De toekomst ziet er mooi uit voor Milo Meskens en dat heeft hij vooral aan zichzelf te danken. Geloven in wat je doet, en stap voor stap een plan uitwerken. Door het maken van briljante songs bijvoorbeeld, zo is New Beginning de gedroomde zomerhit voor dagdromers. Op 31 oktober staat Milo in de Vooruit, tijd voor wat vragen af te vuren!
Dag Milo. De carrière die jij tot nu toe hebt afgelegd lijkt wel een droomweg te zijn. Wanneer besefte je voor het eerst dat je muzikant wilde worden en werd dat op applaus onthaald door je ouders?
Muzikant ben ik in principe al sinds mijn vierde: toen begon ik met gitaar spelen. Muziek is dus iets dat eigenlijk al mijn hele leven lang mijn grote passie is. De beslissing om écht volledig voor muziek te gaan en proberen om mijn dromen daarin waar te maken, om te proberen één van de weinigen te zijn die kan leven van muziek en dat een leven lang vol te houden, die heb ik pas rond mijn zestiende gemaakt. Tot dan leek het altijd te hoog gegrepen, en een beetje een ver-van-mijn-bed-show, maar rond die tijd heb ik gewoon voor mijzelf de keuze gemaakt van “OK, foert, er is niets dat ik liever doe dan muziek maken, laten we gewoon proberen om te zien hoe ver we geraken, hoe gek sommige mensen mij ook gaan verklaren”.
Mijn ouders zullen misschien niet altijd even gelukkig geweest zijn dat ik gekozen heb om dit pad te bewandelen en mijn dromen achterna te jagen, omdat ik het op zich op school best goed deed en dus de kans op een universitair diploma ofzo te halen er best wel inzat. Maar ze hebben ook gezien dat ik al sinds mijn vierde verliefd was op mijn gitaar en er nooit iets boven muziek is komen staan, en dat ik echt de gelukkigste versie van mijzelf ben als ik daarmee bezig ben. Dus ik heb het ontzettende geluk dat ze mij er wél altijd in gesteund hebben.
Laat ik je maar een troubadour noemen. Dat zijn mensen die men vaak omschrijft als dagdromers, zeg maar treurwilgen. Ben jij zo’n jongen?
Dagdromer? Absoluut! Dat moet ook wel, vind ik. Aim for the stars, en dan zie je wel waar je geraakt. Een treurwilg, dat dan weer niet. Of toch niet meer. Lange tijd wel geweest, en er zal altijd een soort van melancholie in mij zitten die nooit zal uitsterven. Dat is ook waarom ik heel lang muziek heb gemaakt die mij de vergelijking met Jeff Buckley opleverde, en nu nog: zelfs doorheen schijnbaar opgewekte songs als New Beginning zit een randje melancholie of zwaarmoedigheid, als je goed luistert naar de tekst. Die ambiguïteit trekt mij ook enorm aan: dat contrast van hoop en melancholie in één song. Maar een echte treurwilg, dat ben ik niet meer, denk ik. Misschien omdat ik van muziek ook effectief mijn beroep heb kunnen maken, en ik nog nooit zo gelukkig ben geweest als nu. Het is zwaar omdat het geen voor de hand liggende levensstijl is, er veel hard werk bij komt kijken en af en toe wat opofferingen vraagt, maar de return is wel te mogen doen wat ik het liefst doet, en daar gaat niets boven.
Je laatste single heet New Beginning. Vreemd genoeg klinkt het als een nieuw begin, want ik hoor een Milo Meskens die zich loswringt van alle hokjes waarin jij vroeger werd gestopt, ben ik juist?
Absoluut! Op veel vlakken was de titel een heel symbolisch gegeven. En ik ben blij dat je het zegt, dat van die hokjes. Want ik heb sinds/met New Beginning ook het gevoel dat ik meer en meer mijn eigen identiteit als artiest heb ontwikkeld. Waar ik besef dat ik vroeger een heel directe nazaat van mijn grote helden (John Mayer, Jeff Buckley, Ben Howard, Bon Iver,…) was, heb ik het gevoel dat ik meer en meer mijn eigen kleine plekje kan vinden in de muziekwereld. Pas op, ik vind absoluut het warm water niet uit, maar dat hoeft ook niet, denk ik. Ik vind het feit dat ik op mijn eigen gitaristieke manier muziek kan maken die langzaam aan eigen identiteit wint – zonder daarbij aan mijn eigen identiteit in te boeten – belangrijker dan dat ik muziek maak die zo ontzettend vernieuwend is.
