Ons land loop vol talentvolle singer-songwriters. De bijna 18-jarige Liselore Brosens is daar één van. Onder de naam Lizz maakt ze pure songs waar ze met de akoestische gitaar en met haar warme stem de nummers opvult.
Hoe lang ben je al bezig met nummers te maken? En wat was jouw motivatie om eigen nummers te schrijven?
Vooraleer ik begon met zelf nummers te schrijven, hadden mijn ouders al enkele keren geprobeerd om de deuren naar een muzikale wereld te openen. Maar tevergeefs. Het deed me niks, zo ongeveer een half jaar eerst snaar-per-snaar noten spelen alvorens we voor een eerste keer hoorden hoe mooi volle akkoorden klonken. Nee, muziek, dat was niks voor mij. Maar toen ik 14 was, kwam er een soort kantelmoment in mijn leven. Ergens voelde ik de nood om iets te vinden waarmee ik mijn gevoelens zou kunnen uiten, zonder woorden. En dit is wanneer ik zelf teruggreep naar de akoestische gitaar van mijn vader. Ik leerde zelf op mijn eigen ritme en met eigen invulling, de gitaar te bespelen. Na 2 jaar van zowel akoestische als elektrische gitaar te leren en spelen, en wilde ik een band opstarten. Ik zou doen wat al mijn favoriete muzikanten en artiesten hadden gedaan en met veel ambitie begon ik een project uit te werken. Het liep redelijk vlot, totdat hogere studies bij mijn bandleden in zicht kwamen en we samen besloten voor een laatste keer samen te jammen.
Het is pas hierna, dat ik echt serieus begon met muziek te maken. Solo. Wie had dat ooit gedacht? Het was absoluut niet hetgeen ik voor ogen had, want ik kon niet eens zingen. Of toch? Na een paar eerste nummers die ik oefende wanneer ik zeker was dat niemand me kon horen, besefte ik dat ik potentieel had. Het muzikantenbloed dat zowel langs moeders als vaders kant in me zit, begon met een razendsnelle vaart door mijn aderen te stromen. De motivatie, inspiratie, ambitie en zin om muziek te maken was er. En zo begon ik. Alleen, wat ik nooit wou en dacht dat ik niet eens zou durven. Akoestische gitaar, wat me niet cool leek op een podium. Ik wou liever shredden en melodieuze solo’s spelen als lead gitariste zoals mijn all-time heroes. En dan nog het beste van alles: zingen. Iets doen, dat ik dacht niet eens te kunnen. Het leek niet helemaal op wat ik voor ogen had. En zo is het ook. Een beeld van mezelf, opgehangen aan de muur in m’n hoofd zoals muzikanten die de muren van mijn kamer bedekten, was de muzikant die ik zou worden. Het was de muzikant die ik wou worden. Het was de muzikant die ik dacht te worden. Het was uiteindelijk de muzikant die ik nooit zou worden. En daar ben ik blij om. Ik heb me na al die jaren verdiept in het openstaan voor zoveel muziekstijlen mogelijk en deze in me op te nemen. Me te laten meenemen in elk van hun verhalen.
Ook heb ik na een lange zoektocht, ‘de roots’ van mijn muzikale ik gevonden. Tot de dag van vandaag blijf ik mezelf als muzikante verder ontwikkelen en bekijk ik wat ik kan doen met nieuwe ideeën, melodieën en teksten zonder mezelf ergens grenzen op te leggen. Zoveel mogelijk probeer ik variatie te brengen in mijn nummers, zonder te veel moeite te doen, want ik hou niet van nadenken tijdens het creëren van muziek. Het is voor mij een proces dat kort en krachtig moet zijn en zo worden al mijn nummers ook gemaakt. Duurt het te lang vooraleer ik een goede tekst vind op deze akkoorden? Kom, weg ermee. Ben ik te hard op zoek naar extra gitaar-partijen die ik kan toevoegen? Oké, stoppen. Hou het zoals het was.
En tot vandaag is dit ook één van mijn filosofieën omtrent het maken van muziek (en dit is ook zeer tegenstrijdig met mijn eigen poster aan de muur waarop ik met een Jackson Kelly voor Graspop mijn geïmproviseerde solo sta te spelen): hou het simpel.
