Ze was een van de Brusselse laureaten van SoundTrack, bracht net een nieuwe ep uit en is klaar voor een lente en een zomer vol optredens: Oriana Ikomo wacht het jaar van de grote bevestiging. Tijd om kennis te maken met de zangeres-pianiste bij een dampende kop koffie in haar thuisstad.
Je hebt een prachtige ep gemaakt, waar veel op te horen valt: jazz, soul, r&b, gospel, elektronica. Maar ik denk dat voor onze generatie die verschillende hokjes nog weinig betekenen.
Muziek is gewoon veel recycleren. Vroeger dacht ik altijd “Je moet nieuwe dingen maken en heel de tijd vernieuwend zijn,” terwijl ik nu denk dat je sowieso vernieuwend bent als artiest als je gewoon al je eigen ervaringen en invloeden gebruikt. Iedereen is anders. Ik heb dezelfde muzikale invloeden als STACE of Dushime, maar ik maak niet dezelfde muziek als zij. Gewoon omdat wij andere mensen zijn en andere levenservaringen hebben. Dat vind ik wel cool.
Ik denk dat de jazzinvloeden er het meest frappant in zitten. Dat is iets wat er niet snel uit zal gaan: de kleuren van akkoorden die ik kies zijn heel jazzy. Ik denk dat dat mijn geluid kenmerkt. Voor een groot deel komt dat van mijn opleiding: ik heb jazz gestudeerd aan het conservatorium in Gent. Daarvoor volgde ik klassieke piano, iets helemaal anders. Jazz is zo breed, eigenlijk kan er alles.
Nu ik 26 ben, besef ik dat in klassiek ook wel alles kan. Maar toen ik klassiek aan het studeren was, van mijn acht tot mijn achttien jaar, had ik echt niet het gevoel dat alles kon. Ik denk dat de tijden ook wel zijn veranderd, maar toen voelde ik me geblokkeerd in de richting en de regels. Jazz was dan zo’n verschil voor mij: wauw, vrijheid, improviseren, al die nieuwe kleuren.
Tegelijk zeg je ook dat gospel je muziek beïnvloed heeft.
Vooral in Mama Let’s Go, daar wou ik met een koor werken. De manier waarop het gezongen is, is erg gospel. Ik ben vroeger veel naar een gospelkerk gegaan in Brussel, speciaal voor de muziek. Met religie, of specifiek met het christendom, heb ik niet echt een aansluiting, maar ik vond die muziek zo inspirerend. Ik weet dat er gospelinvloeden in mijn nummers zitten, ik voel dat, maar ik denk niet dat mensen dat per se direct zullen opmerken.
Het eerste nummer op je ep, Kindness, bevat enkele fantastische quotes. “Love might be the answer to whatever you ask” is er zo eentje.
Qua tekst werk ik vrij impulsief. Mijn techniek om teksten te schrijven is gewoon beginnen schrijven, zonder te veel na te denken. Ik schrijf aan één stuk door en dan pik ik daar zinnen uit. Ik begin niet per se een songtekst te schrijven.
Het ritme zit er dan dus nog niet in?
Nee, dan zou ik geblokkeerd raken. Ik ken mensen die dat kunnen, “Schrijf in vijf minuten een song over de zon” en die beginnen gewoon. Bij mij gaat dat niet. Ik moet mijn brein deblokkeren en dan schrijven, schrijven, schrijven. Dan pas begin ik te structureren wat ik heb: de puzzel te maken, een verhaal te creëren, zinnen te kiezen die meer resoneren dan andere. Er zit ook altijd veel gibberish tussen ook, hoor (lacht).
Je zingt ook “I’ve wasted my time looking for answers / When all I should’ve done was listening to my ancestors.”
Eigenlijk is dat de essentie van de song. Voorouders en familie zijn heel belangrijk en deel van mijn healing journey, maar daar bedoel ik ook mijn chosen family mee, die door de jaren heen veel voor mij betekend heeft. De foto op de cover van mijn ep is genomen op Moederdag 1999, ik was twee jaar. Die staat omkaderd bij mijn ouders thuis sinds ik klein was, heel mijn familie kent die foto. Vooral mijn broers waren geraakt toen ze zagen dat ik die als cover gebruikt had. Toen ik de vinyl voor het eerst in handen nam, kreeg ik wel een emotioneel moment. “I think she would be proud,” zei ik toen ik naar de kleine Oriana keek. Aan de binnenkant van de vinyl zie je dan weer een foto van mij nu.
De cirkel is rond. Nog een fantastisch stukje uit Kindness is dit: “What you gonna do? Is my love too big for you? (…) What you gonna do? Is my ass too big for you?”
Dat is self love, ja (lacht). Ik vond het heel grappig om dat te schrijven, al heeft het veel lagen. Ik ben vroeger veel gefatshamed geweest op school, terwijl ik mezelf eigenlijk niet altijd dik heb gevonden. En wat ik frappant vind, is dat het nooit leeftijdsgenoten waren die mij pestten, maar volwassenen die een bepaald beeld op mij projecteerden. De mensen van het CLB, of mijn godsdienstleerkracht op de katholieke school waar ik eerst zat. Zij gaf me de voedingsdriehoek mee naar huis en die moest ik superstreng volgen, elke ochtend vroeg ze wat ik had gegeten. Die laag wou ik in de tekst verwerken: I own my body, if you cannot handle it, dan is dat jouw probleem, niet het mijne.
Je bent heel open in je teksten, je zit niks te verbergen.
Bij Imma Pleaser vond ik dat wel heftig, bij de release kreeg ik plots het gevoel “Wauw, it’s out there, iedereen kan daar nu naar luisteren, terwijl het zo persoonlijk is.” Ik ben altijd open, maar daar kwam het wel heel dicht: normaal schrijf ik heel impulsief, maar voor dat nummer was ik echt gaan zitten met het idee “Ik ben een people pleaser en ik wil daar een song over schrijven.” Dat is een zware interne strijd geweest de voorbije jaren, dat dan gewoon in de wereld smijten is wel intens.
Is het zo erg om een people pleaser te zijn als je je grenzen kan aangeven? Dat is de zoektocht die ik veel rondom mij zie. Ik heb veel vrienden die net als ik pleasers zijn, allemaal op onze eigen manier. Veel mensen hebben nooit geleerd hun grenzen te stellen en nu komen we op een leeftijd waarop dat botst en we dat plots moeten leren. Het is ook niet per se iets slechts, je geeft immers om andere mensen, zolang je jezelf niet verliest en maar eerlijk blijft, voor jezelf en voor de anderen. Ik zorg graag voor mensen, ik kook graag voor mensen, ik ben de tante van acht nichten. Zorg dragen zit dus echt wel in mij. Dat is de boodschap in de hele ep: wees lief voor jezelf en voor de mensen rondom jou.
Er wachten je nu veel optredens, maar je bent ook graag met andere dingen bezig.
Ik hou ook enorm van muziektheater en heb al in een paar producties meegespeeld. Nu ben ik bezig aan Winterreise van Franz Schubert, dat binnenkort in de Bourla te zien is. Ik ben iemand die graag met veel verschillende dingen bezig is. Soms iets te veel, ook daar ben ik aan het leren mijn grenzen aan te geven. De producties die lopende zijn, daar speel ik nog in mee, maar voor de rest focus ik op mijn muziek.
Je ziet Oriana live op:
08/05, De Centrale, Gent
10/05, De Roma, Borgerhout
15/05, Botanique, Brussel
21/07, Dour