De single deed het bijzonder goed op de radio. Als jij een song schrijft, zit je dan te denken aan de hitgevoeligheid ervan, of doet dat er niet toe?
Ik schrijf eigenlijk nooit vanuit het idee “OK, nu ga ik eens een hit schrijven.” Zo werkt dat ook niet. Dan schrijf je koude, gevoelloze songs waar mensen ook recht doorkijken. Ik schrijf wat er uit mij komt, en de ene moment is dat een trage ballad van 8 minuten met een gitaarsolo van 5 minuten, de andere moment is dat een uptempo song met een catchy refrein. Ik doe beide graag en met evenveel passie, en beide hebben een ander doel. Ik kies wel uit die songs de meest radiovriendelijke song om naar de radio te brengen, en ik probeer die samen met mijn producer ook zo in te kleden dat die het meeste potentieel heeft om het goed te doen op de radio, maar de basis, de song zélf, schrijf ik niet met dat hele proces in gedachten. Schrijven doe ik met mijn hart, niet mijn hoofd.
Is New Beginning de voorbode van een album?
Absoluut! Ik ben daar nu heel hard aan bezig, met opnames, schrijven, demo’s opnemen, herschrijven,… Ik hoop in het voorjaar van 2018 het te mogen releasen, maar dat is allemaal heel voorbarig. Als de tijd rijp is, dan komt die plaat er wel. Mét New Beginning op. (lacht)
Jij bent zelf één van die artiesten die veel heeft te danken aan De Nieuwe Lichting. Wat vind jezelf van dit soort wedstrijden?
Als beginnende artiest heb ik aan bijna ELKE wedstrijd meegedaan waar ik aan mocht deelnemen: Kunstbende, Imagine, Humo’s Rock Rally,… en uiteindelijk de Nieuwe Lichting. Die wedstrijden waren voor mij in de beginfase heel belangrijk, omdat ze mij een kans gaven om te groeien door enerzijds de kritiek van een jury, en anderzijds door de kans om op een podium te staan voor meer mensen dan ik dat op een eigen optreden kon. Sommige van die wedstrijden werden ook een beetje een ‘keurmerk’ waarmee ik mijn cv kon aandikken in de hoop meer optredens te bemachtigen. Nu, ik spreek echt over het allerbegin van mijn leven als soloartiest. De Nieuwe Lichting was echt wel een niveau hoger, en was voor mij de eerste keer dat ik op nationaal niveau aandacht in de media kreeg, door airplay op Studio Brussel, reclamespots op nationale televisie, etc etc. Maar weet je wat eigenlijk het allerbelangrijkste aan De Nieuwe Lichting is geweest? De juiste mensen leren kennen. Door die wedstrijd durfde ik met mijn eerste singletje langsgaan op de redactie, omdat ik daar ten minste al een aanspreekpunt had. Die single (Here With Me), die ik met knikkende knietjes zonder label of management of anything afgeleverd heb bij Stubru is uiteindelijk mijn échte doorbraak geweest, omdat zij zo overtuigd waren van die song, dat ze die als eerste heel veel airplay hebben gegeven.
Ik ben Studio Brussel sowieso ontzettend dankbaar, en dan heb ik het niet eens alleen over de Nieuwe Lichting. Ze waren de eerste die iets in mij zagen als artiest, en ze zijn mij ook altijd op verschillende manieren blijven steunen, en dat neem ik zeker niet for granted.
Soms lijken de verwachtingen waanzinnig hoog. Neem nu bijv. Tamino, daar wordt door zijn overwinning een wonderkind van verwacht. Ik veronderstel dat dit bij jou ook zo was, hoe ga je met die druk om?
