Lithium Stickers. Een nieuw project waar je nog nooit van gehoord hebt, tenzij je tot de vriendenkring van Tristan Vandenbouhede behoort. Het muzikale eenmansbedrijf van deze Bruggeling heeft tot nu toe één indrukwekkende single in haar catalogus: Who’s Gonna Love Me. Poppy psychedelica met een melancholische hoek af, en een song die in feite nu al in jouw Spotify-bibliotheek zou moeten staan. We gingen op virtuele theevisite met Tristan.
Met Who’s Gonna Love Me horen we voor het eerst van je. Hoelang heb je op Lithium Stickers zitten broeden?
Al een tijdje. Toen ik verhuisde met mijn vriendin stond een homestudio/mancave bovenaan mijn wishlist, meubels en een wasmachine interesseerden mij niet. Ik was er helemaal op gefocust. Nu heb ik een bescheiden opstelling thuis waarmee ik mijn plan kan trekken en volledig autonoom nummers kan maken. De studio was en is nog steeds een soort van toevluchtsoord, de muziek die er gemaakt wordt is een product van escapisme en troost naar mezelf toe. En zo is het allemaal wat ontstaan, denk ik, een jaar terug.
Is dit je eerste project?
Tot februari 2019 had ik een band genaamd The Heavy Crown. Van bij het begin van die band in 2014/2015 is alles heel turbulent verlopen. De drummer en tevens mijn beste vriend op dat moment, overleed in 2016. De periode die erop volgde was ook niet ideaal… Met Lithium Stickers probeer ik ook een beetje de rouw van die periode te vertalen in muziek, want het valt me nog steeds zwaar.
Een soloproject, maar je wil een band. Leg uit!
In al mijn vorige bands nam ik haast alle songwriting op mij. Dat is nooit bewust geweest, maar dat zorgde altijd voor de beste dynamiek in de bands. Dus ik ben het na tien jaar ondertussen gewend om in mijn ééntje muziek te schrijven en op te nemen. Nu kies ik er wél bewust voor, omdat ik in een periode zit waarin ik het echt kan gebruiken om volledig mijn eigen ding te doen. Ik geloof ook niet meer in het klassieke “we kruipen met vier man in een repetitiekot en schrijven een nummer”. In een tijdperk waar zelfs de bakker om de hoek zich een primitieve homestudio kan aanschaffen voor een paar honderd euro’s, is het naïef om te denken dat er nog veel bands op de radio komen waarin elk groepslid heeft meegewerkt aan de muziek.
Omdat het praktisch onmogelijk zou zijn alles live in mijn ééntje te brengen wil ik een “liveband”, ook al ben ik een beetje vies van dat woord. Ik zou het ook een beetje pretentieus vinden alles zelf te brengen met een voordien opgenomen drumcomputer en synths, ik wil bescheiden blijven. Het is ook echt muziek dat geschreven is om te spelen met een band. Daarbij werk ik een live-concept uit dat niet zou werken zonder begeleidende muzikanten.
Wie Who’s Gonna Love Me op zijn eentje kan maken, moet muzikaal tot heel wat in staat zijn denk ik dan…
Ik doe mijn best, haha. Maar het verlangen is er toch wel om tot veel meer in staat te zijn. Ik vind dat mijn eigen muziek nog altijd verbleekt in vergelijking met andere virtuozen die op dezelfde manier werken.
De gelijkenissen met Tame Impala zijn er… Helden? Wie heb je nog zo?
Hoewel ik grote bewondering heb voor Kevin Parker, denk ik dat de gelijkenis toevallig is, ook al is ze volledig terecht. Neo-psychedelische pop heeft een typische sound waar ik verliefd op ben. De galm, de echo, de phaser, de flanger, de chorus,… en toch nog de analoge warmte en karakteristieke lo-fi kwaliteit die bij al het digitale geëdit komt kijken. Had Tame Impala niet bestaan dan zou mijn muziek min of meer hetzelfde klinken denk ik, en zou ik misschien vergeleken wel worden met Unknown Mortal Orchestra, Pond, Das Kope, MGMT, Melody’s Echo Chamber, Mac Demarco, Jacco Gardner,…
Daarnaast luister ik heel veel naar oude Motown- en soulplaten (Marvin Gaye, Bill Withers, Dee Edwards,…), heel veel late 60’s en vroege 70’s rock (Black Sabbath, Led Zeppelin, The Doors) en heel veel 80’s synthpop/italodisco/Hi-NRG (Giorgio Moroder, Robert Palmer, Falco)! Die invloeden zijn iets subtieler, denk ik, maar zeker aanwezig.
Er zit een groot contrast in het nummer: enerzijds is het ongelooflijk poppy (een geboren hit) maar anderzijds straalt het triestheid uit. Ben je op zoek naar dat contrast?
Zeker. Ik vind het ook een mooi contrast. Ik ben altijd voor catchy muziek geweest, dat heb ik geërfd van mijn moeder. Maar catchy associeer ik nooit met lyrics over koetjes en kalfjes en “happyhappyjoyjoy wat een mooie dag, alles is perfect”. Dat soort songs heeft een averechts effect op mij, en maakt me nog somberder. Als ik ‘s nachts om 2 uur nog verstopt zit onder mijn koptelefoon op maximum volume, wil ik getroost worden door een ook verdrietige mens die ook zijn ellende vertaalt in prachtige muziek. Ik denk dat de wereld die muziek een beetje mist.
Het nummer gaat over melancholie. Heb je daar vaak last van, en vind je melancholie a priori een slechte eigenschap?
Ik heb er dagelijks last van, maar ik heb er door de jaren mee leren leven. Ik zie ook wekelijks een psychologe en neem medicatie om de scherpe randjes van de melancholie te halen. Maar ergens ben ik ook wel heel dankbaar voor mijn overontwikkelde gevoeligheid. Het heeft me de beste vrienden opgeleverd die allemaal ook heel creatief zijn en een gelijkgezinde vriendin. Mocht ik mogen kiezen tussen de situatie nu, of een doodgelukkig persoon zijn en schlagers schrijven… Alhoewel ik af en toe lees dat Christophe ook vaak last heeft van depressies, hij zou beter ook triestige muziek maken!
Wanneer verschijnt de volgende single?
Zo snel mogelijk! Moest de huidige pandemie er niet zijn dan kon ik er een exacte datum op kleven. Helaas zijn er ook problemen bij het distribueren via Spotify en dergelijke, dat heb ik gemerkt bij de eerste single en daardoor is het momentum een beetje kapotgegaan. De single is pas een week na de release van de clip verschenen op Spotify. Dus ik zeg: zeker in mei.
Wat is de beste plaat aller tijden en waarom?
Voor mij persoonlijk moet dat Maggot Brain van Funkadelic zijn. Of Dark Side Of The Moon van Pink Floyd. Of Disraeli Gears van Cream. Pfff, ik zou ook niet kunnen leven zonder mijn 7” singles bundle van Creedence Clearwater Revival. Ik kan niet kiezen, blijkbaar.
Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur in een lift te zitten en wat zou je dan doen?
Ik heb al vaak gefantaseerd over dat scenario, en het zou Ricky Gervais zijn. Ik vind dat een machtige mens. Ik deel heel veel met zijn kijk op het leven en de maatschappij. We zouden acht uur lachen en ons beklag doen over sociale media en dierenmishandelaars. Of Margot Robbie, omdat ze toch wel een engel is. Het mag van mijn vriendin zolang zij ook op date mag met Tom Hardy of Dallas Green, dat hebben we zo afgesproken.