Pink Rose is de artiestennaam van Astrid Vangrunderbeek, een singer-songwriter uit Vlaams-Brabant die met eenvoudige instrumentale begeleiding op elektrische gitaar en piano en haar warme, authentieke stem songs brengt die de fans van Alice Phoebe Lou en Lana Del Rey zullen aanspreken. Pink Rose speelt op 15 oktober in JH SOJO in Kessel-lo.
Waar komt de naam vandaan en stel je eens voor!
‘Honestly’, ineens had ik een artiestennaam nodig voor mijn inschrijving van Sound Track en die had ik niet haha. Even paniek. Ik had al zo lang niet meer opgetreden, ik werkte in stilte aan mijn muziek. Roze is mijn lievelingskleur. En om het cliché compleet te maken is (jawel jawel) een roos mijn lievelingsbloem. Ik ben dol op de geur van rozen. De kleur roos staat voor mij voor liefde ‘but it also makes me feel like a fucking princess’.
Ik ben een singer-songwriter uit Vlaams-Brabant. Ik schrijf dus voor mezelf maar ook voor andere muzikanten. Ik zing vaak rustige, dromerige liedjes. Maar ik wil ook graag r&b of punk maken. Ik hoef me niet te limiteren tot één genre.
Hoe moeten we jouw muzikale geschiedenis tot nu voorstellen?
Als kind verzon ik al stiekem liedjes, het was iets voor mezelf. Dan voelde ik me veilig om te improviseren. Op een dag heb ik als puber de gitaar opgepakt van mijn vader, want tot dan toe had ik steeds zonder instrumentale begeleiding gezongen. Ik had eigenlijk niet door dat ik muziek maakte. Net zoals je af en toe snel een gedichtje neer pent dat je kwijt moet, maar nooit aan iemand laat lezen. Of neuriet wanneer je naar huis wandelt van school. Onopgemerkt, onbewust.
In 2015 heb ik deelgenomen aan de Kunstbende in Brussel, waar ik als Astryd een eervolle vermelding kreeg voor mijn lied Hometown. De live versie daarvan staat ook op YouTube. Daarna heb ik hier een daar een paar keer opgetreden op tuinfeestjes en kleine evenementen. Tot vandaag de dag ben ik eigenlijk altijd met muziek bezig geweest, ik kon mezelf gewoon niet serieus genoeg nemen als muzikant. Het heeft een hele lange tijd geduurd tot ik aan mezelf kon toegeven dat dit mijn ding is en er ook echt iets mee wil doen. Ik ben heel blij dat ik me nu heb ingeschreven voor Sound Track. Eindelijk beweegt mijn muziek weer.
Wanneer besefte je dat muziek spelen je passie is?
Ik denk door twee factoren. Ik besefte het omdat het iets is dat er bijna altijd was. Vrij actief of juist op de achtergrond. Langs de andere kant heb ook erg zware periodes meegemaakt waarin ik me enorm slecht voelde en ik merkte dat muziek maken iets was dat belangrijk bleef. Ook wanneer andere dingen me niet zoveel meer konden schelen.
Wie zijn voor jou inspiratiebronnen en hoe zou je muziek het best omschreven worden?
Als je graag een idee wilt van hoe mijn muziek klinkt is Lana Del Rey wel een prachtig voorbeeld van wat ik graag hoor of zou maken. Maar ik luister bewust niet naar dat soort muziek om me echt geïnspireerd te voelen of zo. De muziek moet uit mezelf komen.
Andere artiesten die me inspireren zijn bijvoorbeeld JMSN, Novo Amor, ROSALIA, Billie Marten, Tsar B, Bon Iver, Damien Rice, Celeste, The Weeknd, Halsey.
Voor welke band wil je graag het voorprogramma spelen en waarom?
Eén van de bovenstaande?
Wat maakt je anders dan andere bands?
Ik ben nog een semi groen blaadje dat een mooie, sterke boom kan worden. Of rozenstruik.
Wat wordt de volgende (grote) stap als artiest?
In de finale van Sound Track geraken? ‘I don’t know’, het liefst van al wil ik vooral gecoacht worden om een paar praktische knopen door te hakken omtrent mijn songs zodat ik een volledige, sterke set heb om mee op te treden waar ik zelfzeker over ben. Of om daarvan een album op te nemen.
En met dat materiaal kan ik dan eens op wat grotere podia staan. AB staat wel op het lijstje.
En wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
Rumours van Fleetwood Mac. ‘Just because’.
Wat is het mooiste en het minst mooie aan muziek?
Wat een moeilijke vraag??
Ik vind het prachtig dat muziek geen taal nodig heeft. Mensen die elkaar totaal niet kennen of elkaars taal niet spreken kunnen toch hetzelfde of elkaar verstaan. Het is eigenlijk een taal op zich.
Het minst mooie? Dat je kan vallen in ‘mooidoenerij’ als muzikant. Dat je songs begint te schrijven die aangenaam, mooi en populair zijn. Maar die eigenlijk bijna niks voor je betekenen.