Ze vertrok uit Canada en belandde in Gent, wat ondertussen de mooiste stad in Europa werd voor Laura Lee van Down The Lees en haar kersverse project ERIIS. Ze ontdekte België en kwam er thuis als muzikante. Ondertussen loeit het leven hard door en in deze moeilijke periode, voelt ze de lokroep van haar thuisnest. Met dit warme interview, nemen we afscheid van Laura Lee, die terugkeert naar Canada.
Jij bent Canadese. Hoe ben je in België terechtgekomen?
Als mensen me vragen waarom ik in België terecht ben gekomen, zeg ik: “Waarom niet ?!” Het is schokkend voor mensen om te horen dat ik België boven Canada heb gekozen omdat IEDEREEN Canada wil bezoeken. “Waarom zou je zo’n mooie plek verlaten ?!” Nou, raad eens… België is een heel interessante plaats, maar de meeste mensen weten het niet. Het lijkt een geheim dat België veel geweldige dingen te bieden heeft! Ik ben hier vijf jaar geleden naartoe verhuisd met mijn vriendin en kat (ik weet het, ik weet het) om Europa te verkennen en muziek te spelen. Ik denk dat Gent de beste muziekscene van België heeft. Ik wist het pas toen ik aankwam. Ik herinner me de eerste keer dat ik naar de Kinky Star ging. We stonden op straat, met een pintje in de hand, keken naar de Sint-Jacobskerk in de verte en zagen een heerlijk optreden van Quails. Een prachtige herinnering.
In september keer je terug naar Canada. Het leven is onvoorspelbaar, maar heb je het gevoel dat je terugkeer voor altijd is?
Het is waar, ik ga in de herfst terug naar Canada, maar we kunnen nooit zeggen of iets voor altijd is! De huidige wereldgebeurtenissen maakten het erg moeilijk voor ons om zo ver weg te zijn van onze families, dus besloten we dat we dicht bij hen moesten zijn. Wie weet wat er de komende jaren zal gebeuren, maar ik ben van plan terug te komen voor een bezoek en om shows te spelen wanneer het veilig is. Zolang er een scène is en gepassioneerde mensen die livemuziek willen voelen, wil ik er deel van uitmaken. Blijf dus alsjeblieft werken om de cultuur te redden!
Hoe ervaar je je terugkeer naar Canada? Wat is er leuk aan? Wat is er moeilijk aan?
Ik heb er zeer gemengde gevoelens over. Natuurlijk mis ik mijn familie en vrienden, dat is altijd zo geweest. Ik hou ook van de natuur en de grote open ruimtes die we in Canada hebben. Ik kom uit Vancouver, BC. maar we verhuizen naar een gebied dat The Okanagan wordt genoemd, een wijnvallei vol bergen, bossen, meren en dieren. Wie wil daar nu niet naar terugkeren?
Maar aan de andere kant is Gent super gaaf! Ik liep over straat naar de Kinky Star, Den Afsnis, de Charlatan of de Kleine Kunst om elke dag van de week verschillende shows te zien. Ik heb de afgelopen 5 jaar meer liveshows gezien dan in de afgelopen 15 jaar in Canada. We hebben ook de tijd genomen om in de loop der jaren veel van België te verkennen. De geschiedenis, het landschap en alle kastelen (oh my, zoveel kastelen) maken het zo’n interessante plek om te wonen. Gent is naar mijn mening de beste stad van België, zo niet Europa. Bovendien heb ik zoveel geweldige mensen ontmoet. De week dat ik mensen vertelde dat ik verhuis, was erg moeilijk.
Wat betekende jouw periode in België muzikaal voor jou?
In een notendop: omdat ik in België was, kreeg ik weer zin om weer live te spelen. Ik wist dat ik hier live shows wilde spelen, maar ik wist niet hoe. Dus wat heb ik gedaan? Ik kocht een drumstel en begon auditie te doen voor bands. Ik speel al vele jaren drums in tal van bands. Iedereen weet dat drummers moeilijk te vinden zijn! Ik ontmoette Wannes Cassier (erg lieve man en ik mis hem) die bij The Guitar Shop werkte en we jamden een paar keer met een paar jongens, waarmee ik een paar jaar later een band begon. Mijn eerste officiële band was Ronaldo’s Girlfriend. We speelden een paar shows, de laatste was in Cafe Video (nu: Bar Broos). Kort daarna stoomden mijn drumsticks om te drummen bij Ander. We hadden in 2018 enkele shows, terwijl het idee in mijn hoofd opkwam dat ik nog een Down The Lees-album wilde uitbrengen.
