck (aka Clarx), founder van de Brusselse funkpop band: Kids of the Elephant. KOTE is ontstaan toen een goeie vriend, Tim Fabry, mijn demo’s gehoord had.
Hij is altijd al betrokken geweest in mijn muzikaal verhaal, maar deze keer was het anders. Het was ergens begin september 2021 toen hij me opbelde met het voorstel om een half uur te vullen op de mainstage van het Brussel Brost Festival, dat hij dat jaar organiseerde. Ik zei meteen ja, maar had nog geen band!
Na 2 weken intensief zoeken, jammen met muzikanten en rondsturen van demo’s was het dan toch gelukt om een band bijeen te krijgen. Tot op vandaag zijn we nog altijd die band.
De naam KOTE is ontstaan uit de samenvloeiing van twee elementen waaraan ik veel waarde hecht. Aan de ene kant heb je de pure, dromerige en eerlijke kant van ‘Kids’, en aan de andere kant heb je dan weer het grote, sterke, en wijze gedeelte, ‘Elephant’.
Ons doel met de band is om een community op te bouwen rond onze muziek, en dat maakt het meervoudig element van de naam nog eens zo toegankelijk. Persoonlijk vind ik olifanten prachtige dieren, dus er zit ook een persoonlijke touch aan.
Hoe moeten we je muzikale geschiedenis tot nu voorstellen?
‘Bumpy…’
Toen ik 8 jaar was had ik voor het eerst, vlak voor mijn neus, iemand elektrische gitaar zien spelen. Het was een tiener, die daar wat stond te tokkelen en met zijn ingebouwde Roland Cube effecten zat te spelen. Ik was meteen ‘hooked’. Ik kreeg een sterk gevoel toen hij de chorus opendraaide, met een korte delay, en meteen de meeste gimmick surf riff speelde. Dit wilde ik ook kunnen, en liefst zo snel mogelijk.
Een paar weken later ben ik dan begonnen met AMV en klassieke gitaar. Het duurde niet snel of ik had mijn eerste elektrische gitaar, begon te puberen en evolueerde van klassiek, naar rock, naar funk naar funkpop.
Ik wilde eigenlijk muziek studeren, maar wist nooit echt of dit nu een hobby was of een passie dat ik moest nagaan. Mijn interesse in wetenschap, en veiligere aanpak heeft me initieel richting geneeskunde geduwd. Mijn voornemen was wel dat ik tijdens mijn studies een band ging oprichten om te blijven spelen. Als ik op het einde van de rit vrede kon vinden met het loslaten van de muziek, dan zou dat een teken zijn dat het niet voorbestemd was. Maar dat was niet het geval…
Ik was nog maar enkele weken bezig met mijn opleiding chirurgie, of ik had al door dat ik me maar half zo goed voelde, en dat kwam omdat ik met een onvervuld verlangen zat. Tegen alle storm in heb ik dan toch de moed gevonden om mijn opleiding te stoppen en ruimte te maken voor muziek. Maar dan moest het wel menens zijn.
Ik begon met een RC-350 Boss loopstation op te treden in bars. Mijn trouwe vriend en huidige manager Tim Fabry was de man die in heel dit traject trouw aan mijn zijde stond, en hielp met het zoeken naar optredens.
Hij had een concert geregeld in het Moorselse jeugdhuis De kaaf (dat hijzelf opgericht had) en liet me er het voorprogramma van Indigo Mango spelen (waarvan hij net manager geworden was). Op die manier kwam ik met de zanger en drummer Jordan Dressen in contact, een sterke muzikant waarvan ik veel geleerd heb.
Dit was voor mij een belangrijk moment. Ik hoorde op dat moment ook nergens echt thuis. In de medische kringen was ik de muzikant die geen band heeft, en in muzikale kringen was ik de dokter die geen voorschriften had…
Maar eindelijk kon ik werken met professionele muzikanten, een van de beste in Brussel (voplgens mij). Het ‘imposter syndrome’ gevoel kon dan soms ook wel eens opduiken.
Het waren 2 intense jaren waaruit het ep Fall Out is gekomen. Alle planeten waren stonden om één rij om dat jaar door te breken. We hadden manager Tim, een booker, een producer, een social media beheerder, een mogelijke deal met Sony Music en toen kwam Covid…
Na een lange pauze ben ik meer op mezelf beginnen schrijven en demo’s beginnen opnemen in mijn kamer. Ik besloot de band te verlaten en alleen verder te gaan. Op een dag vroeg Tim of hij mijn demo’s eens mocht horen. Dat brengt mij bij het begin van dit interview, waar het allemaal van start is gegaan.
Wanneer volgde het besef dat muziek spelen je passie is?
Het besef is niet plots gekomen, maar geleidelijk aan, zoals een goeie wijn en met een rijpproces van wel honderden keuzes. De een al harder dan de ander.
In het jaar dat ik aan mijn opleiding chirurgie begon, voelde ik me best wel verloren. Ik ben met een life coach gaan spreken op aanraden van mijn broer. Hij ging zelf ook door een gelijkaardige levensfase waarbij we veel steun aan elkaar hadden. De sessie met de lifecoach was intens, maar had ook veel dingen losgemaakt. Te beginnen met het inzien van je intrinsieke waarden, en de waarden die andere jouw opleggen.
