Is Suicide Commando de uitvinder van de harsh electro? Wij vinden van wel, Johan Van Roy ontkent. Wat wij wel weten is dat deze EBM-legende op W-Fest staat en dus doken wij met hem de zetel in.
Dag Johan. Je bent met Suicide Commando gestart in 1986. Dat lijkt bijna jouw alter ego te zijn. Hoe Suicide Commando is Johan Van Roy?
De twee zijn ondertussen onafscheidelijk verbonden zoals een Siamese tweeling, ik kan me eerlijk gezegd Johan Van Roy zonder Suicide Commando niet meer voorstellen en omgekeerd ook niet.
Je begon wel in de 80’s, maar van een echte 80’s-sound was toen geen sprake. Het leek er meer op dat je één van de enfants terrible was. Hoe werd in het begin gereageerd op jouw muziek?
Dat viel uiteindelijk nog wel mee hoor. Dat was nog de tijd dat groepen als Front 242, The Klinik, The Neon Judgement … nog gewoon op de radio werden gedraaid bij ene Gust De Coster of Luc Janssen op Radio 2. Tegenwoordig is dat bijna ondenkbaar geworden.
Een paar jaar geleden bracht Out Of Line al jouw oude opnames terug uit. Het eerste materiaal verschilt danig van de nieuwe. Waren die heruitgaven een soort van (her)ontdekking?
Neen, niet speciaal, maar het was eerder net omdat die eerste releases zo verschillend waren van mijn recenter werk dat het ons logisch leek om die nog eens opnieuw uit te brengen. Omdat ik reeds zoveel jaren met Suicide Commando bezig was, speelde ik ondertussen bijna voor 2 verschillende generaties, de oude generatie die mijn ouder werk kenden, maar ook een nieuwe generatie van kids die Suicide Commando pas ontdekten na de grote hits Hellraiser of Bind Torture Kill. Velen van die jongeren kenden mijn ouder werk niet eens meer, vandaar dat het ons logisch leek om dat nog eens uit te brengen.
Jouw grote doorbraak kwam er in 1995. We noemen het wel harsh electro, maar een meer eerlijke benaming zou Suicide Commando zijn, gewoonweg omdat jij een nieuw genre uitvond. Hoe kwam je daarop?
Goh, eerlijk gezegd heb ik mezelf nooit gezien als uitvinder van een totaal nieuw genre. Je had in die tijd ook al groepen als Leaether Strip, Placebo Effect … die met soortgelijke dingen bezig waren en al eerder succes hadden dan Suicide Commando. Ik zie hen dus eerder als grondleggers van de harsh electro. Ik denk dat het vooral door de release van Mindstrip en het succes van nummers als Hellraiser was. In 2000 begon dit genre plots veel meer aandacht te krijgen en te “boomen”.
Er lopen ontzettend veel Suicide Commando-klonen rond. Hoe reageer jij daar op?
Aanvankelijk vond ik dat uiteraard fantastisch en een hele eer dat er plots zovele groepen deze richting insloegen. Groepen als Agonoize waren aanvankelijk ook pure Suicide Commando klonen. Maar overdaad schaadt meestal en dat was hier ook het geval. Plots werd alles met Suicide Commando vergeleken en werd ik soms zelfs de pispaal voor de criticasters. Dat was een beetje de keerzijde van de medaille. Maar zoals in elk subgenre blijven de besten wel overeind en vinden sommige groepen na een tijdje wel hun eigen weg, dus op zich heb ik daar absoluut geen probleem mee dat ik een voorbeeld ben/was voor vele andere groepen. Bovendien ben ik zelf ook zo begonnen in de late jaren tachtig, met groepen als The Klinik of Front 242 als grote voorbeeld en invloed.
De muziek is op zijn zachtst uitgedrukt zelfconfronterend. Heel wat mensen vinden het nog steeds vrij shockerend wat jij doet. Wat vind je daar zelf van?
Op zich toon ik met mijn muziek niet veel anders dan wat je dagelijks op tv, in de krant of op het internet kan terugvinden. Alleen gebruik ik het medium muziek om dat kracht bij te zetten. Muziek kan een heel sterk medium zijn, zeker als je het combineert met shockerende teksten of beelden en dat vind ik net interessant. Ik heb geen nood aan popliedjes met zinloze teksten, zo zijn er al groepen genoeg. Muziek moet voor mij een boodschap hebben en ja, die boodschap kan inderdaad shockerend of zelfconfronterend zijn, maar dat is net mijn bedoeling. Ik weet ook wel dat mijn muziek de wereld niet zal veranderen, maar zelfs als ik sommige mensen maar eens een paar minuten kan laten stilstaan bij bepaalde thema’s zoals religie, oorlog, godsdienst … dan ben ik al tevreden.
Heel wat van je teksten gaan over de donkere kanten van het leven. Ben jij een donker iemand?