Ik denk dat het verhaal van Tamino in verhouding tot De Nieuwe Lichting echt wel nog van een ander niveau is dan dat van mij. Tamino is op enkele maanden tijd gegaan van relatief onbekend tot de revelatie van 2017: een ontzettend steile klim naar de top dus. Nu, ik ben fan, dus ik vind ook dat een artiest met zoveel talent als hem alle succes die hij heeft verdiend, dus ik gun het hem ook volledig en de manier waarop hij ermee omgaat is schitterend. Maar ergens ben ik blij dat het bij mij niet zo’n vaart is gelopen : ik heb altijd de kans gekregen om mijn tijd te nemen en te groeien naar de volgende stap toe. De Nieuwe Lichting was begin 2015, Here With Me begin 2016, New Beginning kwam begin 2017 uit. Elk jaar heb ik stappen vooruit kunnen zetten zonder te moeten struikelen over mijn eigen voeten omdat ik niet mee kon met de grootte van die stappen. Daar ben ik dankbaar voor: ik hoop dat mijn “carrière” een lange levensduur mag hebben, en dus wil ik ook elke stap zo goed mogelijk doen. Doordat alles langzaam maar gestaag groeit, heb ik het gevoel dat ik voor elke stap ook echt KLAAR was.
Momenteel is de concurrentie in België ontzettend hoog, het aantal artiesten is ontzettend hoog. Angstaanjagend of net een uitdaging?
Eigenlijk ben ik niet zo heel erg bezig met te kijken naar anderen. Ik heb met mijzelf de afspraak gemaakt dat ik mijn eigen ding wil doen, en dat dat niet in verhouding tot iemand anders moet zijn. Ik ben ook van mening dat er maar één ding is waar je het beste in kan zijn, en dat is je eigen ding doen. Zolang ik maar blijf stappen vooruit zetten, ben ik blij. En als er collega’s zijn die even grote of grotere stappen zetten: all power to them toch?
Maar jij lonkt ook naar het buitenland. Juist dat er iets aan het gebeuren is in Nederland?
In Nederland heb ik al kleine stapjes gezet, maar eigenlijk is er vooral in Oost-Europa veel gebeurd. In bijvoorbeeld Slovenië word ik op nationale radio gedraaid, in high rotation, en zo is er al in heel wat andere Oost-Europese landen op nationaal niveau airplay geweest. Ik ben in mei ook 18 dagen lang op tour geweest langs Nederland, Duitsland, Oostenrijk, Slovenië, Kroatië en Frankrijk, en eind september keer ik normaal terug naar Oostenrijk en Slovenië om daar een vervolg aan te breiden. Daarnaast hoop ik in het najaar ook voet aan wal te zetten in Frankrijk en Duitsland, maar daar kan ik nog weinig over bevestigen… In ieder geval is het wel zeker de bedoeling om naar het buitenland te trekken, weer vanuit het idee dat ik gewoon wil zien hoever ik kan geraken met mijn muziek.
Als ik het goed begrepen heb, komt jouw begeleidingsband zelfs uit Nederland. Leg eens uit!
Ha! Ja, dat klopt. Mijn bassist Pieter en drummer Paul komen allebei uit Utrecht. Ik heb hen leren kennen door op tour te gaan met Emil Landman, een schitterende Nederlandse singer-songwriter waar zij ook bij spelen. Ik verzorgde het voorprogramma op z’n tour doorheen Nederland eind 2016, en het klikte eigenlijk onmiddellijk zowel met Emil als met zijn 4-koppige band, en zeker na de nodige rock ’n roll tour-ervaringen zijn er hechte vriendschappen gesmeed. Toen ik ergens in april 2017 op zoek moest naar (nieuwe) muzikanten, dacht ik direct aan hen. Dus belde ik met Paul en zei ik: “Kijk Paul, misschien ben ik helemaal zot in mijn hoofd geworden, maar ik moet het gewoon vragen: wilt ge mijn drummer worden?” Ik had verwacht dat zijn antwoord negatief ging zijn, of op z’n minst afwachtend, maar neen hoor, ik kreeg meteen dit als antwoord: “Ja hoor, doen we!!”. En sindsdien heb ik de ontzettende eer engenoegen om met die twee waanzinnige muzikanten én heel goeie vrienden het podium te mogen delen. Mijn eigen songs spelen is nog nooit zo fijn geweest!
