Op een miezerige donderdagmiddag begeven we ons naar de Hofberg in Brussel en het prachtige Jugendstil-pand Old England waarin het Muziekinstrumentenmuseum gevestigd is. Aangekomen op de tiende verdieping treffen we er Mattias De Craene en Edmund Lauret aan, respectievelijk saxofonist en gitarist van het Gentse kwartet Nordmann. In het pand dat meer dan 8000 instrumenten huisvest, spreken we met Mattias en Edmund over muziek natuurlijk, over Nordmann maar vooral over The Boiling Ground, het fonkelnieuwe tweede album van Nordmann dat op 29 september 2017 uitkomt op het V2-label. Oh, en ook over de zin en onzin van het hokjesdenken, eighties en Koen Gisen die naar lekkere sigaren ruikt…
Over een paar weken komt jullie tweede full album uit, daarna gaan jullie daarmee de hort op. Spannend en iets om naar uit te kijken, neem ik aan?
Mattias: Zeker, al zijn de nummers natuurlijk al lang niet nieuw meer voor ons, de plaat maken duurde toch een goede zes maanden. We hebben eigenlijk alweer nieuw werk klaar ondertussen.
Het nieuwe album komt uit bij het V2-label, betekent een ander label ook een nieuwe koers of is The Boiling Ground een logisch vervolg op Alarm!?
Mattias: Goh, het is niet echt ‘het vervolg’ op, natuurlijk is het wel een soort vervolg, in die zin dat we weer twee jaar verder staan en we natuurlijk willen blijven groeien. Maar, nee, we wilden niet echt naar buiten komen met ‘de nieuwe Nordmann’ (lacht).
The Boiling Ground lijkt net dat ietsje verder te gaan dan Alarm! om rock en jazz met elkaar te verbinden, een verder exploratie met veel grooves en rocklicks, maar even goed typische jazzelementen. Toch ook een iets toegankelijker album. Of zien we dat verkeerd?
Edmund: Dat kan wel kloppen. We hebben zeker meer balans gezocht tussen uitgesponnen stukken en meer afgebakende gehelen. En we hebben meer naar functionaliteit toe gewerkt. Een nummer zoals The King kwam tot stand als pure improvisatie, en werd dan verder uitgewerkt.
Mattias: Sommige nummers hebben we echt bewust in een structuur gegoten, met minder improvisatie maar toch. Zo ging dat bijvoorbeeld bij Dover. (Tot Edmund) Oh, en bij Joe was het wel even zoeken he?
Mattias, Luminous Dash-collega Tim Martens was alvast vol lof over de single Save The Twos en hij vergeleek jullie met Triggerfinger maar dan neemt jouw sax de stem van Ruben Block over volgens Tim. Nu, klinkt jouw sax echt wel heel apart met momenten, soms haast onaards, zouden we durven stellen…
Edmund: Amai, sjiek, die vergelijking!
Mattias: Ha, ja. Ik heb op deze plaat de noten er dan ook op alle mogelijke en onmogelijke manieren opgeblazen he… (lacht)
Edmund: Ja, je moest zien hoe hij zijn sax gebruikte, zelfs ondersteboven!
Jullie trokken naar La Patrie, de studio van Koen Gisen, mijnheer An Pierlé, als we dat zo mogen zeggen. Hoe verliep die samenwerking? Heeft hij zijn stempel gedrukt, Nordmann beïnvloed?
Edmund: Het was vooral een wisselwerking! Het was een absoluut plezier om met Koen te werken. Die studio is echt een hele inspirerende leuke plek, een werkplaats, maar eigenlijk is dat gewoon bij Koen thuis. En toch is dat ook wel rock ’n roll…
Mattias: (enthousiast) Ik stond letterlijk in de keuken, omdat daar de klank ideaal was voor de sax-sound! Koen komt ook gewoon bij de muzikanten zitten, er is géén afstand, ook letterlijk niet, en dat is fijn.
Edmund: We hadden er eigenlijk meteen een goed gevoel bij. We wilden ook graag met hem werken, ook omdat de klank van albums van bands die we volgen, die hij ook producete zo goéd zit!
Mattias: … en Koen ruikt ook altijd lekker naar sigaren!
Zullen we daar dan maar de kop van maken?
Mattias: “…”
Op het nieuwe album staan veel funky tunes en vette grooves, maar er is ook behoorlijk wat sfeerschepping in de meer ingetogen composities, zoals Joe en Dover. Dromerig, sfeervol en tegeljk vol weemoed en dreiging. Enfin, zo hadden wij dat toch begrepen…
Edmund: Mooi gezegd, en het klopt wel. We gaan bewust op zoek naar een zekere spanning en of sfeerschepping. Daarom is dat niet bewust gekozen, maar zo gebeurt het gewoon. Je voelt elkaar natuurlijk wel aan alsook waar je naartoe wilt. Dat is niet altijd makkelijk in de studio…
Sammy Slabbinck verzorgde het artwork voor The Boiling Ground. Een opmerkelijke hoes is dat, zit daar een verhaal achter? Hoe kwamen jullie bij Slabbinck terecht?
