Support your local punks! Punks uit Deinze bijvoorbeeld. Hun nieuwste plaat Secrets Of The Sewer is een tamelijk straight in yer face-plaat die je moet hebben. Een gesprek met zanger Emile.
London Bullet. Vanwaar die naam eigenlijk? Muzikale invloeden?
De band is begonnen in 2010, toen ik 14 was. Van die originele line-up blijven enkel Gilles Menu (gitaar), Michiel Van Maele (bas) en ikzelf (Emile Dekeyser) over. In de zoektocht naar een naam grasduinde ik in de platenkast van mijn pa. Op Sandinista! van The Clash viel mijn oog op Washington Bullets. Dit ‘verengelsten’ we (vanwege mijn fascinatie voor de UK) naar London Bullet. The Clash is altijd een inspiratiebron gebleven, net als andere ’77-punkbands als The Damned, The Undertones en Sham 69. Maar ook garagerockbands als FIDLAR en Black Lips, hardcorebands als Gallows en Ceremony, en postpunkbands als Joy Division en de Ceremony van op L-Shaped Man.
Over die invloeden kun je toch het één en ander kwijt. Jullie zijn punk, maar er zit meer in dan dat. Muzikale allesvreters?
Yes. Hoewel we allemaal een punkbasis hebben luisteren we naar veel uiteenlopende dingen. Dit pikken we denk ik ook onbewust op in ons schrijfproces. Zo kwam er onlangs iemand zeggen dat “(Straatrumoer)” hem aan The Streets deed denken. Zelf hoor ik dat er niet meteen in – maar ik ben wel grote fan van Mike Skinner, dus misschien is dat wel zoiets dat er onbewust is ingeslopen.
Maar toch zijn jullie in de eerste plaats punk. Wat betekent dat woord voor jullie?
Voor mij persoonlijk gaat het sowieso meer om een attitude dan een geluid. Op een open manier in het leven staan, weg van het conformisme en hokjesdenken. Op die manier kunnen dingen die op het eerste gezicht helemaal niet punk lijken, wel punk zijn. Tegelijk dragen we ook het DIY-principe hoog in het vaandel, zo zijn alle tekeningen in het artwork van Secrets of the Sewer handgetekend door mijn broer Basile. Het inkleuren van de kasseicontouren deed ik zelf, dat heeft een week geduurd met verschillende tripjes naar de Schleiper in Gent om het juiste grijs te pakken te krijgen. Veel werk, maar het geeft wel veel voldoening eens het resultaat er is.
Jullie gingen daar ver vrij in, want je debuut nam je op in de garage. Meer DIY dan dit kan niet. Noodgedwongen of moest het gewoon?
Het is op een manier natuurlijk wel cool om te zeggen dat die eerste in een garage opgenomen is. Maar het is wel een zeer geromantiseerde weergave; hoewel het een volledig bewuste keuze was, werd het een slepend proces en toen de plaat eindelijk uitkwam waren we eigenlijk al met andere dingen bezig. In hindsight was Five More Minutes dus eerder een plaat die een bepaalde periode afsloot. Desalniettemin zijn we nog steeds tevreden van de kwaliteit die onze gitarist Sander Dewispelaere heeft afgeleverd, en was het ook gewoon wel noodzakelijk om die plaat te maken alvorens aan iets nieuws te beginnen.
Voor de tweede kozen jullie een studio. Ik neem aan dat dit een grote verandering was?
Ja en nee. We wisten goed waar we naartoe wouden en waren goed voorbereid. De keuze voor producer Patrick Delabie was zeer bewust, het lijstje bands dat al gepasseerd was in zijn Studio 195 in het Nederlandse Wernhout is vrij indrukwekkend. Hij begreep ook wat wij wilden doen en hij ging helemaal mee in het verhaal. Maar inderdaad, in de studio was er plots een resem aan mogelijkheden die er niet waren in de garage.
Ik neem aan dat dit allemaal een aardige stuiver kost, blijkbaar mag een hobby geld kosten….
Sinds de komst van onze nieuwe drummer Gilles Dierickx in de zomer van 2017 had iedereen het gevoel dat er meer inzat dan wat er tot nu toe was uitgekomen. Toen besloten we om er gewoon voor te gaan en kijken waren we belanden.
Nemen jullie jezelf serieus of is het allemaal te nemen zoals het loopt?