De jongens zorgen ook voor extra power in je muziek. Was dat ook iets waar je op zoek naar was?
Ik vind het heel cool om live een andere versie te brengen dan op opname, en soms zelfs van één song verschillende versies te hebben. Ik heb met hen nu enkel nog maar de festivals gedaan deze zomer, dus we hebben ook bewust meer “poer” in de songs gestoken, om mijn songs wat festivalproof te maken, wat heel goed werkt. Maar als ik op 31/10 in de Vooruit speel, dan zal ik er ook zeker een aantal songs insteken die heel wat intiemer zijn. Want ook dat is wie ik ben als artiest, nog steeds. Ik hou van heel veel muziekstijlen, en intiemere, akoestische muziek is daar zeker één van. Maar let’s be honest – het is ook wel eens zalig om wat meer te rocken en een publiek mee te laten doen, toch?!
Deze zomer stond je voor de tweede keer op Zeverrock, een succes. Toch vind ik jouw muziek het best in een concertzaal. Binnenkort kom je naar Gent, een optreden waar je naar uitkijkt en wat mogen we verwachten?
Yes!! Zoals ik al zei, in de Vooruit in oktober, mijn eerste grote headliner show. Ik kijk daar ENORM naar uit. Voor het eerst zal ik ook echt het platform krijgen om een show neer te zetten op meer dan alleen het muzikale aspect, dus ik ben aan het kijken op welke manieren ik daar voor iedereen aanwezig een onvergetelijke ervaring van kan maken. Sowieso heel wat songs, oud én nieuw, maar ik wil vooral proberen om deze show aan te pakken zoals ik dat nog nooit heb kunnen doen. ’t Zal op een manier een beetje een apotheose worden van de laatste jaren als artiest. Spannend, niet?
In feite, wat zijn jouw toekomstplannen?
Muziek maken! Schrijven, album maken, schrijven met/voor anderen, optreden, het beste van mijzelf geven, en verder groeien zoals ik dat heb mogen doen de laatste jaren. Als ik dit kan en mag blijven doen voor de rest van mijn leven, dan ben ik de gelukkigste mens ter wereld. Of mijn ambities ook waargemaakt worden, dat zien we dan wel weer!
Wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
Oh jeez! Da’s ne moeilijke. Ik denk aan Blood On The Tracks van Bob Dylan, omdat daar zoveel schone songs opstaan (If You See Her, Buckets Of Rain, Shelter From The Storm), maar tegelijkertijd denk ik ook aan Every Kingdom van Ben Howard, Chaos & The Calmvan James Bay en For Emma Forever Ago van Bon Iver, omdat ik als artiest nooit dezelfde zou geweest zijn zonder die albums. Maar dan is er nog Born & Raisedvan John Mayer of Favorite Faded Fantasy van Damien Rice, Twee albums dat op de juiste moment de juiste songs bevatten, of Neil Young met Harvest, de enige plaat die ik op vinyl én cd heb, Pearl Jam dat met Ten mijn leven veranderde, of… Kortom, ik ben verschrikkelijk met keuzes en er is teveel goeie muziek gemaakt om te gaan voor één album.
Met wie zou je het niet erg vinden om acht uur mee in een lift te zitten en wat zou je dan doen?
Hetzelfde als bij de vorige vraag: ik ben verschrikkelijk met keuzes maken, dus één persoon kiezen om 8u mee in een lift te zitten? Onmogelijk! Als ik toch moest kiezen? John Mayer? James Bay? Clara Henry? Voor de vraag over wat we zouden doen, bij die eerste twee waarschijnlijk lullen over gitaren, bij die laatste laat ik dat voorlopig in het midden tot het moment zich voordoet.
Het laatste woord is aan jou…
Zak allemaal gezellig af naar de Vooruit de 31ste oktober! It’s gonna be fun. (lacht)