Nieuwe plaatjes die je dit jaar een kans moet gunnen? Displeasures van Sarah Ferri. Een donkere plaat waarin Sarah zowel haar demonen als dromen toont, het is zelfs een gedurfd werk. Maar zo moet het, en met haar nieuwe cd die werd geproducet door Koen Gisen plaatst ze zich naast grootheden als Agnes Obel of Tori Amos, zonder ook maar één seconde haar eigen gezicht te verliezen. Sarah Ferri is Sarah Ferri. Dit Gentse talent stelt op 14 oktober in de Gentse Handelsbeurs haar nieuwste cd voor. Wij hadden een gesprekje met Sarah.Dag Sarah.
Kleine meisjes worden groot, maar in alle eerlijkheid is Displeasure toch wel het werk van een hele grote dame. Ik veronderstel dat jij uiterst tevreden bent over je nieuwste plaat.
Wow merci!? (lacht). Ik ben wel heel tevreden met de plaat, vooral omdat het zo’n strijd is geweest waardoor ik mijn grenzen wel heb moeten verleggen. Artistiek, aangezien het niet simpel was om die plaat gerealiseerd te krijgen, helemaal independent.
Eigenlijk begint het met de titel, maar Displeasure is op een paar uitzonderingen na toch een zeer donkere plaat geworden. Hoe komt dat en ben jij werkelijk zo ontevreden?
“Pleasure” vind ik wel sexy klinken en de “Dis-” maakt het donker. Het knagend ongenoegen, misschien een zwaar woord, zit wel wat in de teksten. Als artiest weerspiegel je de tijdsgeest waarin je leeft. Er heerst veel politiek ongenoegen, Europa krijgt klappen, verschuivingen tussen de wereldmachten, er hangt een gespannen angstige sfeertje in de wereld. Maar het gaat ook over diep verdriet, over knagende eenzaamheid, over het groeiende individualisme. Ik ben altijd al iemand geweest met afwisselende extatische momenten maar ‘k heb ook regelmatig last van “The Blues”, op de eerste plaat wat verscholen achter zonnige swing, nu iets explicieter.
Toen ik je plaat besprak kon ik het niet laten om de term droompop te gebruiken. Kan jij je daarin vinden?
Ja, ik vind dat wel een mooie term. Het dromerige zit hem dit keer nog meer in de koortjes en de strijkers. Dat kwam ook al voor in de zangarrangementen op de eerste plaat, maar werd nu nog meer in de verf gezet met strijkers en pauken. Naar het schijnt gebruiken ze die term wel eerder voor muziek met dromerige elektronica!
Ik veronderstel dat ook Koen Gisen een zeer belangrijke rol speelde. Het feit dat je hem opnieuw voor hem koos, veronderstelt dat het klikt.
Jazeker. ik moet wel eerlijk bekennen dat er een gans verhaal aan vooraf gegaan is van LA tot Londen, maar financiën en ook het feit dat het met de eerste plaat zo goed klikte, zowel persoonlijk als muzikaal, hebben ervoor gezorgd dat ik terug bij Koen heb opgenomen. Die klankkleuren die hij gebruikte bij de swing, zouden ook heel goed passen bij deze filmische plaat. Dus waarom nog verder gaan zoeken als ik elke dag met de fiets tot daar kon. Een buitenlands avontuur kan zeer verrijkend zijn, maar ook heel erg stresserend als je met een beperkt budget zit. De teller loopt, dan is er nog weinig ruimte voor experiment. Ook bij Koen was het op het einde een race tegen de tijd om niet te ver over het budget te gaan.
Hoe valt het mee om met zo’n perfectionist te werken, of ben je zelf ook zo?
Eigenlijk zijn we allebei perfectionistisch, maar op een ander domein. Bij hem is het vooral op vlak van klankkleur, een vorm van purisme in de analoge “old school” aanpak bij het opnemen. Terwijl ik dan weer een perfectionist ben op de lead vocal. Ik wil net zoals Koen de best mogelijke vocal-performance en de juiste emotie vangen, maar evengoed ook de juistheid en zangkwaliteit omdat je anders op internationaal vlak jezelf de das omdoet. Maar we hebben elkaar goed aangevuld en de juiste middenweg gevonden door kritisch te zijn in beide richtingen. Ik ben ook heel erg streng op de koortjes, het arrangement, de strijkers en ook vooral geen gitaar-bas-of drumpassages die qua stijl compleet niet passen bij de song. Op dat vlak ben ik een controlefreak tot ieders ergernis en misschien wel zo streng als Prince. Alleen was Prince een geniale multi-instrumentalist, uitzonderlijk sterk zowel op gitaar, basgitaar als piano, waardoor hij het meeste zelf kon inspelen als hij echt niet vond wat hij zocht.
En toch Sarah, als je het hoesje bekijkt is het onvoorstelbaar wat voor een instrumenten je bespeelt. Ik denk dat ik met een dame spreek die zo wat bezeten is van muziek, niet?
