Vijf jaar Missy Sippy. Een evenenement dat moest gevierd werden en één van de wildste feestjes in Gent voordat het coronavirus besliste dat we voor onbepaalde tijd in ons kot moesten blijven. Het bleef niet alleen bij het tooghangen, onder leiding van bezieler Tim De Graeve (aka Tiny Legs Tim) namen de Missy Sippy-habituees een volledige plaat op. Tim vertelt er ons alles over…
Dag Tim, gefeliciteerd met 5 jaar Missy Sippy. Mooier kan het succesverhaal niet. Was Missy Sippy gewoon een gat in de markt of zit er toch meer achter?
Bedankt Didier! Ik neem aan dat het een combinatie van beide is. Enerzijds was er geen blues & roots club in Gent en anderzijds is het zo dat het jarenlange organiseren van jam sessies en events zoals BoogieVille er voor gezorgd heeft dat het duidelijk werd dat er een markt voor bestond. Niet alleen bij blues-liefhebbers, maar ook bij een breder publiek en jonge mensen. De manier waarop, zal er toch ook wel voor iets tussen zitten. Missy Sippy voert zijn eigen koers, wars van de clichés die rond het genre bestaan.
Als ik aan de Missy Sippy denk, denk ik steeds aan nichemuziek… maar waarbij alles wordt gedaan om dit uit de niche te halen. Klopt dat plaatje?
Anno 2020 is blues inderdaad nichemuziek. Ik stel ook al jaren vast dat er hardnekkige clichés bestaan rond blues. Het zou saai zijn, altijd hetzelfde, klagende muziek voor pessimisten, gitaristen die ellenlange solo’s spelen en alleen een show-off van techniek etaleren… Ik begrijp vanwaar die clichés komen, maar in de Missy Sippy doen we er alles aan om dat beeld bij te schaven en te verrijken. Ook in mijn eigen werk probeer ik die verscheidenheid te etaleren.
In de jaren 20, 30, 40 van de vorige eeuw was blues de ‘popmuziek’ van de Afro-Amerikaanse gemeenschap. Net zoals je in de hedendaagse popmuziek alle emoties kan terugvinden kan je dat ook in de blues. Er is inderdaad droevige blues, maar evenzeer dansbare blues, feestelijke blues en sexy blues. Hoe dieper je graaft hoe meer variatie je ontdekt. Ook in deze is onbekend vaak onbemind.
Ik heb ook dat gevoel op de cd van Missy Sippy All Stars. Je mag zelfs een leek zijn om er in op te gaan. Een release voor iedereen, dus?
Dat is een mooi compliment, en ik ben blij dat het zo aanvoelt. Bij de samenstelling van de muzikanten en nummers op de plaat heb ik er wel wat op toegezien dat er genoeg variatie in zou zitten, maar eigenlijk ging dat bijna vanzelf. De muzikanten op de plaat hebben allemaal hun eigen stijl en insteek. En dat komt ook in elk nummer naar voor. Ik ken die muzikanten allemaal heel goed en ik herken hun identiteit ook in hun nummer. In de song van Simon Raman hoor je de link met RAMAN. bij Matis Cooreman hoor je de energie van Bluebird en ga zo maar door.
Wie kwam met het idee om een plaat op te nemen?
Het was een idee van mezelf waar ik al een tweetal jaar mee rond liep. Ik zag dat zó voor me, een plaat van Missy Sippy op mijn label Sing My Title. Kijk, ik spendeer heel veel tijd in de Missy Sippy en ben daar emotioneel en artistiek erg nauw bij betrokken. Het is een neerslag van 5 jaar Missy Sippy, maar ook van 9 jaar Blues Jams in Gent (2 keer per maand leid ik de blues jam in Missy Sippy, voorheen in andere cafés). Over die jaren zag ik al heel veel muzikanten komen en gaan. De jams zelf blijven een succesformule en goeie potgrond voor het ontstaan van nieuwe samenwerkingen en bandjes. Het was een droom van me om met een selectie van die muzikanten een analoge studio in te duiken en een momentopname van de vibe vast te leggen. Ik heb ook iedereen overtuigd om ‘live’ op te nemen. Alles samen in één ruimte, geen overdubs. De plaat is op 2 dagen opgenomen. Iedereen had 1 uur en 15 minuten voor opstellen, soundcheck en het spelen van een aantal takes. Daaruit werd dan de beste gekozen. Ik ben heel trots dat het ons gelukt is!
Ik veronderstel dat jullie honderd ideeën hadden, maar het werden uiteindelijk 12 songs. Was er sprake van kill your darlings?
Ja. Van in het begin moest ik rekening houden met de lengte van een lp. Daar kan twee keer 22 minuten op. Dat is dus al een eerste serieuze inperking, ook in het aantal deelnemende muzikanten. Tweede beperking was dat iedereen zijn of haar nummer onder de 4 minuten moest houden. Uiteindelijk hebben we ook maar 12 nummers opgenomen. Dat zijn de nummers op de plaat. Mocht budget geen rol spelen, dan hadden we met gemak een dubbel-lp kunnen vullen of zelfs meer. Vandaar de volume 1 hé!
Hoe zijn de Missy Sippy All Stars in feite gegroeid. Gebeurde dat spontaan en organisch?
Dat is vrij spontaan gekomen. Op de jamsessies doe ik altijd een afsluitende set met de ‘huisband’ voor die avond. Na verloop van tijd kregen wij aanvragen om elders te gaan spelen. Missy Sippy All Stars was geboren. Wie waar meespeelt hangt wat af van de beschikbaarheid en het budget, maar ik zie het dus als een collectief en live spelen we in wisselende bezettingen.
En hoe gaan jullie om met het kiezen van covers, is er iets als een democratische samenspraak?
Ik had vooraf aan iedereen gevraagd 2 nummers die ze goed beheersten door te geven met verschillende tempo, energie, intensiteit. Zo kon ik per muzikant een nummer kiezen en er toch voor zorgen dat we een gevarieerde plaat konden maken. Dus ja, democratische input waar ik dan als ‘producer’ een selectie uit heb gemaakt.
Voor de opnames wilden jullie hetzelfde geluid hebben als op het podium, hoe ging dat te werk?
Wel, ik wilde vooral de vibe van het ‘samen muziek maken op het moment’ behouden. Daarom koos ik ervoor iedereen ‘live’ te laten opnemen in de studio. Er is vooraf ook niet gerepeteerd. De ene dag zat de ene ritmesectie klaar, de andere dag de andere. De andere muzikanten roteerden en iedereen moest de klus klaren binnen de afgesproken tijd van 1 uur en 15 minuten. Die manier van werken laat weinig ruimte om te muggenziften of zich verliezen in details. Rechttoe rechtaan zoals je dat ook op het podium moet doen. Ik wist dat iedereen dat zou kunnen en ik denk dat sommigen zichzelf hebben verbaasd.
In feite, is het een verstandige vraag aan een bluesmuzikant of hij de studio of het podium verkiest?
Ik denk het podium, want zoals je ziet doen we er alles aan om zo live mogelijk te spelen in de studio. Waarom dan geen live-plaat hoor ik je denken? In de studio heb je toch iets meer controle over de klank. Nadeel is dat je niet voortgestuwd kan worden door het publiek, wat al eens durft gebeuren tijdens de optredens in Missy Sippy.
Als laatste vraag mag je kiezen tussen New Orleans en Klein Turkije in Gent waar de Missy Sippy is!
Voorlopig ben ik heel tevreden met Klein Turkije als ik toch af en toe eens mag oversteken naar New Orleans. (lacht)