Je moet niet de beste technische gitarist zijn om iets moois te kunnen maken. Techniek is handig en kan je zeker verder helpen voor bepaalde zaken, maar als je ziet dat het elke dag oefenen om je sweep-picking techniek onder controle te krijgen of die solo van Dave Mustaine te kunnen ‘nailen’ je eigenlijk nooit echt gelukkig stemt en je je eerder als een schaap voelt dat ‘meh’ zegt omdat de rest dat zegt, stop dan. Stop dan met het proberen zijn wie je denkt te willen zijn op basis van je favoriete muzikanten. Vind je ware muzikale ik en je zal veel meer jezelf waarderen en appreciëren als muzikant. Zoals ik nu zelf zeg over mijn muziek: “Serene simplicity”.
Wie zijn jouw muzikale voorbeelden en waarom?
Meestal vat ik mijn muzieksmaak kort samen: ik ga van Jeff Buckley tot Megadeth. Zoals je al merkt, liggen beiden ver uit elkaar en toch vind ik hun muziek allebei even fantastisch. Mijn grootste inspiratiebronnen zijn: The Goo Goo Dolls, Anouk, Avril Lavigne Thirty Seconds To Mars, Iron Maiden, Skid Row, Foo Fighters, Luka Bloom, Tash Sultana, Tyler Bryant & The Shakedown en dus zeker Jeff Buckley en Megadeth. Bij één band zou ik graag even willen stilstaan, omdat hun bestaan me effectief deels gebracht heeft tot waar ik vandaag de dag met mijn muziek sta: The Goo Goo Dolls. Redelijk onbekend van naam, maar al snel bekender als je Iris hoort op de radio. “Aaah, is dat die band?”
Ja, The Goo Goo Dolls zal ik altijd als mijn favoriete band beschouwen. Door hun muziek ben ik gitaar beginnen spelen. Mijn ontmoeting met hun muziek gebeurde eigenlijk al een paar jaren eerder, wanneer ik als jong meisje in de auto naar mijn mama haar cd’s meeluisterde. Ik was nog te klein om het goed of slecht te vinden, maar enkele jaren later, rond mijn 14 jaar, zette ze het live album Live in Buffalo: July 4th 2004 na lange tijd niet gehoord te hebben weer op en werd ik omvergeblazen: “Wow, eindelijk eens een goede band waar mijn moeder naar luistert in plaats van steeds dat U2-gedoe”. Ik was snel verkocht, kocht al hun albums en draaide ze luid op mijn cd-speler. Hun geluid was van een soort dat ik nog nooit had gehoord. En ik kon er niet genoeg van krijgen. Verliefd was ik en hier kwam het moment waarop ik dacht: “Ik zou graag ook zo’n muziek kunnen maken. En hun nummers leren. Hoe cool zou het wel niet zijn moest ik gitaar kunnen spelen en wie weet wel even coole nummers maken als hen? Of, misschien zelfs coolere?” En daar was het moment, waarop ik de gitaar terug vastnam en niet meer losliet.
Waar haal je inspiratie vandaan om nummers te schrijven?
Buiten het schrijven van teksten voor liedjes, schrijf ik ook verhalen en soms poëzie. Daarmee schrijf ik ook graag, vaak en uitgebreid. Momenteel ben ik bezig aan een thrillerverhaal. Voor een eerste keer in het Engels en hoop er iets mee te kunnen doen wanneer het klaar is. Inspiratie om nummers te schrijven haal ik soms van nergens en soms van ergens. Als ik bijvoorbeeld iets heb meegemaakt, dat toch wel een impact heeft gehad op mijn leven of wie ik ben, kan het zijn dat ik erover schrijf. Of een probleem waarmee ik zit en door erover te schrijven me beter voel en of zelfs tot een oplossing kom. Maar meestal, schrijf ik gewoon. Wat ik daarmee bedoel, is dat ik pen en papier neem, niet nadenk en gewoon de woorden neerschrijf die in me opkomen. Over sommige nummers kan ik dus ook niet vertellen over wat ze precies gaan. Ze ontstonden gewoon in het moment zelf, puur op gevoel en intuïtie.
Welke artiest of band heeft jou op het podium het meest geïmponeerd?
