Met Luminous Fest, de optredens van Luminous Dash, willen we nieuw talent een podiumkans geven. Maar soms doen we ook een graag zot, L’Itch naar de Kinky Star brengen bijvoorbeeld. Deze vrij schitterende band kan je op zaterdag 13 september op de Vlasmarkt zien samen met het Gentse Bergaf. Twee luide bands voor de prijs van één. Nou ja, het is toch gratis! Een gesprek met L’Itch.
Waar komt de naam L’Itch vandaan?
L’itch : Toen de band werd opgericht lagen er veel namen op tafel. Ik weet eigenlijk niet meer zo goed welke het allemaal waren, maar we kozen allemaal voor L’itch. Elke naam had zo wel zijn oorsprong, of achterliggend idee, en L’itch heeft dat dus ook. De naam staat eigenlijk symbool voor fouten maken. Fouten zijn lastig, ze kunnen een zeurend of jeukend gevoel achterlaten, maar L’itch symboliseert dat je iets moet doen met die fout. Meer dan enkel ervan leren. Je fouten tonen, en gebruiken. L’itch is eigenlijk ‘The Itch’, maar de ‘The’ werd vertaald naar het Frans. Dat is eigenlijk een foute manier van schrijven, maar we hebben er wel onze bandnaam van gemaakt.
Misschien ligt het aan mij, maar ik vind het onmogelijk om jullie in een categorie onder te brengen, want ik hoor iedere minuut iets anders.
L’itch : Veel mensen zeggen dat, maar we weten ook niet echt hoe we het anders zouden moeten doen. Het is allemaal heel gevoelsmatig. De sound is sterk beïnvloed door onder andere een paar bekende rockbands, maar er zit ook veel ‘niet gitaarmuziek’ in verstopt. Van grote popsterren tot The Prodigy, het is een soort van extract van onze muzieksmaak. Een persoonlijke vingerafdruk. Naar mijn mening zou alle muziek zo gemaakt en beluisterd moeten worden. We luisteren niet naar genres, we luisteren naar wat we goed vinden. We maken niet per se een genre, we maken wat we goed vinden.
Misschien is de rode draad wel het theatrale, zelfs wat Queen, ook al hoor je Queen totaal niet terug in L’Itch?
L’itch : Ik denk zeker dat er een grootsheid in de sound zit. Ik denk vooral dat we durven zoeken naar hetgeen ons raakt, hoe raar of hoe niet-combineerbaar (is dat een woord?) het ook lijkt. Muziek maken is naar mijn mening hetzelfde als muziek beluisteren. Als je iets hoort, en je vindt het goed, dat gebeurt gewoon. Je kiest daar niet voor. Muziek maken is ook zo. Je prutst, delete, herneemt, herhaalt, reset… tot het ineens op een onverklaarbare reden goed voelt. We eindigen vaak met een grootsheid in de songs, dat klopt. Dat gebeurt gewoon.
Soms lijkt er ook wat improvisatie in jullie geluid te zitten. Klopt dat?
L’itch : Hoe minder je nadenkt, hoe meer er dingen gebeuren waar je geen controle over hebt. Flow state is alles wanneer je muziek maakt, ten minste, zo denk ik daar toch over. Als je net voorbij je eigen verbeelding kunt stappen, als je net even struikelt over je eigen limiet, dan val je voor twee seconden op een magische plek waar de beste dingen kunnen gebeuren. Wel niet vergeten op record te duwen. Zo’n momenten moet je echt vangen.
Feit is wel dat jullie niet voor het rechttoe-rechtaan concept willen gaan. Alles kan?
L’itch : Alles kan. Echt alles.
Jullie brachten vorig jaar A Numbers Game uit. Tevreden met de respons?
L’itch : Blij is een understatement. Als band willen we vooral graag spelen. Liefst zoveel mogelijk. Door A Numbers Game hebben we ontzettend veel meer kunnen spelen. Missie keihard geslaagd. En we gaan er niet over liegen, als Thomas Michiels je draait op Studio Brussel voelt dat wel heel erg leuk. Dus oprecht een kei dikke merci aan iedereen die de plaat heeft gehoord.
Ik neem aan dat je al bezig bent met de opvolger ervan, niet?
L’itch : We stoppen nooit met schrijven, dus, euhm… ja. (lacht)
Niet dat jullie metal zijn, maar toch hoort L’Itch bij die scène van de hardere metalen (Psychonaut, Ronker, WASTE,…) Zien jullie het zelf als een scene?
L’itch : België is een super klein land. En een klein land heeft voor bands zo zijn uitdagingen, maar ook zijn voordelen. Eén van die voordelen is dat de hardere muziekscene elkaar heel snel vindt. Het voelt daarom voor mij aan als een heel inclusieve, nieuwsgierige en vooral ondersteunende groep mensen die samen muziek willen maken. Daarnaast blijven initiatieven zoals Concertzaak en vi.be wel echt de slagader die het geheel in leven houdt.
Soms lijkt een rode draad in die scène wel jullie bookingskantoor Toutpartout te zijn. Klopt dit?
L’itch: Toutpartout heeft een goede neus voor bands die net voorbij hun eigen verbeelding willen stappen. Dus ja, dat klopt helemaal!
Wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
L’itch : Dat is echt een super moeilijke vraag. De plaat die ik (Sander) in mijn leven het meest heb opgezet, zal Songs for the Deaf van QOTSA zijn. Saai antwoord, ik weet het, maar die plaat is voor mij echt te zot voor woorden.
Maar hieronder alsnog een lijstje met platen die daar dicht bij in de buurt komen.
The Fat of the Land – The Prodigy
Azerion – Morda
The Seldom Seen Kid – Elbow
There Goes The Neighbourhood – Kid Kapichi
Pchew – The Guru Guru
6 – Dans Dans
Deloused in the Comatoriuim – The Mars Volta
II – Moderat
Era Vulgaris – QOTSA
Pocket Revolution – dEUS
Fine Art – Kneecap
The Money Store – Death Grips
You Won’t Go Before You’re Supposed To – Knocked Loose
Jullie staan binnenkort in de Kinky Star voor Luminous Dash. Waarom moeten mensen komen kijken?
L’itch : Muziek is loslaten, in het moment zijn, iets echt meemaken, bijpraten, een pint drinken, en dat allemaal liefst in een klein kot met veel toffe mensen en een f***ing luide band. Dat dus.