Even stond de pauzeknop ingeduwd. Gezinsplanning, huisje, tuintje en corona. Nu laat Mechelens best bewaarde muzikale parel eindelijk weer van zich horen. Vrijdag 6 mei landde het prachtige lied Apparently op de streaming platforms, vrijdag 20 mei volgde het beklijvende Meaningless en vrijdag 3 juni komt er opnieuw een song op ons af. Zo gaat dat nog enkele weken flink door, elke twee weken een nieuw liedje. Met als finaliteit het album Safe Harbour. De liedjes komen uit in de volgorde van de tracklisting, zo kan de luisteraar de plaat bij elkaar ‘sparen’. De laatste track wordt dan Safe Harbour, de title track dus.
Lien Schoeters is terug van nooit echt weggeweest, en dat is maar goed ook. Luminous Dash zocht de sympathieke Mechelse zangeres-pianiste op. In het gezellige café Het Maanlicht liet Lien een beetje in haar kaarten kijken…
Dag Lien, proficiat met je eerste single, het is er dan toch van gekomen he?!
Lien Schoeters: Eindelijk! (glundert). Het is de allereerste keer dat ik iets officieel uitbreng. Ben heel blij dat mijn muziek eindelijk beschikbaar is. Het is misschien jammer dat het niet eerder gebeurde, maar alles heeft zijn tijd nodig zeker. Nu ik weet dat het relatief gemakkelijk is, wil ik dat in de toekomst met meer regelmaat doen. Nieuwe nummers maar ook graag wat oudere, solo zoals op deze plaat maar ook met full band.
Fijn dat je terug naar de voorgrond treedt. Met de single Apparantly maak je alvast een flinke doorstart. Prachtig liedje, Lien! Met de geweldige zin “we’re not burning bridges, but we’re building them”… of ook “Apparently there’s a way to deal with things, we don’t share the pain we’re in…” Sterk!
Dank je! Apparantly gaat eigenlijk over een zoektocht naar hoe eerlijk je als mens kan zijn, wat je wel of niet kan delen… Het is al een aantal jaar geleden geschreven en ik denk dat ik ondertussen al wat beter doorheb wat en wanneer er iets kan gezegd worden (lacht) en vooral tegen wie. Het is voor mij een speciaal nummer omdat het in de loop van de tijd vorm kreeg en er door verschillende mensen mee aan gewerkt is. Het is ook het enige nummer van de plaat dat niet van 2020-2021 is.
Ik ben dankbaar dat ik de liedjes kon opnemen in de Mechelse stadsschouwburg, dus veel dank aan Cultuurcentrum Mechelen. Jonas Van den Hof zorgde voor de productie en heeft dat met heel veel geduld en enthousiasme gedaan, daar heb ik het ook echt wel getroffen. Natuurlijk ook blij met de steun van mijn goede vriendin Heleen Destuyver (bij het grote publiek ook bekend als zangeres en frontvrouw van The Girl Who Cried Wolf, nvdr). Zij wéét hoe belangrijk dit voor me was en is. Heleen dacht ook mee over de rode draad en opbouw en verzorgde het knappe artwork van elke single en van het album straks…
Die singles die je al gelost hebt smaken naar meer: wat een ‘come-back’ zeg!
Ik ben eigenlijk nooit gestopt met schrijven en spelen. Alleen kwam meteen na mijn moederschapsrust het corona-tijdperk en viel het optreden stil. Sinds de geboorte van mijn jongste zoon ben ik opnieuw lessen gaan nemen. Dat hielp om er toch wat drive in het schrijven te krijgen. En je krijgt ook tips om het eens op andere manier aan te pakken en om je uit comfortzone te treden. Ik heb toen best wel veel geschreven en koos tien nummers uit voor de plaat. Ondertussen zijn er al een heleboel nieuwe klaar en hoop ik in het najaar terug te gaan opnemen.
Zo productief zeg, mooie vooruitzichten
Het is eigenlijk heel natuurlijk voor mij om regelmatig een nummer te maken en daar veel mee bezig te zijn. Het is een soort van manier om tot mezelf te komen, om dingen te verwerken. Ik kan heel moeilijk iets tegen mijn zin doen maar aan mijn nummers spendeer ik heel wat tijd. De jazz-pianoles daarentegen, dat gaat wat moeilijker al wil ik héél graag blijven groeien.
We hadden de eer om behalve Apparantly nog een paar van de liedjes te horen. Knap werk. Is dit nu een andere Lien Schoeters dan vroeger, solo of met A Linn Thing?
Ik denk dat er altijd wel iets herkenbaar is in mijn nummers. Veel mensen zeggen dat de nummers altijd wel een verrassende wending nemen. Je hoort natuurlijk wel dat ik geëvolueerd ben en de invloed van de coachen op het moment van schrijven hoor je ook zeker. Maar de oudere nummers zijn niet noodzakelijk minder. Meer nog, ik hoop om ooit nog iets te kunnen doen met die oude tot zeer oude nummers, met de kennis van nu.
Dus er komt hopelijk nog heel wat op ons af! Hoe komen zo’n liedjes eigenlijk tot stand, Lien?
Vroeger vertrok ik steeds vanuit een ervaring of nog leuker vanuit het onderbewustzijn. Wat gebrabbel dat dan echt een tekst wordt waardoor je weet wat er zich in je hoofd afspeelt.
Door de lessen leerde ik ook andere technieken aan om liedjes te maken. Er worden een aantal kapstokken aangereikt. Maar je maakt er toch altijd je eigen ding van. De nummers kwamen veelal organisch tot stand, nu het door invloed van de pianoleerkracht pianotechnisch wat moeilijker wordt moet ik soms de pianopartij eerst afzonderlijk helemaal onder de knie krijgen vooraleer ik erover kan zingen. Nina Kortekaas, mijn leerkracht singer-songwriting, heeft zelf een band genaamd Noa Lee en speelt sinds kort bij Eefje de Visser.
