Wij hadden een gesprekje met Luc Waegeman, bezieler van Needle and The Pain Reaction en zo veel andere dingen…
Dag Luc, meestal remmen mensen af als ze een dagje ouder worden, maar niet bij jou. Je bent zowel betrokken bij Needle and The Pain Reaction als Wagonman. Waar haal je de energie, en vooral de moed vandaan?
Dag Didier, op creatief vlak ben ik inderdaad een paar versnellingen hoger gegaan de laatste tijd. Als muzikant, producer voor m’n eigen project Wagonman maar ook met Needle & the Pain Reaction en The Drip Dry Man & The Beat Revolver nam ik full albums op de voorbije 2 jaren. Momenteel spelen we concerten om ons nieuwe album Porcupine live voor te stellen en deze zomer zijn we met Needle “part of the act” in de nieuwste voorstelling “Chasse Patatte” van de jeugdtheatergroep Studio Orka. Die energie en moed haal ik uit de kleine appreciaties van vrienden en fans, maar vooral ook door het geloof in mezelf en de muziek die ik maak.“Music is the food for our soul”.
Het zijn tegelijkertijd twee verschillende projecten, maar we kennen jou natuurlijk als een veelzijdig man. Hoe werk jij eigenlijk, sta je op en denk je laat ik nou eens lekker een experimenteel nummertje maken met Wagonman of hoe zit dat?
Dit gaat in golven. Het componeren met Needle gebeurt in eerste instantie door samen te jammen tijdens de repetities die we allemaal opnemen. Daaruit worden dan de beste ideëen gehaald en verder uitgepuurd tot het echt songs worden. Bij de mixing komen er dan soms nog arrangementen bij.
Bij Wagonman is het tot nu toe bijna allemaal gebaseerd op toevallige opnames, of opgenomen ideëen zonder een bewust plan. Vanuit het experimenteren en letterlijk “spelen” met m’n muzikaal speelgoed komen er dan composities naar boven die meestal heel ruw, origineel en authentiek blijven. De eerste ep is in de Pianofabriek opgenomen tijdens een workshop. Opnames door studenten en verder afgemixt door Peter DB en mezelf. De Blaastaal-ep komt zelfs van een live-opname van de radioshow “Blaastaal” op Radio Centraal en is op 60 cassettes, alsook digitaal, uitgebracht. “Muziek is als een taal en toevallig begrijp en voel ik ze nogal goed aan.”“Music is the soundtrack of our lives”.
Over Wagonman gesproken, dat is toch wel een zeer eigenzinnig project, het lijkt wel Dadaïsme! Hoe reageren de meeste mensen daarop, wat ik kan me inbeelden dat je er ook mensen de gordijnen mee injaagt.
Met de tweede ep Wagonman Meets Blaastaal ben ik inderdaad wat dadaïstischer, experimenteler gegaan. Na de redelijk dansbare ‘poppy’ eerste Desire ep zat ik volledig in een experimenteerfase, dit o.a. met enkele nieuwe kleine 80’s instrumentjes zoals een Korg Monotribe en een Stylophone zijn gemaakt. Je mag het gerust een eigenzinnig project noemen, graag zelfs. (lacht) Het klopt dat Wagonman en Wagonmaniac (record label) mijn speeltuin is waar ik mijn eigen experimenten mee doe. Uiteraard soms ook met gasten zoals bij Desire de fantastische zangeres Gudrun Roos en bij Blaastaal de inventieve woordkunstenaar Bert Lezy.
De reacties op de enkele live sets die ik kreeg waren heel positief. Het publiek komt blijkbaar in een speciale sfeer terecht die hen meezuigt. Er zitten een aantal mantra-achtige soundcapes bij die dan weer evolueren naar een donker ritmische no wave mood à la Suicide en Cabaret Voltaire (cfr. Jasper Wentzel, PIAS) Niet toevallig ook van de artiesten waar ik veel naar luisterde begin jaren ’80. Maar het bruist weeral verder wat betreft nieuwe Wagonman-stuff. Nog enkele concerten en dan weer wat verder flowen en ondertussen blijf ik ook dj-en met mijn originele vinyls.
Even een vies vraagje, je speelde in diverse bands, maar is Needle And The Pain reaction nu de ideale band voor je?