Ja, dat denk ik wel. Ik ben nu eenmaal opgegroeid in de donkere jaren tachtig, in de hoogdagen van de new en cold wave die toen een reflectie waren van de donkere maatschappij in die tijd, met de toen enorm groeiende werkloosheid, armoede, milieu vervuiling, oorlog … Daar werd je toen als mens niet meteen vrolijk van en dat zit wel een beetje in mijn bloed.
Bovendien ben ik ook altijd bezig geweest en gefascineerd door donkere materies zoals de dood, religie …
Is de tegenstelling tussen de duisternis en de energie van de muziek net niet wat Suicide Commando uniek maakt?
Dat zou kunnen, maar ik heb daar zelf nooit echt bij stilgestaan. Voor mij is muziek een passie, ik denk daar niet bij na. Mijn muziek komt recht uit de donkerste hoeken van mijn hart.
België heeft jou nooit de erkenning gegeven die je verdiende, in het buitenland is dat wel even anders. Gelooft jouw buur dat je in Duitsland een ster bent?
Dat valt best nog wel mee hoor, ik kan in Duitsland ook nog rustig over straat lopen zonder herkend te worden. (lacht) Maar je hebt natuurlijk gelijk dat de erkenning in het buitenland veel groter is dan hier in België. Ik vind dat enorm jammer natuurlijk, maar ik heb me er al lang bij neergelegd. In het buitenland staan we ook wel eens tussen bands als Editors, Placebo, Moonspell … geprogrammeerd op festivals, dat zie ik in België nog niet meteen gebeuren, nochtans claimen sommige Belgische festivals alternatief te zijn.
In feite, heb jij een verklaring waarom België één van zijn kinderen (de EBM dus) steeds de rug heeft toegekeerd?
Neen, een echte verklaring heb ik daar niet voor. Uiteraard speelt geld en promotie een grote rol, maar veel hangt ook af van de invloed van de radiomakers in dit land. Onbekend is onbemind hé, dus zolang het genre wordt doodgezwegen op de radio zal het nooit nog echt groot worden. Dus zolang zenders als Studio Brussel liever onzin à la Lil’ Kleine draaien zal het nooit nog goed komen met de mensheid vrees ik. (lacht)
Je hebt een vrij zware periode achter de rug met een steeds maar terugkerende knieblessure. Zijn die problemen van de baan?
Helemaal van de baan zullen ze nooit nog zijn, helaas is mijn knie na de operatie nooit meer volledig hersteld, wat me wel wat beperkt in mijn bewegingsvrijheid op het podium, maar er zijn ergere dingen in het leven.
Vorig jaar bracht je Forest Of The Impaled uit. Hoe kijk je daar op terug?
Forest Of The Impaled was mijn therapie na een hele moeilijke periode in mijn leven, dus voor mij was dit misschien wel de meest persoonlijke en belangrijke release tot nu toe.
Dat het album het zo goed heeft gedaan, met zelfs een 28ste plaats in de officiële Duitse albumcharts, geeft me uiteraard heel veel voldoening, ook al omdat het album veel minder club-vriendelijk is dan mijn vorige releases.
Wat vind jij het sterkste dat Suicide Commando tot nu toe gepresteerd heeft?
Wat releases betreft is het moeilijk kiezen, maar persoonlijk betekent Forest Of The Impaled voor mij toch het meeste. Uiteraard was een album als Mindstrip of Axis Of Evilveel belangrijker omdat het voor Suicide Commando de grote doorbraak betekende, maar vooral technisch gezien, konden die albums nog een stuk beter.
Je staat deze zomer op W-Fest. Wat mogen we verwachten?
Zoals gewoonlijk wordt het een mix van zware en gitzwarte beats, energie, passie en vaak ook wel een beetje chaos.
Wat vind je van de line-up van W-Fest?
Prachtige line-up uiteraard, met heel veel oude gloriën. Ik vind het prachtig dat “onze” scene er ook ruim genoeg aan bod kan/mag komen. OK, niet alle oude gloriën zijn na zovele jaren nog even stemvast of energiek, daar kunnen af en toe wel eens serieuze tegenvallers tussen zitten, maar dat mag de pret natuurlijk niet bederven.
Zijn er bands die je zelf wil zien op W-Fest?
Elke dag zijn er wel enkele bands die ik graag aan het werk zou zien, maar zoals zo vaak op festivals zal ik er uiteindelijk niet te veel kunnen meepikken. Op de zondag, de dag dat Suicide Commando speelt, kijk ik toch uit naar het optreden van Lords of Acid. Kim Wilde op vrijdag zal ik allicht moeten missen.
Wat heb je het liefst op een festival : ijsjes, frieten of bier?
Geef mij maar frietjes hoor. Een fris biertje gaat ook altijd natuurlijk.