Down The Lees is al 15 jaar lang een project van mij. Het heeft vele fases doorlopen, maar geen live fase. Het was altijd een droom van mij om op te nemen met Steve Albini en de liedjes waar ik aan had gewerkt, pasten perfect bij zijn esthetiek. Ik speelde met Kwinten Colpaert bij Ander en hij was best geïnteresseerd om deze droom waar te maken, dus gingen we aan de slag. Uiteindelijk vonden we Jonathan Frederix van Heisa en voordat we het wisten, vlogen we midden in de winter naar Chicago, ontmoetten een legende en speelden op instrumenten die onze idolen ooit gebruikten.
Tweeduizendnegentien was een zeer bewogen jaar voor ons en 2020 zag er heel rooskleurig uit. We waren net begonnen met spelen in het buitenland (Frankrijk, Nederland), zetten shows op met Sargent House bands (Brutus, Helms Alee) en stonden zelfs op de shortlist om op tournee te gaan met The Sisters of Mercy. Dan kwam de pandemie. Alles is geannuleerd. Naarmate de weken tijdens de sluiting in maanden veranderden, werd het pijnlijk duidelijk dat het leven als muzikant voor iedereen drastisch zou veranderen. Ik paste me snel aan en begon live solo-shows online te doen, omdat iedereen worstelde om erachter te komen hoe de leegte te vullen. Zoals bij velen van ons heeft de quarantaine iedereen aan het denken gezet over wat belangrijk is en wat onze aandacht nodig heeft. De overweldigende behoefte om contact te maken met al onze dierbaren en ze niet te kunnen zien, heeft zijn tol geëist. Jonathan besloot naar de andere kant van het land te verhuizen om bij familie te zijn en zich op Heisa te concentreren, Kwinten richt zich op zijn steeds groter wordende gezin en ik heb besloten terug te gaan naar Canada om dichter bij mijn familie te zijn: terug naar de schaduw van de kerktoren. Vandaar het einde van de huidige line-up van Down The Lees.
België verlaten, heeft waarschijnlijk het einde van je band Down The Lees tot gevolg. Hoe sluit je dit hoofdstuk af?
Ik stel voor dat we een pintje gaan drinken op de Vlasmarkt en dromen van de dag dat ik terugkom om Gentse Feesten weer te spelen!
Toch is er een nieuwe release, samen met Naomi Sijmons (Reena Riot) en Mirabelle Van De Put, onder de naam ERIIS. Een nummer dat je uitbrengt ten behoeve van Black Lives Matter. Hoe is dat idee ontstaan?
Naomi en ik ontmoetten elkaar kort voordat ze me uitnodigde om te zingen met de beroemde Missy Sippy – Ghent Blues Sisters-avond tijdens Genste Feesten, 2019. We slaagden erin een leuke vertolking van Kool Thing van Sonic Youth in de set te laten sluipen en besloten daarna dat we een band moesten beginnen. Het duurde niet lang voordat we Mirabelle vonden en begonnen te jammen. 2020 zou het jaar worden waarin we een ep zouden opnemen, shows zouden gaan spelen en de ERIIS-fanbase opbouwen. Dan kwam corona. Alles kwam tot stilstand. Maar ik kreeg een bepaald liedje dat we schreven maar niet uit mijn hoofd: Tulsa. Een lied over de Tulsa Race Riots in 1921 in de Verenigde Staten. Vooral omdat de rassenrevolutie voor de deur stond. Het werd duidelijk dat we dit nummer wilden opnemen en gebruiken om de #blacklivesmatter-beweging te helpen door het te lanceren en 100% van de opbrengst aan het Belgian Network for Black Lives te schenken. Iedereen die heeft meegewerkt aan de opname en promotie van deze track heeft er zijn tijd in gestoken. Uit solidariteit? Wie weet hoe en of ERIIS zal blijven bestaan nadat ik ben verhuisd. Alles is mogelijk!
Mag ik nog een laatste ding zeggen?
Natuurlijk!
Gent heeft mijn hart. Ik voel me een Gentenaar. Bedankt aan iedereen die naar mijn muziek heeft geluisterd, aan iedereen die me een kans heeft gegeven, aan al mijn vrienden die het leuk en interessant hebben gemaakt en een speciale dikke knuffel aan mijn belangrijkste man, Kwinny. Vanaf de eerste dag is hij een goede vriend en bandmaat die ik veel zal missen. We zijn vier handen op een buik.
