Zaterdagavond. Op muzikaal vlak is er altijd wel iets te doen in hartje Gent, en zoals zanger Simon Verpoest zegt: “Goed dat er nog clubs als de Kinky Star bestaan”. Na het krachtige optreden van dit drietal, hop, naar de zolder (of zoiets) van het Gentse muziekcafé om wat te praten met Strangeways.
Laat me maar meteen met een clichévraag beginnen. Jullie zijn een noiseband, maar kiezen wel voor een groepsnaam die onmiddellijk doet denken aan The Smiths. Waarom?
Simon: Ik ben een zeer grote Smiths-fan, maar wat de naam betreft, moet je gewoon maar eens de naam gaan opzoeken en dat is niet meer dan de gevangenis van Manchester. En het feit dat ze een gevangenis Strangeways hebben genoemd (rare manieren dus), vind ik gewoon schitterend. Ik dacht onmiddellijk: yes, dat is cool. En jawel, ik heb dat voor de eerste keer gelezen op een hoes van een Smiths-album.
Maar toch niet bang dat mensen hierdoor gaan denken dat ze met een Smiths-kloon hebben te maken?
Simon: Als dat zo is, zou ik zeggen dat ze maar eens moeten komen kijken hee! (schiet in de lach)
Ik zag jullie vandaag voor de eerste keer en jullie deden mij denken aan oude punk uit de 70s, maar vooral ook veel aan No Wave. Wie zijn eigenlijk jullie invloeden?
Simon: Als je wil dat ik een paar specifieke bands noem, dan zeg ik The Jam, Buzzcocks, De Brassers uit België vind ik echt fantastisch, maar ook alles wat met de 70s punkscène heeft te maken zoals Slaughter & The Dogs, vooral de Manchesterscène in het bijzonder. De tweede insteek komt van Emeric omdat hij er Amerikaanse bands bij betrekt.
Emeric: Ja, inderdaad dat is wel zo. Vooral Amerikaanse indiebands als bijv. Dinosaur Jr., Wipers of Husker Dü. Dat zijn de eerste bands die bij me opkomen, maar ook de eenvoudige, maar fantastische riffs van Joy Division vormen een inspiratie. Ik weet wel dat dit een cliché is om te zeggen.
Juist, iedereen zegt dat ze als Joy Division zijn, jullie klonken ten minste toch een beetje als Joy Division.
Simon: Bij Maarten is het weer iets anders.
Maarten: Ja, mijn grootste invloed is Nirvana. Maar ik ben ook gek van die Engelse punkscène, die harde drums, dat spreekt me enorm aan.
Emeric: Ik denk dat de Nirvana-klik in de band duidelijk is.
Fijn dat je over Nirvana begint, als ik jullie hoor, zou ik zeggen dat jullie kinderen van de jaren 90 zijn.
Simon: Ik wel, maar Emeric en Maarten toch niet.
Emeric: Ik was nog niet geboren, maar ik begon eigenlijk naar punk en rock te luisteren op het einde van de jaren 90 tijdens de punkrockrevival met bands als Rancid of Dropkick Murphys. Maar ook veel hardcorebands zoals Cro-Mags, pas daarna verdiepte ik me in de punk van de jaren 70 en 80, en dat combineerde ik met indiegitaarbands zoals The Smiths.
We hebben het al de hele tijd over punk gehad, onlangs verkracht door Studio Brussel.
Simon: Ja man, die lijst trok op niets. Fucking hell. Als je Discharge of Bad Brains niet speelt, man man toch.
Wat betekent punk voor jullie?
Simon: Punk, dat is tegenstroming. In de eerste plaats zou dat dus al niet op Studio Brussel mogen komen. En als ze het toch een platform willen geven, verneuk het dan ook niet met al die Amerikaanse commerciële bullshit.
Emeric: Een levensstijl die wordt verwerkt in de muziek via thema’s of klankkleur. Punk betekent muzikaal eigenlijk voor mij muziek die dansbaar is, rock ’n roll, je weet wel.
Simon: Juist, en vooral met dat klein tikkeltje kettersheid.
Emeric: Of de combinatie van pop en noise zoals Husker Dü dat doet.
Als er één land scoort op noisevlak dan is het België wel, van It It Anita tot Kapitan Korsakov. Allemaal dankzij hun DIY-insteek. Jullie staan wel niet op hetzelfde niveau qua bekendheid, maar denken jullie dat je daar je graantje van kan meepikken?
Emeric: Eerlijk, ik heb dat artikel in The Guardian ook gelezen, maar ik vind dus niet dat er echt sprake is van een Gentse noisescène.
