Op 1 december is het in Genk de muzikale hoogmis voor zwarte muziekjes, Sinner’s Day dus. Luminous Dash trok samen met een paar artiesten doorheen de affiche. Eerste die zijn zegje mag doen is Remo Perrotti die (toeval of niet) ook op Sinner’s Day met O Veux mag beginnen.
Er is dit jaar een aparte stage voorzien van Belgische bands. Wat vind jij van de Belgische scene van vandaag?
Het leeft als nooit tevoren. Er is weer een opflakkering van rebelse, noisy en tegelijkertijd breed gespeelde muziek met ballen te horen. Cocaine Piss, en vele andere Luikse, Waalse groepen met een punkattitude. Aan de andere kant heb je Shht en consoorten. De Brusselse hiphopscene blijft ook onwaarschijnlijk goede dingen voortbrengen. De Stikstof-posse doet me soms verbazen. Straf! En Limburg blijft natuurlijk ook goede dingen uitspuwen: Peuk, El Yunque, platenlabel Fons…
De aftrap wordt gegeven door de toch wat ondergewaardeerde O Veux. Die Limburgers hebben wel hun best gedaan wat donkere muziekjes betreft. Hoe komt dat?
Bof, wat is ondergewaardeerd. Ik noem het liever een cultgroep. Haha. We hebben het ook bewust in het donker gelaten. Aanvallen en terugtrekken. Soms van moeten, door verschillende persoonlijke-situaties en soms de stekker gewoon effe uittrekken. Het is de groep met wie ik het langst speel. We bestaan bijna 40 jaar en zijn steeds in andere vorm blijven voortdoen. Onze platen worden wereldwijd uitgebracht door o.a. het Amerikaans label Softspot. We hebben het voorbije jaar enkele keren opgetreden en dat was magisch, want het was veel te lang geleden! We opperden ook om het Sinner’s festival te mogen openen. 12u45 als eerste band in de iconische zaal Limburghal van Genk! Dat gaat een kick geven!!
Claw Boys Claw. Grappig genoeg was er wel baanbrekend werk bij de VPRO, maar bleven de Nederlandse bands altijd onder de radar van succes. Claw Boys Claw deed dat wel. Wat betekent de band voor jou en wat vind je sowieso van de Nederlandse 80’s-scene?
Samen met Urban Dance Squad de beste Nederlandse eclectische band ooit voor mij. De allereerste stagedivers heb ik bij hun concerten gezien! Er waren in de jaren 80 heel wat goede Nederlandse groepen à la Nasmak, The Legendary Pink Dots(origineel wel Britten) en enkele andere obscure bands maar de Belgische scene was véél interessanter met fantastische labels zoals Les Disques du Crépuscule, PIAS en héél veel DIY labels! Daar konden de Hollanders niet aan tippen (lacht).
Marcel Vanthilt. Een van de meest eigenzinnige Nederlandstalige bands. Wat betekent Nederlandstalige muziek voor jou en wie zijn je lievelingen.
Arbeid Adelt! was fantastisch. Marcel is nog steeds een man met een message. Geen blad voor de mond. Man met ballen. Nog steeds relevant. Walter Verdin, Specimen & The Rizikoos met Storingen, Ik Sta Scherp van Arbeid Adelt! , En Toen Was Er Niets Meervan De Brassers… Parels!
Wolfgang Flür was mede verantwoordelijk voor de meest succesvolle Kraftwerk-platen. Over Kraftwerk en hun invloed op de muziek wordt veel verteld, hoe schat jij hun invloed in?
Iedereen zal nu toch wel weten dat Kraftwerk een waanzinnige invloed gehad heeft op de muziekgeschiedenis na de jaren 70. De Krautrock, de dansmuziek, Eno en aanverwanten. De new beat of EBM, zou dat bestaan zonder Kraftwerk?