Bezeten ben ik soms wel. Maar het was vooral een financiële noodzaak. Toen Universal afhaakte, viel mijn droom om met een straffe arrangeur-componist samen te werken wat aan diggelen. Dus ben ik zelf maar aan het schrijven gegaan. In’t begin was dat ferm tegen mijn goesting, niet wetende hoe daaraan te beginnen aan zo’n orkest. Ik was ook helemaal niet vertrouwd met de bijhorende programma’s zoals Sibelius, Ableton enz. Ik heb dus al die instrumenten ingespeeld op mijn midi-klavier (=piano), verbonden aan Garageband, een gebruiksvriendelijk programma waarin je toch wel al mooie vioolklanken, cello’s en pauken kon oproepen. Dus ik ben geen multi-instrumentalist die zowel viool als orkestbasdrum speelt. Ik heb het wel allemaal gearrangeerd en gecomponeerd. Ook alle koortjes ingezongen, tot het volledige orkest-arrangement van A-Z klaar was. Pas dan ben ik daarmee naar Koen-Gisen gestapt. Dat hebben we dan als piloottracks laten meelopen in de studio en systematisch de digitale klanken vervangen door echte instrumenten. We dachten eerst nog een deel te recupereren om tijd uit te sparen. Maar de klankkleur van die Garageband-pauken was vaak te dun in vergelijking met de klank van de vleugelpiano, stem en echte drums. En uiteraard hebben we aan een strijkerskwintet gevraagd om de strijkers opnieuw in te spelen met heel veel gevoel om zo een echte orkestklank te kunnen benaderen. Mega tijdrovend wel. Tot we uiteindelijk beseften dat gezien de vele studio-uren en het monnikenwerk, een Hongaars orkest misschien toch geen overbodige luxe was geweest. (schiet in de lach).
Ik hoor veel op je nieuwe plaat, The Bird With The Broken Wing heeft zelfs Bond-allures. Ooit van gedroomd om een song voor een 007-film te schrijven?
Ja, Bond is altijd wijs en wie hoort da nu niet graag (lacht). Ik hou enorm van Shirley Bassey’s Goldfinger , bij The Bird With The Broken Wing heb ik mij eerder door James Newton Howard laten inspireren.
Hebben die filmcomponisten Displeasure dan beïnvloedt?
Waar het hart van vol is! Ik hou daar enorm van omdat dat één voor één muzikale genieën zijn waar ik enorm naar opkijk. En hoe meer je naar die muziek luistert hoe meer laagjes je ontdekt. Ik kan heel erg gelukkig worden van die extatische akkoordenwisselingen en gelaagdheid die Ennio Morricone gebruikt. Maar ook dat zwoele zuiderse sfeertje van Umiliani, soms op’t randje van kitsch, maar toch met dat vleugje cult erin. Ik vind da zo zaaalig. Ook die typische gelaagde grooves en orkestrale arrangementen bij Gainsbourg waren ook wel te danken aan o.a. Jean-Claude Vannier.
Je bent zonder meer een artieste met internationale allure? Heb je al iets gedaan in het buitenland?
Met de eerste plaat zijn we tot in Nederland, Duitsland, Oostenrijk geraakt en ook wat gespeeld in Frankrijk. In Duitsland hebben we echt wel een mooie concertreeks kunnen doen en ook dit keer ziet het er mooi uit. Uitbreiden naar Frankrijk, UK, Italië zou natuurlijk super zijn! Maar daar is momenteel gewoon geen budget meer voor tenzij er een enorme hype zou ontstaan. Je mag nog zo internationaal klinken. Zie maar hoeveel een simpel reisje al niet kost, laat staan met een ganse band on the road, eten, drinken, slapen, busje, benzine, treintickets, vliegtickets. Ik moet er geen tekening bij maken dat dit een aderlating is voor een independent artiest.
Je staat binnenkort ook op de planken met je nieuwe cd. Wat mogen de mensen verwachten?
Daar zijn we nu volop mee bezig. Het is een uitdaging om de rijkelijke arrangementen live te vertolken. Ik hoop echt dat de muziek als een zwoele, bezwerende bries dwars door en over de mensen heen zal blazen en iets kan losweken. Ik heb na lang zoeken 2 zeer straffe muzikantes gevonden (Karen Speltincx en Jasmijn Lootens) die én heel goed zingen én heel goed viool en cello spelen. Niet simpel. Ook jazz-contrabassist Kobe Boon is nieuw, een heel straffe muzikant met het juiste buikgevoel, een mooie aanwinst voor de band! Jonathan was er al van bij’t begin bij en blijft een heel straffe drummer, ook Pablo Casella (Little Dots/Lady Linn) speelt met zijn Braziliaanse roots en klassieke achtergrond vanuit de buik. Er is wel een verschil in gevoel en stijl tussen plaat 1 en 2, maar we gaan toch ook nog wat songs spelen van de eerste plaat voor de fans die er al van bij’t begin bij waren.
Wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
Heb ik niet. Ik hou van teveel uiteenlopende muziek daarvoor.
Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur in een lift mee te zitten en wat zou je dan doen?
Hmm, Sam Heughan zou ik wel es kunnen binnendraaien in een lift ahahaha, of Gregory Peck in zijn jongere jaren of Michiel Huisman ook wel sexy maar die heeft al een knap lief. Wat moet je daar anders doen 8 uur lang? Praten of een gezelschapsspel spelen? (lacht)
Bedankt en wees welgekomen op een van onze releaseconcerten:
AB Brussel 7 okt
De Roma Antwerpen 12 okt
Handelsbeurs Gent 14 okt
Paradiso Amsterdam 18 okt
