MR MYST

Binnenkort verschijnt het debuut van de Oostendse glamrockers (jawel) Mr. Myst. We waren benieuwd en trokken virtueel naar de koningin der badsteden om het geheim achter deze band te ontrafelen, en ook iets over David Lee Roth en een kok!

Mr. Myst. Stel jullie zelf maar even voor, en waar komt die naam vandaan?
Mr.Atticus Myst: Euh … hello, we are Mr.Myst and we play rock’n’roll ! (lacht)
Mr.JSD: Lemmy zou trots geweest zijn … snif … (pinkt een denkbeeldig traantje weg)
Mr.Atticus Myst: Tsja, lang geleden had ik het idee om een studio album met verschillende muzikanten uit te brengen, waarbij ik de gitaarpartijen voor mijn rekening ging nemen, geïnspireerd op Slash zijn solocarrière. Eerder allemaal verschillende tracks met een eigen twist en telkens een zanger of zangeres die aansluit bij het genre van het nummer. Het was ook nooit de bedoeling om de nummers “live” te gaan spelen omdat dit ook moeilijk zou worden met een heel leger aan muzikanten. Tijdens de opnames werd al snel duidelijk dat de sound van de nummers naar mijn voorliefde voor de 80’s neigden en het oorspronkelijk (enkel-studio) idee maakte al snel plaats voor een liveband met weliswaar wisselende muzikanten.

Mr.JSD: Hij vroeg mij om één track in te zingen en na de eerste avond hadden we er al drie opgenomen. (lacht) Deze waren echter wel bedoeld om als leidraad te dienen voor anderen. Maar toen ik de definitieve versies hoorde, merkte ik op dat hij mijn vocal tracks gebruikt had! Ik heb dan maar ingestemd om alle nummers in te zingen.

Mr.Atticus Myst: Inzake de bandnaam Mr. Myst. Wel, dat is een soort proces geweest doorheen de jaren. Mijn eerste bands waren allemaal in het black metal genre en bij de band Plaag werd geopteerd dat alle leden een duistere Vlaams klinkende naam zouden krijgen zoals donder, storm, nevel, … noem maar op. Ik koos voor de naam “mist” maar veranderde de “i” in “y”.
Mr.JSD: …nog een geluk dat hij toen niet voor nevelstorm had gekozen anders hadden we in Duitsland véél aanhang gehad met Niebelstürm (bulderlach).
Mr.Atticus Myst: Bij mijn volgende black metal band Asatru voegde ik de “Mr.” er aan toe en Mr.Myst was een feit.

Akkoord dat er een 80’s-sfeertje in jullie muziek zit, en waar komt die fascinatie vandaan?
Mr. Atticus Myst: Terwijl ik bij die black metal bands speelde kwam ik tot de conclusie dat ik eigenlijk helemaal geen fan was van het genre! Ik was veeleer fan van de coole riffs en het hoge “lalala” gehalte in de zang van de glamrock !
Mr.JSD: Mijn eerste concert ooit was het Monsters Of Rock festival op het einde van de zomer van 1991. Ik was toen nog maar net 14 jaar. AC/DC was toen headliner met hun cd Razors Edge en Thunderstruck had mij van mijn sokken geblazen op MTV. Met Metallica mee op de affiche als support moest dit wel een feestje worden. Maar van de andere support bands had ik nog nooit gehoord. Toen bij de opzet van de band vóór Metallica er een backdrop naar beneden kwam met de Mona Lisa met een opgestoken middelvinger was mijn interesse direct gewekt! Mötley Crüe opende met Kickstart My Heart en toen wist ik het: “This is it … this is what I want do with my life!”

Omdat ik nogal klein was toen kroop ik op de schouders van mijn twee jaar oudere broer en stonden we net voor Nikki toen hij zijn (vervang) basgitaar in grut sloeg en in het publiek gooide… recht in mijn armen!?! De witte body van zijn bas had gelukkig mijn hoofd niet geraakt anders zou ik kunnen zeggen dat het zelfs een “permanente” indruk op mij had gemaakt (lacht). Helaas had ik als veertien jarige niet veel verweer toen er een nogal grote langharige struise kerel de basbody kwam opeisen. Nu, ik troostte mezelf dat ik hem toch even in mijn handen had gehad. Toen wist ik nog niet dat ik hen 14 jaar later (op 19 juli 2005) in Londen backstage zou ontmoeten om samen met Vince Neil, mijn eerste tattoo te plaatsen. Het is dus tenslotte nog goed gekomen (lacht).