Mattias: Die hoes van The Orb We Absorb van Wallace Vanborn is ook van Slabbinck, en die vonden wij zo goed! En we zijn ook fan van zijn werk op de laatste Leonard Cohen-plaat (You Want It Darker, 2016). Enfin, de keuze was snel gemaakt!De hoes van The Boiling Ground is een soort collage, Slabbinck haalde een en ander uit een Japans boekje. Er is geen directe link met de muziek, maar naar ons gevoel wel. Ach, het klopt gewoon.
Het duurde wel even voor we eruit waren wat voor soort artwork we wilden, en toen kwamen we bij Slabbinck uit. Het is zoals bij een geschikte producer vinden: je moet voelen: ‘dit zou kunnen werken’.
Humo noemt jullie album de perfecte soundtrack bij een Bondfilm maar dan geregisseerd door Quinten Tarantino. De muziek heeft natuurlijk een filmisch karakter. Hadden jullie een bepaald concept voor ogen bij het maken van de plaat?
Edmund: Nee, niet echt. Maar dat filmische zat er altijd al wel wat in…
Mattias: Maar nu, met de komende live-optredens, gaan we bewust experimenteren met visuals, ook van Sammy Slabbinck trouwens. Zo is er de coherentie tussen het art work, de muziek en de visuals!
Hoe zouden jullie jullie muziek zélf omschrijven? Jazz, Rock, jazzrock of niets van dat alles? Of hebben jullie liever geen hokjes, zullen we het gewoon de Nordmann-sound noemen?
Mattias: Labelen is inderdaad moeilijk. Eigenlijk kun je van weinig groepen zeggen “dat lijkt op Nordmann”, we hebben echt een eigen geluid, hoop ik.
Het is best vervelend dat je in een hoekje wordt gestoken. Dan moet je moeite doen om uit dat hoekje te komen. We willen niet persé uit de jazz weg en ingang in de rock, maar we moeten blijkbaar wel keuzes maken naar sommige venues toe. Maar anderzijds doen veel concertzalen wel moeite om vrij divers te programmeren. We omarmen die nieuwe wind die waait in het circuit. Goed dat we op zowel jazz- als popfestivals kunnen staan.
Nee, liever geen hokjes dus. Lastig om met die vraag bezig te zijn eigenlijk. Ja, de Nordmann-sound! (lacht).
Onze favorieten van de plaat zijn op dit moment Hercules, Üntercool, The King, en zeer zeker het ‘spannende’ No Holy Feet en Dover. Hebben jullie zelf ook favorieten?
Mattias: Frappante keuzes, dat zijn net de meest jazzy dingen!
Edmund: ik vind alles goed, ik ben vooral blij met de klankkleur van het geheel. Het album komt ook op vinyl uit en in dat opzicht klopt het helemaal.
Op 18 oktober stellen jullie de cd voor in de AB, op 11 november spelen jullie in De Handelsbeurs in Gent. Er staan ongetwijfeld nog meer concerten op het programma? En wat mogen we verwachten van die optredens, spelen jullie de nieuwe plaat integraal?
Edmund: We gaan de set regelmatig wijzigen, ook met nieuwe songs, op Pukkelpop speelden we ook al twee nieuwe nummers.
Mattias: Er komen voor het voorjaar en najaar volgend jaar nog nieuwe data aan, ook in Nederland. Op de cdvoorstelling spelen we alle nummers van de nieuwe plaat, maar liefst ook met ruimte voor improvisatie.
Wat zijn jullie verdere ambities met Nordmann? Misschien eerst concentreren op de aankomende tour, of zijn jullie alweer met nieuwe projecten bezig?
Edmund: Beiden. We gaan sowieso op de tour concentreren, maar het blijft vooruitgaan, we hebben nu al nieuwe dingen klaar. Het proces van een plaat maken duurt ook lang. Voor ons zijn de nummers niet nieuw, dus nu hebben we al veel nieuwe nummers.
Mattias: Voor de shows die komen is het nu volop uitzoeken hoe we de nummers live gaan brengen, we hebben al tal van nieuwe ideeën.
Edmund: En de andere projecten waar we mee bezig zijn, houden ons fris en dat komt ook Nordmann ten goede.
Vanmiddag hoorden we hier op de achtergrond veel hits uit de jaren tachtig voorbijkomen, en jullie vinden dat duidelijk wel ok konden we merken. Op Jazz Middelheim bracht Nicolas Kummert met Drifter een knappe jazzy hertaling van King of Pain van The Police. Is zulks iets voor Nordmann?
Mattias: (aarzelt) Goh. Dat is geen noodzaak, maar het lijkt wel eens leuk…
Edmund (enthousiast tot Mattias): Voyage Voyage van Desireless zou goed werken voor Nordmann! (Mattias en Edmund zingen, neuriën Voyage Voyage).
Dus later kunnen we zeggen dat Luminous Dash mee aan de wieg stond van een knappe Desireless-cover of een interpratie van een andere eighties classic door Nordmann?
Mattias: Dan ontkennen we dat toch gewoon en zeggen we dat we er helemaal zelf opkwamen? (lacht). We spelen nu trouwens wel een cover van Riley Lynch, de zoon van David Lynch; een boogie woogie.
Waarom moet iedereen jullie nieuwe plaat zéker kopen?
Mattias: Wel, het is eens wat anders. Pure instrumentale muziek, er zit veel vaart achter. En het is ons verhaal!
Heren, bedankt voor dit gesprek en nog veel succes met het album en de tournee!
Tekst en foto’s: Mark Van Mullem & Karim Hamid