Ook opmerkelijk voor de jaren 80 is dat intelligente protestsongs konden. Fischer-Z is daar een goed voorbeeld van, met bijvoorbeeld het hekelen van de koude oorlog of de dreiging van de kernraketten. Met een heerschap als Trump zou je verwachten dat de muziekwereld wakker schiet, maar men slaapt verder. Wat is er gebeurd?
Daarom ben ik zo blij dat de underground hiphoppers van hun kloten blijven maken!
Funeral Dress is streetpunk. Punk kan alles zijn. Wat is punk voor u en wie is de belangrijkste punkband voor u?
De belangrijkste punkbands zijn nog steeds de protopunkbands MC5, Iggy & The Stooges, Ramones, Sex Pistols, The Stranglers. Dead Kennedys was mijn favoriet. Over protest gesproken… Legendarische optredens van gezien.
Cabaret Voltaire is ook zo’n band die experimenteerde en zonder het eigenlijk te beseffen dat ze een stempel op muziek hebben gezet. Wat betekent de Sheffield-scene voor u, het leek wel een weerspiegeling van Limburg in de zin dat Sheffield ook een industriestad is.
Cabaret en aanverwanten, dat was mijn ding. Ik was niet zo into ‘songs’ maar meer experimentele soundscapes van Throbbing Gristle, SPK, Clock DVA, The Residents. Je hoorde er inderdaad de industrie in (lacht).
Ook niet weg te cijferen uit de Belpopgeschiedenis is Red Zebra. Wat maakt hun zo uniek denk je?
Het begint al bij Peter, een fantastische frontman. Struggler en Red Zebra zijn voor mij de 2 oerpunkgroepen, nog meer dan The Kids. Ze hebben beide een dansbare donkerte waar ik voor val. Niet zo uitgesproken agressief, maar wel steeds heel dynamisch.
GBH is de Engelse tegenhanger van Funeral Dress. Er is een duidelijk verschil van hoe men in Amerika met punk omsprong dan hoe de Engelsen dat deden. Welke geniet je voorkeur?
De Sex Pistols zijn mijn absolute favorieten en dat zijn Britten.
Dat brengt ons tot bij Cocaine Piss. Female punk die straight in yer face is. Blijkbaar heeft de wereld het nog altijd niet geleerd en is de muziekwereld nog te veel gedomineerd door mannen. Wat denk jij als man daarover?
Ik kijk liever naar vrouwen op een podium. Oei, klinkt dat me-too….?
Gang Of Four brengt ons naar de postpunk, een genre dat door talrijke bands terug is opgepikt. Wat betekent het genre voor je en vind je jezelf terug in de postpunkbands van nu? De meest geciteerde postpunkband van nu is zonder twijfel de Whispering Sons. Wat was jouw eerste idee toen je hun hoorde?
Waar ik blij om ben, is dat de nieuwe postpunk a la Whispering Sons, Onmens, Brutus goed klinkt. Soundwise klinken de platen van vroeger zo mager.
John Cale is met The Velvet Underground één van de grondleggers van de zwarte muziek. Wat is jouw favoriete Velvet Underground-moment en wat betekenen de solocarrières (Lou Reed, John Cale, Nico en Maureen Tucker) voor je?
Lou Reed staat op kop, maar dat John Cale op 1 december daar in Genk staat is nu al legendarisch! Maureen Tucker heb ik ooit nog zien optreden in Nederland. Ze was …euh haar pluimen kwijt…
Vive La Fête bewijst dat de meest frisse pop in het Frans is. Wat zijn jouw favoriete Franse platen?
Als het Jacques Brel maar niet is, want daar heb ik een bloedhekel aan!
En de afsluiter is MC50, rock ’n roll pur sang. Wat betekent Wayne Kramer voor jouw rock ’n roll-leven?
Ik heb even van het rock ’n roll- leven geproefd maar heb me wijselijk wat teruggetrokken. Nu is het enkel de muziek, en dat is rock ‘n roll genoeg (lacht).
Wie wil jij absoluut zien op Sinner’s Day?
Cabaret Voltaire, Gang of Four, John Cale en MC 50. Van de Belgen wil ik niemand missen.