Dit is geen vies vraagje voor me. Het is duidelijk dat Wim en Peter van Needle hele goeie vrienden zijn waarmee ik de beste connectie heb, ook op muzikaal vlak. We spelen al 16 jaar met elkaar en hebben al vele (internationale) avonturen meegemaakt (Canadese tours, Frankrijk, Engeland) We hebben net ons vierde album uitgebracht. Zelf opgenomen, gemixt en geproduced deze keer. Rock’n’roll to the bone! Naast Needle zijn we samen ook nog bezig met andere muzikale projecten en met Peter vorm ik al een tijdje een producersduo.
Als ik de band hoor, denk ik onmiddellijk aan het motto van de Rolling Stones: it’s only rock ’n roll, but I like it…
Voilà! Needle is een energieke donkere sonic guitar groove band met veelal invloeden uit de jaren ’90. We rocken graag en live spelen we steeds dat de spetters er af vliegen.
Het is met respect gezegd, maar je bent een dinosaurus die de Belgische muziekscène door en door kent. Wat vind je ervan, nu op dit moment?
De Belgische muziekscène bruist momenteel harder dan ooit tevoren heb ik het gevoel. Er is een ongelooflijke boom van nieuwe goeie bands. Dat merk ik ook via de signings van nieuwe bands op Kinky Star records waar ik naast Wagonmaniac ook nog steeds de labelmanager van ben en samen met Pieter-Jan De Coen de bands en releases selecteer. Rape Blossoms, The Germans, The Glucks, Rraouhhh!, Massis, La Jungle, Fake Indians, enz…. Ook merk ik dat er zich een nieuwe underground livescène aan het vormen is met nieuwe fijne festivalletjes, feestjes en concertjes in kraakpanden, garages en andere toffe avontuurlijke lokaties enz… Love it!
We kennen jou natuurlijk ook als de bezieler van Kinky Star, de club die ontelbare bands de kans gaf om op het podium te staan. Waarom ben je er eigenlijk mee gestopt, Luc?
Heb er 17 jaar lang een heerlijke tijd mee beleefd met vele (meer dan 3000 concerten) van lokale bands, maar ook internationale bands. Maar had nooit tijd om m’n eigen creatieve bezigheden goed uit te bouwen. In april 2014 heb ik de fakkel doorgegeven aan de nieuwe jonge generatie en zij vieren volgend jaar 20 jaar Kinky Star. Er komt een dan ook een boek uit met vele verhalen, foto’s, anekdotes, enz…
Maar met het Kinky Star Records-label ben je dus wel nog bezig…
Ik ben inderdaad nog steeds de labelmanager van Kinky Star records. Uiteraard ben ik fier op lanceringen van bands als ’t Hof Van Commerce, Vive La Fête, enz… indertijd maar evengoed op The Germans-lp vorig jaar en de nieuwste ep van Rraouhhh! (electro punk wave uit Brussel) vandaag. Het label fungeert momenteel vooral als digitale agregator voor indiebands die zelf hun eigen fysieke release verzorgen. Samen met Pieter-Jan doe ik de signings van bands en artiesten alsook de follow up.
Jij die zo veel deed voor vele bands, bloedt je hart niet als je ziet hoe politici snoeihard de clubs doden door de geldkraan dicht te draaien. Kunnen we er iets aan doen, denk je?
Het is inderdaad zonde dat de toekomst van zalen als VK of MOD onzeker zijn geworden in deze tijden. We hebben al afscheid moeten nemen van verschillende legendarische livemuziekcafé’s de voorbije jaren. Maar je kan de creatieve energie die deze jongerengeneratie uitstraalt met hun nieuwe muziek en bands niet tegenhouden. En zoals ik al eerder even zei, komen er weer nieuwe independent initiatieven die vanuit een Do It Yourself Together-spirit voortkomen en die nieuwe underground stroming vind ik dan weer heel positief.
Wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
Mijn favoriete plaat aller tijden verandert constant naargeland m’n mood. Maar een album dat dikwijls terugkomt is wel Raw Power van Iggy & The Stooges. Zowel de band als Iggy blijven voor eeuwig een belangrijke inspirator. Heb hem vorige zomer persoonlijk ontmoet op het Les Ardentes festival en op 10 mei ga ik hem met Josh Homme in concert zien in Amsterdam (Heineken hal).
Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur in een lift mee te zitten en wat zou je dan doen?
Graag zou ik er van m’n overleden vrienden zoals Steven Wynen, René Godeville, Luc De Vos, Fons Symons, Xavier De plakker,…. willen tegenkomen om er nog eens een feestje mee te bouwen samen met wat schone madams. (lacht)