Dé artiest die me steeds opnieuw de woorden uit de mond neemt is Luka Bloom. Zijn muziek is van een heel andere slag dan de meeste muziek waar ik naar luister, maar telkens wanneer hij zijn muziek live brengt, krijg ik zo vaak kippenvel. Ik hou van de manier waarop hij zijn nummers tot leven wekt met zo’n simpele set en een ingetogen decor: een vaas met prachtige bloemen, een tapijtje eronder en zijn warme thee die hij steeds on stage neemt. Zo eerlijk en zo mooi.
Ik heb hem twee keer live zien optreden, één keer in het Bolwerk in Vilvoorde – waar ik woon – en één keer in De Roma. Beide keren heb ik de kans gehad met hem te praten en dankzij hem heb ik leren accepteren dat mijn ware geluid niet zat waar ik dacht. “It doesn’t matter if it’s simple”, zei hij, “it matters that it’s you”. Naast Luka Bloom hebben de Foo Fighters me ook echt ‘van mijne frak’ geblazen om het zo te zeggen. Ik waardeer hun energie enorm en zoals bij Luka Bloom ook het geval is, hun manier van hun muziek brengen zonder boe of ba. Een fancy stage met flashy lichten, een filmpke op de achtergrond met nog wat vuur dat ons haar bijna in de fik zet. “We don’t need that to make some rock-’n-roll”, is hun vibe, en daar hou ik van.
Als laatste zijn Tyler Bryant & The Shakedown mijn favoriete hedendaagse (jonge) band. Ook hun muziek is luid, hevig en eerlijk. Na hen ondertussen drie keer live gezien te hebben en alle gasten van de band twee keer te hebben ontmoet – eerste keer gezien door om 4 uur op te staan op Graspop – blijft het me intrigeren hoe ze elke keer luider, maar ook stukken beter worden. Hun hoge energie-vibe is ongelooflijk besmettelijk en geeft je goesting het kot af te breken. Absoluut hoe het moet. They said that rock-‘n-roll is dead, hell no!
Nog nooit van plan geweest om aan een muziekwedstrijd zoals Sound Track of de Rock Rally mee te doen?
Zeker. Ik heb me via Vibe al eens ingeschreven, maar ben tot nu toe nog niet gekozen geweest eraan deel te nemen. Ook ben ik weinig up-to-date over podiumkansen die eerder in het wedstrijdgenre horen. Ik ben er meestal wat minder fan van.
Is het de bedoeling om jouw nummers altijd solo te brengen of is het plan om de nummers later met een band te bewerken?
Ik heb na deze paar jaren van muziek maken beslist dat ik solo wil verdergaan als muzikante. Dat neemt voor mij niet weg dat ik nog steeds graag eens ‘een jammeke placeer’ met vrienden of muzikanten die ik ergens op een event heb leren kennen. Maar live, doe ik eigenlijk wel graag gewoon mijn ding. Simpel, krachtig en eerlijk. Ik besef nu dat ik geen andere muzikanten nodig heb on stage om mijn muziek goed te laten klinken. Ik sta er graag alleen en ook vind ik het fijn dat ik zelf kies hoe ik alles omtrent mijn muziek wil invullen. De tijden van een bandje oprichten waarin ik leadgitaar speel en zing, zijn (momenteel) voorbij en trekken me op dit moment ook niet echt aan. ‘Riffen’ op m’n elektrische gitaar is tof wanneer ik me eens goed wil laten gaan of mijn frustraties eens wil uiten. Voor op mijn toekomstige eerste ep / album, zou ik eventueel wel een paar nummers laten ondersteunen door er een paar andere instrumenten aan toe te voegen. Maar of deze zullen bespeeld worden door muzikanten of de computer, zie ik op dat moment dan wel.
Hoe belangrijk is muziek voor jou in jouw leven?
Muziek is zeker één van mijn grootste passies en daarom durf ik dus ook zeggen dat ik leef voor muziek. Het is extreem waardevol voor mij, omdat het iets uitzonderlijks voor me betekent: wanneer ik ermee bezig ben, voelt het vaak alsof alles rondom me verdwijnt en (be)leef ik (in) het moment. Zonder muziek zou ik me niet alleen maar meer vervelen, maar zou ik me ook niet echt zo goed kunnen uitdrukken op vlak van emoties, levens veranderende gebeurtenissen, pijn en verdriet. Het is gewoon magisch, hoe je ermee kan spelen en er gewoon geen grenzen zijn: wanneer ik met muziek bezig ben, ervaar ik uitzonderlijke momenten van het gevoel te hebben volledig vrij te zijn als mens.
