Opus 3 is de nieuwe voorstellingvan Senne Guns. Na twee gesmaakte popalbums gaat Senne Guns in zijn eerste solo-voorstelling op zoek naar een derde werk. En dat ziet hij groots. Baanbrekend en vernieuwend. Beethoven en Schönberg achterna. De lat ligt hoog. Moedig? Hoogmoedig. Want ondertussen spint de wereld onder zijn voeten verder op het ritme van de wasmachine. De Goudvis wordt oud en kleine kinderen worden groot. Hoe deed Mozart dat in godsnaam, een requiem componeren terwijl z’n vrouw een theekrans hield en Wolfgang Junior de kamer bijeen krijste? Opus 3 is een cabaret-debuut waarin pianist en zanger Senne Guns kleine verhalen vertelt en grote dromen filosofeert, terwijl hij tussendoor de muziek èn zichzelf fileert. De regie is in handen van Raf Walschaerts. Tussen de drukte mochten wij Senne onderwerpen aan onze tien vragen…
Welke rol speelt muziek in uw leven?
Een allesomvattende rol. Buiten mijn gezin draait alles rond muziek – en eigenlijk zijn zelfs mijn kinderen ook zelf constant met muziek bezig. Alles in mijn leven draait rond muziek. Ik ben er continu over bezig, continu over aan het lezen. Ik heb al vaak gedacht: ik zou beter een hobby zoeken. Het leuke aan van je hobby je beroep te maken is dat je veel kan doen wat je wilt, maar soms wil je ook wel eens iets anders doen.
Wat was de eerste plaat die je in je leven kocht? Niet liegen!
Dat weet ik nog. Ik was in de SupraBazar met mijn moeder, en vooraan heb je een afdeling met cd’s. Toen heb ik twee singles gekocht en de plaat Best Of The Beast van Iron Maiden. Ik luisterde toen heel veel naar klassieke muziek, en eigenlijk is Iron Maiden klassieke muziek op een rockmanier gespeeld. En door die plaat kon ik toch naar stoerdere muziek luisteren. Dat was wel een Best Of. De eerste échte plaat die geen Best Of was, was volgens mij Art Official Intelligence van De La Soul – ik heb veel naar hiphop geluisterd.
Welke artiest of band heeft je op het podium het meest geïmponeerd?
Hmm. Er zijn er zo veel. Wilco heeft dat sowieso al een paar keer gedaan. Sufjan Stevens, lang geleden in de Vooruit, was ook ongelooflijk goed. Ben Folds in Het Depot was ook straf. Eén van het allerbeste dat ik ooit zag was Radiohead op Werchter in 2003, toen ze net Hail To The Thief hadden uitgebracht. Qua klank en visuals was dat superstraf. Ik kende de plaat zelfs niet – ik heb die pas daarna grijsgedraaid. Maar al die bands hebben mij evengoed al tegengevallen. Ik ben eens naar een verschrikkelijk Radiohead-optreden gaan kijken in de Ziggodome in Amsterdam. Wilco is ook al eens minder geweest. Soms kan je ergens zijn op de juiste plek bij de juiste band, die er op dat moment de juiste zin in heeft.
Dat begrijpen we. Noem drie band of artiesten van dit moment die we in het oog moeten houden.
Ik was grote fan van wat Lagüna deed. Zij werden tweede op Humo’s Rock Rally. Dat is punk meets The Cure – punk met een 80’s vibe. Maar ik ben slecht in nieuwe dingen als eerste ontdekken. Ik kom altijd te laat. Ken je Morphine Milkshake? Die waren vorig jaar op Boomtown fantastisch, maar ik weet niet of die nog iets aan het doen zijn. Dat was een beetje Zappa-achtig, heel tof. Het is een beetje een moeilijke vraag.
Welke platenhoes vind jij de meest iconische?
De banaan van The Velvet Underground & Nico is de eerste die mij binnenschiet. Die springt meteen in het oog en is misschien wel de meest iconische voor mij. Maar wordt dat nog gemaakt, iconische platenhoezen? Ik denk spontaan aan oudere platen. De hoes van The Dark Side Of The Moon, bijvoorbeeld, is een ongelooflijk beeld. Nu worden er vaak hoezen gekozen met mooie foto’s – maar of die dan ook iconisch zijn? Waarschijnlijk wel, maar om dat te weten koop ik eigenlijk te weinig platen en stream ik te veel. Ik ben altijd heel grote fan geweest van dikke cd-boekjes. Maar samen met de hoes denk ik dat dat een fenomeen is dat door het streamen langzamerhand verdwijnt.
Wat is volgens jou de meest ondergewaardeerde plaat ooit?
Switched On Bach, uitgekomen in 1968 door Wendy Carlos. Het volledig oeuvre van Bach, gespeeld op een modulaire Moog-synthesizer. Het probleem is dat iedereen die elektronische geluidjes op klassieke melodieën onmiddellijk erg kitsch is beginnen vinden. Maar het is wel de plaat die ervoor gezorgd heeft dat de synthesizer bekend is geraakt bij een breed publiek. De sound die die vrouw er toen uithaalde is waanzinnig. Het werk dat er toen is ingekropen – ongelooflijk. En die plaat is nergens te vinden. Niet op iTunes, niet op Spotify; je kan die enkel nog op cd bestellen. Die plaat krijgt niet de aandacht die ze verdient. Long Sleeves Cost Accidents van de Gentse band Yuko is ook een prachtige plaat. Heel mooie melodieën. Ik heb die plaat grijsgedraaid. Maar jammer genoeg is de hele band eigenlijk ondergewaardeerd. Als finaal antwoord vind ik Yuko misschien wel het beste antwoord op de vraag.