Als we het over glamrock hebben, dan denken we vaak aan mensen die voor de spiegel hun idolen staan imiteren. Doen jullie dat ook?
Mr. Atticus Myst: Natuurlijk! En mijn ouders hebben daar nog steeds het bewijs van. Ik had na het zien van de dvd Brutal Planet van Alice Cooper de onweerstaanbare drang om de zweepscene na te doen in de badkamer voor de spiegel. De ruimte was helaas te beperkt waardoor de buckle van mijn riem een gat in het plafond sloeg ! (bulderlach)

Mr.JSD: (lacht) … inderdaad, dat leer je niet af maar dat mindert toch met het ouder worden. Onze woonkamer was boven de zaak van mijn ouders waar er een verhoog was gemaakt met een ijzeren leuning: dat was mijn podium! Ik kon toen ook in een spiegel boven onze open haard mezelf bezig zien zodat ik precies dezelfde smoelen kon trekken als mijn helden. Het eindigde meestal met een stagedive in de onderliggende zetels en dat één van mijn ouders kwam melden dat de lampen in de zaak naar beneden waren gekomen. De mensen buiten die mij met veel animo bezig zagen, dat waren mijn “fans” (lacht). Dezer dagen beperk ik mij eerder tot luchtgitaar spelen of mijn stuur in de wagen als trommel te gebruiken. Tijdens het avondeten beperken we ook het volume op de stereo, anders zit ik teveel te rocken aan tafel wat niet alleen een slecht voorbeeld is voor mijn kinderen maar wat ook mijn vrouw nerveus maakt (lacht).

Jullie zijn reeds bezig sinds 2013, en nu is er de eerste lp. Waarom heeft dat zo lang geduurd?
Mr.JSD: Money ! Een goeie opname en productie kost tonnen geld en helaas is daar in België geen draagvlak voor zoals in de Noorse landen. Het blijft beperkt tot een hobby waarbij de “day job” primeert. We hebben songs en ideeën genoeg maar de tijd om eraan te werken en er samen demo’s van te maken is zodanig beperkt dat we ons moeten behelpen met “tussen de soep en patatten opnames” (lacht). Gelukkig is er de moderne technologie die ervoor zorgt dat je bij een ingeving je wagen kan aan de kant kunt zetten en als een onnozelaar een riff of zanglijn kan inzingen in je gsm. Met hilarische gezichten van passanten tot gevolg (lacht).

Mr. Atticus Myst: De zoektocht naar de juiste sound heeft ook zijn tijd geëist. Vele gitaarmerken, versterkers en effecten pedalen zijn de revue gepasseerd alsook was er de zoektocht naar de juiste balans tussen een lp-sound en de live-sound. Alle opnames voor onze eerste demo-cd hadden we zelf gedaan en we waren heel benieuwd hoe dit zou klinken indien we deze zouden hebben opgenomen in een professionele studio. Maar omdat het prijskaartje voor dergelijke opnames nogal wat boven ons budget lag, hadden we besloten van eerst een ep op te nemen met vijf nummers. Eén van die nummers – namelijk Runaway – staat ook op de demo-cd. Dit was puur ter vergelijking! Toen we het eindresultaat hoorden van de ep uit de studio, was het duidelijk dat we dringend de nodige shows moesten spelen om de opnamekosten te kunnen dekken voor een lp. Helaas neemt dit soort zaken tijd in beslag.

Is er een verschil tussen die ep en We Will Rise qua aanpak?
Mr. Atticus Myst: Niet inzake opnames, die gingen als een geoliede machine dankzij de professionele aanpak van de technieker van Shellshock Studio, Pieter Nyckees. Ondertussen was de line-up wel gewijzigd maar alle nieuwe leden hadden met hun respectievelijke bands – kort ervoor – opnames gedaan met Pieter Nyckees: onze drummer Arthur en bassist Josha met hun thrashmetal band Lethal Injury en gitarist Kevain met rockers Albert’s Bastards.

