Epona, een opkomende Belgische rockartiest, weeft persoonlijke en maatschappelijk betrokken thema’s samen in haar krachtige indie-rocknummers, geïnspireerd door invloeden als The Strokes en Mazzy Star, met als doel rockmuziek opnieuw in de schijnwerpers te plaatsen. Vergeet niet om haar live te zien optreden op 30 september in Jeugdhuis ’t Mutske in Laken.
Waar komt de naam vandaan en stel jullie eens voor!
Ik ben Epona en dat is ook de naam van onze band. Ik werk samen met Dimitri Eggermont, die de muziek componeert. We hebben ervoor gekozen om onze groep mijn naam te geven omdat ik verantwoordelijk ben voor alle communicatie, de teksten schrijf en het onderwerp van de liedjes kies. Bovendien is mijn naam ook vrij origineel.
Hoe ziet jullie muzikale geschiedenis er uit?
We zijn pas dit jaar begonnen met het uitbrengen van onze muziek, maar we werken al een jaar samen. We begonnen met indierock en dat is ook waar we mee willen doorgaan! Onze eerste single, Voice gaat over het verlangen naar gelijkheid tussen mannen en vrouwen. Daarna schreef ik Naked Man (in the forest) over het gevaar van exhibitionistische mannen, maar vooral over de intimidatie van mannen richting vrouwen. Zo schrijf ik verder over verschillende vormen van intimidatie door mannen, angst en gevaar.
Wanneer realiseerden jullie zich dat muziek spelen jullie passie is?
Ik begon al op jonge leeftijd met acteren en werd vaak gevraagd om te zingen in verschillende projecten. Later besefte ik dat ik het meeste plezier had als ik mocht zingen op het podium.
Wie zijn jullie inspiratiebronnen en hoe zou je jullie muziek het best omschrijven?
We worden geïnspireerd door verschillende indierockbands zoals The Strokes, Mazzy Star, Alvvays, Muse en Radiohead; bands uit de jaren 90. Zo zou ik onze muziek zelf ook omschrijven.
Met welke band of artiest worden jullie vergeleken, hoewel jullie dat absoluut niet willen?
Gelukkig is dat nog niet gebeurd. Alle bands en artiesten waarmee mensen ons hebben vergeleken, waren eigenlijk een compliment voor ons (Pixies, Cranberries, K’s Choice…).
Voor welke band zouden jullie graag het voorprogramma willen spelen en waarom?
Onze grootste droom is om als voorprogramma voor The Strokes te spelen, omdat het onze gemeenschappelijke favoriete band is en ook een grote inspiratiebron. Maar we zijn altijd blij om als voorprogramma te spelen voor bands die we niet kennen in België. Zo leren we meer mensen kennen en dragen bij aan de diversiteit van de Belgische muziek. We hadden de kans om het voorprogramma te spelen voor Caroline Rose in juni in de AB, en Pilar heeft ons zojuist voorgesteld om het voorprogramma te doen voor Honeymoan op 19 oktober!
Wat maakt jullie anders dan andere bands?
Ik schrijf niet over liefde (tenminste nog niet). Mijn teksten gaan over dingen die mij storen, over ongelijkheden en boosheid. Ik schreeuw en zing. Ik speel in een band met leden van verschillende generaties.
Wat wordt de volgende (grote) stap voor de band?
Onze eerste ep wordt uitgebracht op 13 oktober. Een release-party wordt georganiseerd op 11 november in de Bar du Matin. Het belooft geweldig te worden!
Wat is jullie favoriete album aller tijden en waarom?
Angles van The Strokes. Het hele album is meeslepend en melancholisch tegelijkertijd. Ik begon onbewust van rockmuziek te houden door dit album, en ik heb zelfs Machu Picchu gezongen tijdens mijn diploma-uitreiking op de middelbare school. Op dat moment luisterde ik nog niet naar The Strokes.
Wat is het mooiste en het minst mooie aan muziek?
Het mooiste is het hele proces van het maken van een nummer (ontmoetingen, teksten geïnspireerd door onze eigen ervaringen, de fierheid) en het minst mooie zijn alle stappen die volgen (het maken van visuals, communicatie rondom het project, financiële investeringen, stress…).