Je hebt onlangs een paar nummers opgenomen in de studio, is het plan om deze uit te brengen?
Het doel is dat ik in 2020 een eerste album of ep uitbreng. Of dat met deze opnames zal zijn, weet ik nog niet, maar tegen 2020 zal ik iets uitbrengen. Het zijn goede ‘first takes’ en authentieke opnames van mijn muziek in haar puurste vorm. Eventueel mix ik een paar nummers door er andere instrumenten aan toe te voegen die het nummer mooi mee zouden onderbouwen, maar het moet voor mij zo ‘Lizz’ mogelijk blijven: simpel en puur.
Op je Vi.be-pagina staat dat het publiek jouw nummers omschrijft als: A sweet and vintage sound, with a bit of delicacy. Maar hoe zou je zelf jouw muziek omschrijven?
Goh, interessante vraag. Als ik mijn muziek zelf zou omschrijven zou ik dat doen op de manier waarop ik naar mijn muziek kijk en met welke filosofie ik muziek componeer: ‘serein simplicity.’ De omschrijving van het publiek sluit hier redelijk goed bij aan vind ik: mijn muziek is inderdaad intiem en delicaat. Het is een eerlijke uiting van mijn gevoelens en gedachten en recht uit het hart geschreven. Woord voor woord. Maar ik hecht veel waarde aan het feit dat het simpel is. Ik maak geen zieke beats of badass gitaarsolo’s, maar het is muziek gemaakt vanuit het perspectief ‘the beauty of simplicity’.
Er zijn veel singer-songwriters die het willen maken enkel met hun stem en hun gitaar. Wat maakt jou songs anders dan andere singer-songwriters?
De puurheid, de simpliciteit en de eerlijkheid. Ik schrijf niet over grootse zaken, maar over de simpele dingen in het leven, die ons allemaal kenmerken. Gevoelens zoals verdriet, eenzaamheid, pijn, verliefdheid, twijfel, verwardheid, verloren zijn, zoeken naar het juiste voor jezelf: de paden die we als mens allen bewandelen doorheen ons leven. De ‘ups’ en de ‘downs’. Het moment van stilte dat ons allen doet nadenken over alle vragen waarmee we zitten, waarvoor we geen tijd noch zin hebben om op zoek te gaan naar het antwoord.
Ik schrijf over de diepere betekenis van dagelijkse situaties, die we allen zo gemakzuchtig voorbijlopen, als een bende kippen zonder kop. In mijn muziek gaat het over even kijken in je eigen ziel: “Wat maakt me hoe ik me voel op dit moment?” En daar schrijf ik over. De glimlach van een vreemde die je ontmoette op straat, de vrouw die je zag huilen deze ochtend op de bus, de baby die zorgeloos slaapt in een wereld met zowel helden als misdadigers… Als je naar Lizz luistert, luister je naar simpele verhalen waarin je jezelf ook herkent. De gevoelens die jij soms hebt over de wereld en het leven, die heb ik ook.
Waar wil je over tien jaar staan met jouw muziek?
Muziek zal voor mij altijd gaan over het graag doen, er voldoening in vinden, mezelf ermee kunnen ontwikkelen als mens en het delen met anderen. Daarom zet ik geen echte doelstellingen over een periode van 10 jaar. Ik zou het graag blijven doen, en er iets meer dan een hobby van willen maken. Het liefst zou ik albums uitbrengen, veel optreden, contacten leggen en vooral: een moment creëren en delen met de mensen die komen luisteren. Momenteel ben ik me aan het voorbereiden op mijn hogere studies en zal ik voor pilote gaan. Luchtvaart (ruimtevaart) is namelijk naast muziek maken, ook een passie voor mij en ik zie meer potentieel op vlak van er een beroep uit maken in die ‘cartier’. Maar moest het ooit zo ver komen en de mogelijkheid is er om het als een full-time job te doen, zou ik er misschien wel voor gaan! Dan vlieg ik met mijn eigen privé-jet wanneer ik op tour ga: beide passies combineren! (lacht)