Mr.JSD: Maar de nummer zelf zijn wel een pak volwassener geworden, toch ?
Mr. Atticus Myst: Ja, inhoudelijk gaat het niet alleen nog over seks en drank. En dat hoor je dan ook in de sfeer van de nummers. Meestal gaan de nummers nu over de gevolgen van teveel seks en drank (lacht). In dat opzicht is het dus een logisch gevolg, of beter nog: vervolg. Ook in het schrijfproces van de nummers merk je wel dat ervaring loont en alles een stuk vlugger gaat dan pakweg vijf jaar terug.

Jullie zitten op het Griekse Sleazy Rider. Hoe zijn jullie daar op gekomen?
Mr. Atticus Myst: Eind vorig jaar had ik de debuutschijf van Sister Sin nog eens vast. Ik zag daar het label hun logo en vond de naam wel passen bij onze stijl. Een paar mails later tekenden we het contract en het was een feit. Dat ging verrassend vlot eigenlijk. Het is natuurlijk wel niet zo dat het label alle kosten voor hun rekening neemt dus echt “hun broek scheuren” kunnen ze niet hé.

Jullie hebben een meer dan behoorlijke livereputatie, is het niet moeilijk om die vibe in de studio te krijgen?
Mr.JSD: Voor mij persoonlijk niet. Repetitie, studio, festival, caféconcertje, mosselsouper, … van zodra de intro van een nummer is ingezet, waan ik me in grootste rockarena en ga ik er 110% voor. En staat er nu één man of duizend man op de wei (of zit er maar één technieker achter de studio recording mix tafel), dan ga je er gewoon voor! Dit is gewoon wat we graag doen.

Mr. Atticus Myst: Wederom moeten we daar ook terug veel credit geven aan onze vaste technieker, zowel voor de studio als live. Het grote voordeel van dezelfde technieker achter de mengtafel op een live show te hebben staan als diegene die de mix in de studio moet doen, is dat hij perfect weet wat we willen brengen en hoe we willen klinken op het podium én op de plaat. Hij is ergens onze zesde bandlid (lacht)

Jullie durfden het aan om The Look van Roxette te coveren. Kun je hier niet aardig mee op de bek gaan, niet dat het jullie niet gelukt is hoor!
Mr.JSD: Hell yeah (krijgt het koud zweet). Onze vorige cover was I’m Still Standing van Elton John en daar waren we direct zeker over. Hier – over The Look van Roxette – wisten we dat het nummer al een hoog rockgehalte en “appreciatie-in-de-rock-scene” heeft, dus kon dit inderdaad wel eens best moeilijk worden om dit verkocht te krijgen. Natuurlijk hadden we deze al op voorhand in een demotape laten horen aan intimi en hun “eerlijke” reactie gevraagd. Mijn zonen vinden het nog altijd een verkrachting van het origineel (bulderlach)! Opvoedkundig meegeven ongezouten je mening over iets te geven pakt niet altijd in je voordeel uit. We hebben ook ergens een demotape van Maniac uit Flashdance liggen, deze heeft het niet gehaald (grinnikt).

Mr. Atticus Myst: We hadden ook getwijfeld destijds of we op onze ep I’m Still Standing mee in de tracklijst gingen opnemen. Dit meer inzake de copyrights en Sabam enz. We hadden even geopperd om hem enkel live te brengen maar het was teveel fun om niet te doen en dat bleek de juiste keuze te zijn. Te meer dat zelfs “niet-Myst-fans” onze ep kochten voor de Elton John-cover, omdat ze deze wel geslaagd vonden.

Gaan jullie met die plaat ook op tour?
Mr.JSD: De plannen voor een zomertour in 2020 worden reeds gesmeed samen met de New Yorkse band Wildstreet en de Zuid-Afrikanen van LA Cobra. Deze tour zou ons doorheen Duitsland voeren maar de data moeten nog worden vastgepind. Verder doen we ook alles in eigen beheer dus moet het kostenplaatje ook kloppen op het einde van de rit. Inzake Belgische shows zal het afhangen of er plaatsjes vrij zijn op de affiches van festivals. Onze shows en showelementen zijn helaas niet meer compatibel met de kleinere cafépodia.