Soms laat ik me ook inspireren door gedichten. Zo is de tweede strofe van Good Day geïnspireerd op een gedicht van Herman De Coninck, dat op een Mechelse gevel prijkt. Good Day staat nu op VI.Be, komt niet op het album, maar wil ik later nog uitbrengen.
Ik heb een aantal regeltjes in mijn hoofd bij het schrijven. Zonder omweg zeggen waar het op staat kan zeker in de chorus maar blijf ik liever voorzichtig mee in de strofe. Ik vind beeldspraak daar beter werken. En ik probeer zo weinig vanuit de ik-vorm te schrijven en zo zijn er nog een aantal woorden die ik liever niet gebruikt. Maar vaak worden de nummers waar ik dan mijn voeten veeg aan mijn eigen regeltjes net gesmaakt (lacht).
Zijn de liedjes die je maakt uit je persoonlijke beleving ontstaan, of doe je daar niet aan?
Ja, buiten de opdrachten uit de les met een bepaald thema. Vaak ben ik me nog niet bewust van het onderwerp bij de prille muziek. Tegen dat de tweede strofe geschreven moet worden weet ik het onderwerp. Het leuke is dat het nummer deels aan de piano ontstaat maar dat je er verder aan werkt in je hoofd in de loop van de dag, zowel de melodie als de tekst.
Eigenlijk schrijf ik de soundtrack van mijn eigen leven! (lacht). Voor mij zijn al mijn nummers belangrijk, goed of slecht. Omdat ze mij terug katapulteren naar andere tijden, inzichten geven, mij helpen dichter bij mezelf te geraken. De plaat is heel persoonlijk. Safe Harbour gaat over het verwerven van een veilige thuishaven en het nadenken over wat dat dan juist zou moeten zijn. Ik wou dat heel graag creëren en ben best wel fier op mezelf dat ik daar aardig in gelukt ben.
Je sprak net over Good Day, een van je oudere liedjes die je al vaak live bracht. Dus niet op de plaat. Ga je nog wat met die andere oudere liedjes doen, ook van jouw groep A Linn Thing?
Ik overweeg om enkele van de oudere liedjes van A Linn Thing uit te brengen als EP. Dan heb ik een EP die ik A Linn Thing kan dopen.
Of hoe de bandnaam dan de titel van de EP wordt. Komt er ook een fysieke release van Safe Harbour?
Dat is nog niet beslist, misschien wel. Eerst kijken hoe dit project loopt, he (lacht). Nu op de gekende streaming platforms te vinden. Voorlopig enkel Apparantly, Meaningless en vanaf 3 juni Rocks to lean on, maar er volgen dus nog zeven liedjes…
Rocks to lean on vertrekt vanuit een gegeven situatieschets waar ik dan een eigen betekenis aan gaf. Voor mij gaat dat over iemand die zich teruggetrokken heeft op een verlaten eenzame plek om van op een afstand naar haar leven te kijken en te evalueren welke richting ze uit wil gaan. “Nothing’s for sure and everything’s changing but I’m trying to go north and get back home before the sun goes down.”
Waarom moeten de mensen naar de liedjes van Lien Schoeters luisteren?
Dat is een moeilijke vraag! Ik maak natuurlijk vooral graag muziek en wil dat graag delen met zoveel mogelijk mensen. Ik hoop dat elkeen er iets in kan vinden. Of ook: als mensen zich er in herkennen, zou ik dat mooi vinden. En ik hoop dat mensen het snappen. Iedereen wil graag zichzelf zijn en als songwriter ben ik het meest mezelf. Ik doe dit al heel lang en thuis ben ik dus vaak mezelf (lacht). Maar het is ook alleen maar door ermee naar buiten te komen dat het kan groeien, dat er zaadjes worden geplant voor nieuwe samenwerkingen, opnamens, optredens, …
Heb je bepaalde muzikale voorbeelden, artiesten die je bewondert?
Goh… (aarzelt). Opnieuw een moeilijke vraag. De muziek van Damien Rice vind ik erg mooi en Jeff buckley ook. De laatste tijd luister ik nogal veel naar Douglas Firs. Wat hij doet, vind ik echt wel heel knap. Ik kan me ook helemaal vinden in zijn stijl van schrijven en de sfeer die hij creëert.
… en zijn er zingende dames waar je je aan spiegelt?
Norah Jones vind ik te vanzelfsprekend! (lacht). Die vergelijking werd wel al gemaakt en ik vind la Jones wel goed hoor. Maar ik heb toch liever een stem die zowel fragiel en stil als krachtig en luid kan zijn.
Tot slot: kunnen we je binnenkort weer live aan het werk zien en horen?
Er is nog niets concreets maar natuurlijk wil ik graag mijn liedjes live gaan brengen. Er zijn al wel wat ideeën, misschien speel ik het album integraal zodra alle liedjes er zijn moest daar interesse in zijn. Ik kijk er best wel naar uit om de nummers live te brengen voor mensen die ze dan in principe al kennen. Of misschien speel ik dan ook wel nieuwe dingen…
De plaat is ‘klaar’ in september, dan zijn de tien liedjes allemaal verschenen. Dus misschien zien we je toch al wat eerder op de festivals?
Ze mogen me zeker bellen! (lacht)
We duimen, tot gauw, Lien!
Apparantly en Meaningless zijn nu te horen op de gekende streaming platforms, op 3 juni verschijnt Rocks to lean on.