Simon: Er zijn gewoon heel wat goede bands in Gent die je als noiserock kan beschouwen, maar een echte scène is er niet, het is wel toevallig Gent-Luik. Geografisch is dat wel juist, je hebt Cocaine Piss en It It Anita van Luik en Kapitan Korsakov van Gent. Maak ik deel uit van die scène? Neen, omdat er geen scène is, maar ik ken die mensen wel. Dat zijn vrienden van mij, we organiseren samen een barbecue of gaan op café, en die stimuleren ons wel om zelf iets te gaan doen. DIY, zoals je zegt, je denkt dat is cool en dan probeer je het zelf maar eens. Als je het zo stelt, dan passen wij wel in die scène.
Maarten: Wat ook waar is dat al die bands toch een verschillend geluid hebben. Dat proberen wij ook te doen met Strangeways, een eigen sound creëren.
Emeric: Belgische bands zijn daar eigenlijk zeer goed in.
Simon: Juist, je kan niet zeggen dat al die bands uit de Belgische noisescène plotseling op elkaar lijken. Dat is niet zo. Maar goed, ik vind het een coole vraag die ik bijna als een compliment beschouw.
Volgende vraag gaat over uw T-shirt. Je draagt op sarcastische wijze die van de meest machtige man ter wereld (Trump) en je maakt songs over Griekenland dat door het kapitalisme is gemaakt. In hoeverre mag politiek in muziek, of mag dat net 100%?
Simon: Tegenwoordig is er zeer veel censuur als het gaat om politiek in de muziek, en dat terwijl mensen die zot zijn van punk, of punkpop, zich ook tegen de politiek beginnen te keren. Ik vind dat jammer, vroeger kon The Jam wel songs doen als Going Underground waaring Weller zingt You want more money, of course I don’t mind to buy nuclear textbooks for atomic crimes. Toen kan dat wel allemaal.
Emeric: Het is ook te zien hoe je dat allemaal aanpakt. The Jam verwerkt dat in hun tekst, maar je hebt ook bands zoals Discharge of Chaos UK.
Simon: Het is niet dat er expliciet een linkse of een rechtse boodschap moet inzitten, maar een boodschap mag gerust (lacht).
Emeric: En daar maken wij dan liedjes over…
Simon: Ja, want op alles is er wel iets aan te merken.
Jullie hebben een cd uit. Kunnen jullie daar iets meer over vertellen en wat zijn de plannen voor de toekomst?
Simon: Je moet weten dat ik ook de toermanager ben van Steak Number Eight en dat combineren is niet altijd zo eenvoudig. Maar toch besloten we om verder te gaan, en dus hebben we die cd opgenomen.
Emeric: Ik denk dat die cd een kantelpunt is geworden voor Strangeways.
Simon: We zijn er inderdaad over bezig of Strangeways nu ons hobbybandje is dat we om de drie weken bij elkaar brengen, maar zelf heb ik echt het gevoel dat hier meer inzit. En als je vraagt aan mij of ik wil dat het iets gaat worden? Graag zelfs, en dan maar combineren met Steak Number Eight.
Emeric: We zouden meer tijd willen doorbrengen op het podium dan in ons repetitiekot. Alles in de nummers valt goed in zijn plooien, en iedereen heeft er een goed gevoel bij. En meer op een podium staan gaat ons ook meer ervaring geven.
Wat is jullie favoriete plaat aller tijden?
Simon: Voor mij, Unknown Pleasures van Joy Division, en niet omdat het een cliché is. Het is wel een cliché dat die poster op dat bepaald moment op een muur hing, maar toen ik die zag, ben ik alles beginnen opzoeken. Het internet was nog niet zoals nu, je moest zelfs naar de bibliotheek gaan, en toen ik die hoorde dacht ik: yes, er bestaat echt wel iets voor mij.
Emeric: Ik heb in mijn leven eigenlijk maar één favoriete plaat gehad en dat is The Age Of Quarrel van Cro-Mags. Het is geen typische punkplaat. De combinatie van metal, punk en de agressie was voor mij op negentienjarige leeftijd een openbaring. Vele hardcorefans zullen dit beamen. De tweede wave van de hardcore, daarvoor had je Bad Brains.
Maarten: Ik heb zeer lang naar Inside Of Emptiness van John Frusciante (Red Hot Chili Peppers-gitarist, nvdr) geluisterd. Ik vind dat die qua sfeer echt wel vergelijkbaar is met Strangeways. Er is natuurlijk ook Nirvana, maar dat is wat me nu te binnen schiet.
Bedankt heren, tot de volgende keren!