In feite, hoe moeilijk of hoe gemakkelijk is het voor een metalband in België?
Mr. Atticus Myst: Door teveel aanbod en te weinig vraag is er een “markt” ontstaan waarbij je als band dankbaar moet zijn dat je “mag” optreden op een venue of festival. De gage komt dan meestal neer op enkele drankbons en een hotdog. Veel muzikanten spelen dezer dagen voor een appel en een ei waardoor serieuzere groepen ook hun prijs moeten zakken om al dan niet mee op een affiche te kunnen geraken. Zoals Frank Vermang in zijn boek “Oostende … rock & roll” schreef: If you pay peanuts, you get monkeys.

Mr.JSD: Sinds 2001 organiseren we met een groep vrijwilligers elk jaar een gratis zomerfestival (Coq Rock – nvdr) waarmee we willen bewijzen dat je geen hoge ticketprijzen of exuberante prijzen voor eten of drank moet vragen op een festival. Eén van de basispijlers is dat we beginnende en lokale bands een podium willen aanbieden om hun ding te doen en dit zonder dat de PA en hun techniekers zich minder inzetten voor een deftige sound. Wij behandelen in de backstage iedere artiest – groot of klein of nog groeiend – op gelijke basis.

Mr. Atticus Myst: Anderzijds kan je dezer dagen van thuis uit veel makkelijker je band promoten via sociale media. Terwijl je vroeger voor de promo van je showposters moest drukken en via nachtelijke uitstapjes deze moest zien te verspreiden, kan je nu met één klik deze laten de wereld rondgaan.
Mr.JSD: Ja, maar een groot nadeel van de hele sociale media hype, is dat plots iedereen ook wel een zelfverklaarde muziekcriticus geworden is. Van zodra er livebeelden verspreid worden van mega concerten zoals van Bon Jovi of Rammstein krijg je plots een resem commentaren dat de klank niet goed afgeregeld was of dat ze te oud geworden zijn of iets dergelijks terwijl het toch hoofdzakelijk gaat over het feit dat je met een bende gelijkgezinde vrienden naar goeie muziek gaat luisteren! Ik denk dat dit vooral komt door de steeds duurder wordende ticketprijzen. De mensen beginnen zich na de show de vraag te stellen “was dit het nu wel waard ?” wat wel een beetje de hele mysterie teniet doet van een show. Voor veel van die bands is dit ook hun belangrijkste bron van inkomsten geworden daar iedereen hun muziek downloadt of via Spotify beluistert.

https://www.youtube.com/watch?v=e5hBjijf2dQ

Een paar grappige vragen…. Chuck Norris of Sylvester Stallone?
Mr. Atticus Myst: Chuck Norris voor mij, hij kan ten minste articuleren en je begrijpt wat hij zegt (lacht)
Mr.JSD: Had je nu JCVD en Schwarzy gevraagd, dan ging dit al iets moeilijker zijn!?! Dan kies ik eerder Sly, ik ken eigenlijk niet veel films met den Chuck (lacht). Over “helden op het scherm” gesproken, ik kwam onlangs tot de constatatie dat de merendeel van mijn helden een kettingzaag als wapen gebruiken! Kijk maar naar Ash Williams (The Evil Dead – nvdr) en Fin Shepard (Sharknado 1 tem 6 -nvdr). Wist je trouwens dat Chris Jericho (zanger van Fozzy – nvdr) een cameo speelt in Sharknado 3 als “Bruce”, een rollercoaster assistent die opgegeten wordt (duh) door een op-de rails-van-een-rollercoaster-glijdende-haai ? Sorry, spoiler alert…

Oostende of Miami?
Mr. Atticus Myst: Euh… Londen ! Daar liggen de roots van alle goeie muziek.
Mr.JSD: Tsja, als je geboren en getogen bent in Oostende, moet je wel voor je geboortestad gaan. Ik ben in mijn jonge jaren eens bijna verzopen op het strand van Miami door een reeks van overslaande golven. Gelukkig dat een surfer me op tijd terug op het zand heeft getrokken of ik had daar het leven gelaten… Conclusie: Ostend-rock-city!

