We hadden het voorrecht om net voor de lockdown nog een intiem concertje mee te pikken van deze getalenteerde jongeman die net de eerste stapjes zette in zijn solo act. Iskander speelt op 22 oktober in Muziekclub N9. In afwachting van het concert werpen we Iskander een aantal vragen toe.
Waar komt de naam vandaan en stel je maar eens voor!
Mijn naam is Iskander Moens, dat is hoe ik geboren ben en zodus is dat wie ik beslist heb te zijn. Al gaat daar een lange weg aan vooraf en is er nog een langere te gaan. Daar gaan de liedjes over, verhaaltjes tussen verleden en toekomst, bloei en vergankelijkheid.
Hoe moeten we jouw muzikale geschiedenis tot nu voorstellen?
Op mijn 11e ben ik klassieke piano beginnen studeren aan de kunsthumaniora in Gent (MUDA). Die opleiding duurde 6 jaar maar doorheen die jaren ben ik mijn passie voor songwriting en productie gaan ontplooien. Klassieke muziek en zelf componeren bleef altijd belangrijk voor mij, maar ik voelde me enorm aangetrokken door andere stijlen en vormen van muziek. Op mijn 14e ontstond het Tuxedorock-trio HYPER! (met twee klasgenoten). We spelen tot op de dag van vandaag nog steeds samen. We gingen ook samen aan het conservatorium studeren in Gent, waar ik nu mijn eerste master Muziekproductie begin. Elke dag bleef ik bezig met liedjes schrijven, kleine verhaaltjes die in geen enkel ander project een thuis vonden. Ik besloot dan maar om ze dicht bij mijn hart te houden en ze zelf, alleen op een podium uit te beginnen voeren. Zo gedaan, mijn solo verhaal staat nog maar in de startblokken maar ik geniet elke keer volledig van deze liedjes te kunnen brengen in z’n puurste vorm.
Wanneer volgde het besef dat muziek spelen jouw passie is?
Toen ik op mijn negende in de klassieke gitaarles kwam en akkoorden speelde in plaats van de partituur te volgen werd ik in de hoek gezet en wist ik: this is what I wanna do. Er ontstond een drijfveer om alles te willen ontdekken die sindsdien niet meer is weggegaan.
Wie zijn jou inspiratiebronnen en hoe zou jouw muziek het best omschreven worden?
Ik luister echt naar van alles dus alles baant zich wel op één of andere manier een weg in mijn muziek. John Mayer en Bon Iver staan toch wel bovenaan dat lijstje, met als gevolg dat mijn muziek herfstig klinkt en qua sfeer in de hoeken van singer-songwriter/folk-pop belandt.
Met welke band of artiest word je vergeleken, hoewel je dat absoluut niet wilt?
Chris Martin. Of ik dat erg vindt hangt af van of het de Chris Martin van 2000 is, of die van 2015.
Voor welke band wil je graag het voorprogramma spelen en waarom?
Taylor Swift. Tom Dice heeft dat in 2011 gedaan (hij was toen 21, ik nu 20) en daar ben ik voor altijd jaloers op.
Wat maakt je anders dan andere bands?
Ik heb geen band, dus dat bespaart me al veel miserie en meningen.
Wat wordt de volgende (grote) stap voor jou?
Ik ben momenteel aan het werken aan een toffe documentaire in Italië waarvoor ik tijdens de opnames zelf muziek ga schrijven, dus dat is wel spannend. Ook kwam er net een klassiek werk uit dat ik schreef en hoop ik daar nog wat mensen mee te bereiken om de schoonheid van klassieke/polyfonische muziek terug in het grote licht te zetten.
En wat is jouw favoriete plaat aller tijden en waarom?
Toevallig werd deze week Room For Squares, de eerste studioplaat van John Mayer (Columbia) 20 jaar oud. Het staat vol mooie, pure songs die hij schreef tussen zijn 20 en 22 jaar oud. Exact mijn leeftijd, dus wordt die plaat soms een soort van spiegel. Het is interessant om te analyseren waar hij op die leeftijd aan dacht en over schreef.
Wat is het mooiste en het minst mooie aan muziek?
Dat moet bij live muziek de vergankelijkheid zijn. Je hoort het één keer, maar zal het nooit meer opnieuw op dezelfde manier kunnen ervaren. Dat vind ik zo krachtig aan muziek. Zelf een live-opname kan niet in de buurt komen van een echt concert, met alle geuren en kleuren. Die 4D ervaring zullen we nooit kunnen missen.