Wat is voor jou de meest overgewaardeerde plaat aller tijden?
Ik wil geen collega’s schofferen, maar er is een Belgische scene waar hippe electronica in wordt gebruikt. Bij Oscar & The Wolf bijvoorbeeld is dat wel goed gemaakt – al ga ik er niet snel naar luisteren – maar in dat vaarwater zijn er bands die soortgelijke dingen doen. Vaak worden die dan als heel hoog aangeschreven, omdat dat toevallig mee op die vibe zit. Zo zijn er altijd bands die trendsetter zijn, en als je dan snel genoeg die trend volgt dan krijg je van de Studio Brussels en de Humo’s van deze wereld heel veel aandacht. Maar ik ga er altijd van uit dat alle bands muziek maken vanuit een oprechtheid. Ze willen iets heel straf maken. Alleen heeft niet elke band de drang om even vernieuwend te zijn. Neem dan bijvoorbeeld Eels. Die recycleert zichzelf bijna continu. Veel van zijn platen zijn inwisselbaar, vind ik. Altijd heel goed gemaakt, maar inwisselbaar. Dat zou ik overgewaardeerd kunnen noemen, mocht die elke keer dat die iets maakt heel veel aandacht krijgen.
Welke plaat doet je wenen?
Ik heb dat niet vaak, hoor, maar een plaat kan me wel rillingen geven. Ik vind Moon Shaped Pool van Radiohead ongelooflijk. Die heb ik eindeloos beluisterd, in allerlei settings. Dat is een van de schoonste platen die er is: goede songs, prachtige teksten. Die arrangementen van Jonny Greenwood zijn ongelooflijk. Dat orkest daarbij, in combinatie met elektronica… Alles wat ik graag hoor in muziek zit daar in. Ik vind dat één en al emotie.
Mocht jij voor 24 uur in de huid mogen kruipen van iemand anders, niet noodzakelijk een muzikant: wie zou het zijn, en wat zou je dan doen?
Ik zou een muzikant kunnen noemen, maar ik heb het gevoel dat ik als muzikant al alles kan doen wat ik wil doen. Als ik iemand anders zou mogen zijn, dan zou ik iemand pakken buiten de muziek. Dan zou ik willen weten wat macht met een mens doet. Ik ben de laatste tijd heel veel aan het lezen over filosofie en over de machten die de wereld beheersen, en in dat opzicht zou ik eens Vladimir Poetin willen zijn. Veel mensen denken dat dat een cynische klootzak is die zijn land op een heel autoritaire manier leidt. Maar een cynicus heeft nooit genoeg drive om een land te leiden. Als je cynisch bent, kan alles je gestolen worden. Ik zou willen weten wat zijn drijfveer is. Mocht ik hem zijn, dan zou ik proberen om 24 uur lang iets anders te doen. Massaal veel persvrijheid geven, bijvoorbeeld, en zien wat er dan gebeurt. En daarna mag hij het weer gaan oplossen. Maar ik zou het ook niet langer willen dan een dag.
Noem eens het meest gênante moment uit je artiestenleven!
Ik heb eens ooit lang geleden, toen ik nog bij Luna Twist speelde, gespeeld onder het Atomium voor een feest – ik denk voor 175 jaar België. Het was een groots opgezet concert, live op tv en iedereen mocht één nummer spelen. Ik had voor dat nummer van Luna Twist een aantal sounds nodig, en na veel onderhandelen had ik een eigen line gekregen voor mijn laptop. De wissel moest snel gaan, en ik moest maar twee kabels versteken, maar toen het zover was, bleek er een technieker over de lader van mijn laptop te zijn gestruikeld. Dat ding was eruitgevallen. Dus mijn batterij was plat.
Op zich is dat niet zo’n ramp; je zet alles gewoon weer aan. Ik start op en dat programma vraagt mij om de serial key te geven. Die had ik uiteraard niet bij. Op den duur was iedereen klaar – camera’s incluis – behalve ik. En hoewel ik zolang heb aangedrongen om op mijn eigen gerief te spelen, heb ik toch gewoon het keyboard van iemand die daar nog was moeten gebruiken. Het valt nog mee op vlak van ‘gênantheid’ omdat ik maar op de achtergrond stond, maar ik denk dat dat nummer toch met 5 minuten vertraging is begonnen. Op dat moment sterf je wel een beetje. Sedertdien zorg ik toch altijd voor een deftig backupplan.
Wie Senne Guns aan het werk wil zien met Opus 3, kan terecht Bij’ De Vieze Gasten in Gent op 22 december. Tickets zijn hier (https://dvg.tikiti.be/order/46/step_one/) te reserveren aan 12 euro.