Ik voel me ook veel sterker als persoon als ik dingen kan creëren, hetzij uit het niets, of door zaken te combineren.
En dat kan ik kwijt in muziek. Heden werk ik ook als medisch consultant voor medtech startups. Ook daar komt creëren in teamverband naar boven. Ik heb graag die ondernemende start-upwereld en zie Kids of the Elephant vaak ook wel als een start-up.
Tenslotte is er niets zo magisch als in sync zijn met een moment in de vorm van muziek, en met muzikanten. Het is een soort magie die je op geen enkele andere manier kan bereiken. Dat gevoel nastreven en proberen op te roepen bij anderen is een dan ook iets dat veel betekenis geeft. En daaraan wil ik veel van mijn tijd besteden.
Wie zijn voor julle inspiratiebronnen en hoe kan jullie muziek het best omschreven worden?
Wij kijken vooral op naar Parcels, Tame Impala, Daft Punk, Tom Misch, Steve Lacy etc… Deze invloeden geven de funky ondertoon aan onze muziek. Maar we willen ook niet gewoon ‘your average Saturday night fever funk band’ worden.
Kort omschreven zou je onze muziek als soulvolle funkpop met een tikkeltje indie kunnen zien.
Ik beeld me vaak in dat er ergens een vriendengroep met de auto naar Portugal rijdt op een zwoele juli zomer avond, en meezingen met een KOTE nummer, terwijl ze door een prachtig landschap rijden. Het is ook diezelfde vriendengroep die naar een venue afzakt, ergens in uptown NYC, om op een vrijdagavond na een lange werkweek even volledig los te komen op onze muziek.
Voor welke band wil je graag het voorprogramma spelen en waarom?
Parcels! Hun stijl, vibe, muziek en charme… Daar wil ik alleen maar van leren en absorberen 🙂
Voor een festival in Frankrijk zie ik ons ook nog dat van l’Impératrice spelen. Ik wil dat mijn bandleden ook in contact komen met deze professionelere kringen. Wat doen ze vóór een show, wat doen ze erna, met wie zijn ze, hoe voelen ze zich, etc…
Hoe meer je hieraan blootgesteld wordt, hoe sneller je kan groeien als band.
Wat maakt je muziekstijl uniek? Wat maakt jullie anders dan andere bands?
Haha, de klassieke vraag…
Het is zoals een start-up die aan investeerders moet uitleggen wat hun unieke ‘value proposition’ is.
Ik weet niet in hoeverre ik al op deze vraag kan antwoorden. We zijn nog vrij jong en komen elke dag iets dichter bij onze eigen stijl. Op dit moment is dat echt een mix van Parcels en Daft Punk. Daarbij vormen vocale harmonieën en funky grooves de basis.
Ik denk dat het schrijfproces in groep ook een zekere KOTE stempel geeft op het geheel. Heden is het zo dat ik met de eerste riffs, tekst en melodieën afkom. Nadien jammen we daarop en wordt het skelet ingekleurd met de volle akkoorden van Simon (toetsen) en speelse baslijnen van Jeremy (bas). Tenslotte topt Danny (drums) deze dan af met een goeie ondertoon aan ritme die uit zijn Colombiaanse roots komen.
Het mooie hieraan is dat een speelse ongeschoolde, maar catchy riff van mij kan doorgroeien en rijpen tot een volle sound met een muzikaal verhaal achter. Dat sluit zich dan weer aan bij het verhaal van Kids naar Elephant.
Mooi he :p
Hoe zien jullie de toekomst van de band na deze wedstrijd en wat zijn jullie plannen voor nieuwe muziek en optredens?
Onze ambities zijn groot. We brengen dit jaar 5 singles uit gevolgd door een ep in voorjaar 2024.
Deze zomer spelen we ook op de Gentse feesten, Sinkse feesten, en als de sterren even meewerken, misschien wel op Dour :p
Het voelt goed om stilaan te upgraden naar grotere podia en publiek. We are ready…
We gaan ons ook volledig smijten in de web 3 wereld waarbij NFT’s de connectie met onze fans zullen verzegelen.
Samen met de Belgische start-up Onegrid lanceren wij onze singles dus ook met een collectie NFT’s.
Als je er een hebt, krijg je toegang tot exclusieve content, en kan je stemmen op welke demo als volgt moet uitgebracht worden, welke naam die moet hebben, wat de kleur van het artwork moet zijn, en wanneer we dit moeten uitbrengen. Als je nadien ook de 5 NFT’s verzameld hebt, krijg je de ep in Vinyl met je naam op.
Op deze manier willen we dat onze fans ook samen met ons kunnen groeien als co-creator, co-investeerder, en Patreon.
De muzikale wereld is hard aan het veranderen, en daar willen we onze community in meetrekken. Vrijdag 24/03 droppen we dan ook onze eerste NFT collectie, gebaseerd op de single: Serendipity.