We steken ons hart en ziel in de band, maar kunnen heel gemakkelijk relativeren.
Heel wat punkbands moeten het van hun livegeluid hebben en weten dat op plaat goed te verneuken. Hoe gingen jullie te werk omdat niet te doen?
Vooral door de doordachte keuze van producer. Onze live optredens zijn naar mijn mening het meest essentiële onderdeel van de band, dus het was inderdaad heel belangrijk dat dit vertaald werd op de plaat.
Uiteindelijk tevreden met het resultaat?
Je kan het natuurlijk nooit 100% weergeven, maar ik denk dat we er toch redelijk in geslaagd zijn. Al zijn de nummers in de studio ook wel ‘complexer’ gemaakt, hier eens een gitaarlijntje extra, daar eens een tamboerijn. Op Death Death Death is zelfs een marimba gebruikt. Allemaal subtiele aanpassingen, maar het zorgt er wel voor dat het geluid voller klinkt.
Ik hoop dat je me geen kogel verkoopt, maar ik vind de plaat vrij poppy, in de zin dat het lekker meezingbaar is. Klopt dat?
Ik vind dat een geweldig groot compliment. Ik denk dat we als band gemerkt hadden dat in plaats van in 60 seconden zo veel mogelijk ideeën te proppen, we eindelijk eens moesten proberen om een echte song te schrijven. Toevallig ging die evolutie binnen London Bullet ook gepaard met een nieuw geluid in de buitenlandse punkscene, bands als Shame en Idles vertrekken ook van dat idee.
Wie een plaat heeft wil spelen, hoe loopt dat bij jullie?
Ook hier geldt het DIY-principe. Facebook afschuimen naar promotoren en onszelf proberen verkopen. Dat lukt aardig, mijn respect voor mensen die kleinschalige optredens op poten zetten is eindeloos.
Trump of koning Filip?
Prins Laurent: de grootste punker van de Saksen-Coburg familie.
Johnny Rotten of Iggy Pop?
Joe Strummer.
Seks, drugs of rock ’n roll?
Voetbal! We zaten in de studio tijdens het WK. Op ieder vrij moment werd voetbal gekeken. Zodanig veel dat Patrick plots zei: “Dit heb ik nog nooit meegemaakt, jullie zijn meer bezig met voetbal dan met de plaat!” Waarop wij dan weer: “Patrick, man, ’t is wel Kroatië-Nigeria he. Moses Simon tegen Luka Modric!”
Wat zijn eigenlijk de toekomstplannen.
Spelen tot we erbij neervallen! Met Secrets of the Sewer willen we een stap vooruit zetten, we gaan er alvast alles aandoen om dat te verwezenlijken. Voorlopig zijn we nog niet bezig met de volgende stap, maar soms denken we er wel aan. Gaan we verder de post-punk weg in zoals op de nummers Death Death Death en de titeltrack? Maar ook de experimenten met reggae (Crash Again!) en spoken word “(Straatrumoer)”vind ik uiterst geslaagd. Het heeft geen zin overhaast te werk gegaan, eerst even genieten van het feit dat deze plaat – die al een tijdje in ons zat – het levenslicht gezien heeft.
Wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom…
Voor mij is dat Sandinista! van The Clash, en niet alleen omdat we daar onze groepsnaam uit gehaald hebben. Ik vind het gewoon fascinerend hoe zij op die plaat kunnen experimenteren met verschillende genres – reggae, rhythm & blues, early rap, gospel, etc – en toch hun eigenheid en punkvibe behouden.
Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur mee in een lift te zitten en wat zou je dan doen?
Dan toch maar de Britse auteur Nick Hornby. Zijn debuut Fever Pitch gaat over de belangrijke rol die zijn favoriete voetbalclub Arsenal speelde in zijn leven, en in High Fidelity gaat het over een muziekfreak die een platenwinkel openhoudt – toch nog steeds een droomjob. Zo kunnen we in blokken van 2 uur praten over muziek, voetbal, literatuur en Engeland. Mijn 4 grootste passies.
Het laatste woord is aan jullie…
Support your local DIY punks. Neem eens een halfuurtje de tijd om naar onze nieuwe plaat te luisteren. Kom hallo zeggen als we in de buurt een van onze bezwete, chaotische shows komen spelen. En neem je vrienden mee. Oh, en AA Gent speelt kampioen. Werkelijk alles wijst in die richting.
