De afwisseling van stilte en echo in de bergen is het melancholisch muzikaal decor van Alps. Het zestal uit Antwerpen vertelt met hun nummers het verhaal van ongewone, gewone mensen met hun meerstemmige zang en zweverige soundscapes. Alps. dingt mee naar een overwinning bij Sound Track. Je kan hen aan het werk zien op 21/9 in het Liers Cultuurcentrum.
Waar komt de naam vandaan? Stel jullie maar eens voor!
De naam Alps. komt uit een reis die onze zanger maakte een aantal jaren geleden. Hij was toen in de Julische Alpen in Slovenië. Het majestueuze karakter van die plek heeft toen zo’n indruk op hem gemaakt dat het in zijn hoofd is blijven hangen toen ze een nieuwe naam zochten die bij de sfeer van de muziek moest passen. Het sferische karakter van de nummers paste goed bij de naam Alps.
Hoe moeten we jullie muzikale geschiedenis tot nu voorstellen?
We zijn met Alps. nu een drietal jaar bezig. We waren daarvoor al een groep die 5 jaar samen speelden, maar de afgelopen drie jaar is onze sound in een specifieke richting geëvolueerd. We hebben met behulp van onze producer, Tobie Speleman, de basis gelegd qua soundscapes en sferen waarop we nog steeds verder bouwen.
Wanneer besefte je dat muziek spelen je passie is?
Ik denk dat dat voor ieder van ons een beetje hetzelfde verhaal is. We zijn allen sinds kinds af aan gebeten door het gevoel waarin je de noten hun eigen verhaal kan laten maken. Het zijn telkens 12 noten die iedereen op een andere manier voelt. Dat is de essentie van muziek. Sommige van ons werken professioneel als muzikant, terwijl anderen hun vrije tijd ermee vol prangen. Als muzikant is het evenwel voor ieder van ons het belangrijkste verhaal om te vertellen.
Wat maakt de Belgische muziekscene uniek denk je, of is die helemaal niet uniek?
De Belgische muziekscene heeft meer haar eigen pad bewandeld. Het was non-conformistisch en had steeds haar eigen eigentijdse sound. Net zoals in de jaren ’60 en ’70 de jeugd werd geïnspireerd door die muziek hebben ook de jaren ’90 en na de eeuwwisseling met o.a. bands zoals dEUS, Dead Man Ray en Novastar dat gedaan met mijn generatie. Het voelde alsof er iets mogelijk was dat je nooit voor mogelijk hield. Zoals onze zanger, die zelf alle nummers schrijft en nooit enige muzikale opleiding heeft genoten, die door die onuitputtelijke inspiratiebronnen zichzelf helemaal heeft kunnen ontplooien als muzikant en songwriter. Het is net bevrijdend voor hem om niet vast te hangen aan wat ‘mag of niet mag’, volgens de regels van de muziek. Hij maakt daardoor composities die op papier vreemd zijn voor geschoolde muzikanten, maar wat ons betreft gewoon out of the box-denken is op vlak van muziek en sounds.
Wie zijn voor jullie inspiratiebronnen en hoe zou je je muziek zelf omschrijven?
De voornaamste inspiratiebron zijn The Beatles. Vooral onze zanger was van jongs af aan fan van het experimentele karakter van de band tijdens het laatste deel van hun verhaal. Vooral hun onbezonnen en kinderlijke manier van omgaan met muziek en gevoel is iets wat ons altijd opnieuw inspireert bij het luisteren naar de meer onbekende, experimentele nummers. We
trachten zelf steeds nummers te maken die oud klinken maar een moderne sound
hebben. Iets waar bands zoals Ry X, Band Of Horses en Arcade Fire ook
goed in slagen.
Met welke band of artiest word je vergeleken, hoewel je dat absoluut niet wilt?
Dat vind ik een moeilijke vraag zonder jezelf al op voorhand in een hokje te steken. Daar zijn we in België goed in, alles in categorieën opsluiten. Wij willen die grenzen opentrekken zodat mensen de hokjes waarin ze zijn gegroeid in vraag kunnen stellen. Ons nummer Unfold gaat bijvoorbeeld ook over een vluchteling die over die echte fysieke grenzen probeert heen te geraken om nieuw leven te vinden. Als mensen ons vragen welk genre we spelen kunnen we daar nooit echt op antwoorden. Men wil altijd een referentiepunt, maar soms is het beter om te luisteren en jezelf de ruimte te geven om iets gewoon te laten zijn wat het is. Welke emoties roept de muziek op? Wat voel en zie je als je de nummers hoort?
Voor welke band zou je wel eens graag het voorprogramma willen spelen en waarom?Ik denk dat het voor ons eigenlijk niet echt uitmaakt. Wij zijn een band die vooral veel wil optreden. Er zijn heel veel goeie bands waar je ooit graag samen mee wil spelen, maar we hebben niet bepaald 1 specifieke voorkeur. Zolang het maar muziek is die ons kan meevoeren in een verhaal en een natuurlijke power uitstraalt. Dat moet daarom niet een rustige of een hevig spelende band zijn. Power is ook iets dat je kan creëren door heel intens met muziek om te gaan.
Wat maakt jullie anders dan andere bands denk je?
We willen ons niet anders voordoen dan we zijn. Just take it or leave it. We maken onze muziek zoals hij komt. En ofwel hou je ervan ofwel niet. Muziek is zo’n subjectief gegeven dat enkel authenticiteit overeind blijft.
Wat wordt de volgende (grote) stap voor de band?
De volgende grote stap na de release van onze debuutsingle is werk maken van een volledig album. De studio weer induiken met alle nieuwe nummers die we op dit moment nog aan het schrijven zijn. In het voorjaar van 2020 gaan we zoveel mogelijk liveshows proberen te doen, want dat is iets wat wij als band het beste en het liefste doen.
Welk album kunnen jullie op repeat beluisteren?
De plaat van Ry X is iets wat we in een lange tijd niet meer gehoord hadden. De sound van die muzikant is echt, zeker met een koptelefoon op waar de diepe bassen goed in kunnen galmen, op z’n minst indrukwekkend te noemen. Verder staan bands zoals Foals, War On Drugs en Arcade Fire vaak op.
En wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
Onze favoriete plaat aller tijden? Dat moet toch wel de Let It Be (naked version) zijn van The Beatles. Daar hoor je pas echt hoe ze elkaar samen live aanvoelden en wat een ongelofelijke muzikanten het waren. Elke keer je de plaat even laat liggen en na een tijd weer opzet, ontdek je weer iets nieuws. Iets wat eigenlijk alleen Radiohead hen heeft nagedaan, wat ons betreft.
Wat is het mooiste en het minst mooie aan muziek?
Het mooiste aan de muziek is dat je er jezelf in verliest. Of je nu aan het repeteren, optreden of creëren bent: als je na een tijd plots beseft dat je jezelf verloren bent in de muziek en nadien in een soort roes zit, op een andere wereld, ervaar je het zaligste gevoel ooit. Het minst mooie is voor ons alle b***shit die in deze wereld rondhangt. Het hele sociale mediagebeuren, onderhandelen over optredens en alle andere randzaken waar je als muzikant geen ruimte voor hebt in je hoofd, maar die wel noodzakelijk door iemand moeten worden opgevolgd.
Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur mee in een lift te zitten en waarom?
Het liefst met John Lennon die in discussie gaat met Thom Yorke terwijl Dua Lipa erbij staat te kijken. Ja, dat zou een mooie lift-rit zijn.