Een goed lief of een kamer voor platen?
Mr.JSD: Planten? Ah nee… okee: platen!?! Had ik even verkeerd begrepen (lacht). Ik zag al een episode van Eigen Kweek voor mijn ogen. Hier dan de spreuk van de week: “achter iedere sterke man staat een sterke vrouw” want zonder vrouwen zijn wij mannen toch maar een bende zielige prutsers hé. Ik ben nog altijd van mening dat de wereld beter af zou zijn mocht deze door alleen maar vrouwen geregeerd worden. Wij mannen, zijn véél te gemakkelijk te beïnvloeden en te manipuleren. Vrouwen lijken mij ook iets minder egoïstisch wat deze wereld wel ten goede zou komen. Zoals die klassieker van D-A-D: Girl Nation – A Female Civilisation. Kortom: zij zijn het sterkere ras dus ook het antwoord “een goed lief”.
Mr. Atticus Myst: Volledig mee akkoord.

Wat is jullie favoriete plaat aller tijden en waarom?
Mr. Atticus Myst: Whitesnake Live… In The Heart Of The City. Of nee, The Dead Daisies: Make Some Noise ! Waarvan we de title track tot voor kort gebruikten als intro op onze shows. Ik ben grote fan van Corabi zijn stem. De voorganger Revolución moet zeker ook niet onderdoen.
Mr.JSD: Wow, dit is tricky … als ik maar één cd zou mogen meenemen naar een onbewoond eiland dan zou dit Decade Of Decadence van Mötley Crue zijn of The Party Ain’t Over ‘til We Say So van Hardcore Superstar. Daar deze beide ”best of” zijn is dat ergens niet echt eerlijk hé. Dan ga ik toch voor The Crimson Idol van WASP. Dat album is voor mij ook de inspiratie geweest om te starten met mijn ander project Psychogeneration.

Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur mee in een lift te zitten en wat zou je dan doen?
Mr. Atticus Myst: Richie Sambora (ex-gitarist en medeoprichter van Bon Jovi – nvdr) ! Hopelijk dan wel in een goederenlift waar we toch wat kunnen jammen en hij mij wat fingerpicking technieken kan tonen. En niet zozeer om Bon Jovi-nummers met hem te spelen want ik vind persoonlijk zijn eigen werk beter. Dat mag gerust ook Ryan Roxy (gitarist Alice Cooper – nvdr) of John 5 (gitarist Rob Zombie en ex-Marilyn Manson) zijn. John 5 ziet er mij tevens een heel sympathieke mens uit …

Mr.JSD: Voor mij is dat simpel: met Spike van The Quireboys! Op 20 december 2015 hebben wij de eer gehad om supportband te zijn voor The Quireboys en toen wij onze merchandise aan het inladen waren, kwam Spike ons buiten vergezellen aan de wagen. De uren vlogen voorbij terwijl wij naar zijn verhalen luisterden over hoe hij David Lee Roth heeft betrapt die op zijn eigen trouw (van David – nvdr) met zijn chéf kok “bezig” was in de keuken terwijl Spike de toiletten zocht! “You know, he’s a poof ” grapte Spike nog in een poging zich nader te verklaren. Dan murmelde hij iets van ”That reminds me of another funny story!” en dan vervolgde hij met het hilarisch verhaal over hoe hij Ozzy tegen de vlakte heeft gewerkt nadat Ozzy hem in een restaurant had “aangevallen zonder reden” terwijl ze er samen aan het eten waren. Maar Spike was iets rapper dan Ozzy en had hem bewusteloos geslagen. Toen pas realiseerde Spike zich dat hij verantwoording zou moeten afleggen aan Sharon! Maar Sharon keek even naar Ozzy op de vloer en zei “He’ll be fine … let’s continue dinner”. Spike had blijkbaar dan nog ook zijn vuist gebroken op Ozzy zijn gezicht wat hij wel minder leuk vond: “I’ve broken my knuckles on Ozzy’s face … twice !” Een ander verhaal ging over Marlon Richards (zoon van Keith Richards – nvdr) die zijn wagen in zijn eigen woonkamer parkeerde en met een baseballknuppel zijn vrouw begon af te kloppen. Logischerwijze vloog hij hiervoor in de bak “Because ya can’t beat ya misses with a basball stick”. Toen Spike naar Keith zijn huis ging om zijn vriend te troosten omdat zijn zoon was gearresteerd, trof hij hem in de zetel aan, rustig aan het tokkelen op zijn gitaar. Spike zei hem: “Keith, I’m so sorry to hear your son is in jail” waarop Keith antwoordde: “Nah, it’s good for ‘em” (lacht). Magistraal!