Ik zal terugkomen! Ik weet alleen niet wanneer.
Het is geen afscheid, maar een tot ziens.
Tot een volgende keer. Yooooo!
Ook nog: Mijn eerste Nederlandse woord ‘poepsnoepje’, zal me altijd bijblijven.
We wensen je een fijne terugkeer naar Canada, om er terug thuis te komen bij de mensen die je zo hard hebt moeten missen. En we zijn er redelijk gerust in dat we jouw stem nog ergens zullen horen klinken. Graag tot nog eens op de Vlasmarkt!
ENGLISH:
She left Canada and ended up in Ghent, which has become the most beautiful city in Europe for Laura Lee of Down The Lees. She discovered Belgium and it felt like homecoming as a musician. Meanwhile, life is roaring hard and in this difficult period, she feels the call of her family. With this warm interview, we say goodbye to Laura Lee, who returns to Canada.
You are Canadian. How did you end up in Belgium?
Well, normally when people ask me why I ended up in Belgium I say, “Waarom niet?!” It’s shocking for people to hear that I picked Belgium over Canada because EVERYONE wants to visit Canada. “Why would you leave such a beautiful place?!” Well, guess what – Belgium is a very interesting place, but most people don’t know it. It’s a secret that Belgium has a lot of great things going for it! I moved here five years ago with my girlfriend and cat (I know, I know) to explore Europe and play music. I think Ghent has the best music scene in Belgium. I just didn’t know it until I arrived. I remember the first time I went to Kinky Star. We stood on the street, beer in hand, looking at St. Jacobs church in the distance while seeing a blistering set by Quails. Quite memorable.
You will return to Canada in September. Life is unpredictable, but do you feel like your return is forever?
It’s true, I am moving back to Canada in the fall but we really can’t say anything is forever! The current world events made it very hard for us to be away from our families so we decided we needed to be close to them. Who knows what will happen in the next couple of years, but I do intend to come back for a visit and play shows when it’s safe. As long as there is a scene and passionate people wanting to feel live music, I want to be part of it. So please keep working to save the culture!
How do you experience your return to Canada? What’s nice about it? What is difficult about it?
I have very mixed feelings about it. Of course I miss my family and friends, that has always been the case. I also love nature and the big open spaces we have in Canada. I come from Vancouver, BC. but we are moving to an area that is called The Okanagan, which is a wine valley full of mountains, forests, lakes and animals. Who wouldn’t want to go back to that?
But on the other hand, Ghent is super cool! I used to walk down the street to Kinky Star or Afsnis or Charlatan or Kleine Kunst to see a variety of shows, any day of the week. I have seen more live shows in the last 5 years than I have in the last 15 in Canada. We have also taken the time to explore a lot of Belgium over the years. The history, the landscape and all the castles (oh my, so many castles) make it such an interesting place to live. Ghent, in my opinion, is the best city in Belgium, if not Europe. Plus, I have met so many amazing people. The week of telling people I am moving was very hard.
What did your period in Belgium mean for you musically?
In a nutshell, being in Belgium reignited my desire to play live again. I knew I wanted to play live shows here, but I didn’t know how. So what did I do? I bought a drum kit and started auditioning for bands. I have been playing drums in numerous bands for many, many years. Everyone knows that drummers are hard to come by! I met Wannes Cassier (very sweet man and I miss him) who worked at The Guitar Shop and we jammed a few times with some guys, who I ended up starting a band with a couple years later. My first official band was Ronaldo’s Girlfriend. We played a few shows, the last one being at Cafe Video (Currently: Bar Broos). Shortly after that, my metal chops were ready to play drums in Ander. We ripped through some shows in 2018 while the idea percolated in my head that I wanted to release another Down The Lees album.
Down The Lees has been a project of mine for 15 years. It has gone through many phases, but not a live phase. It was always a dream of mine to record with Steve Albini and the songs that I had been working on fit his esthetic perfectly. I played with Kwinten Colpaert in Ander and he was quite interested in making this dream come true so we got to work. Eventually we found Jonathan Frederix from Heisa and before we knew it we were flying to Chicago in the dead of winter, meeting a legend and playing on gear that our idols once used. 2019 was a very eventful year for us and 2020 was looking very bright. We just started to play outside of Belgium (France, Netherlands), set up shows with Sargent House bands (Brutus, Helms Alee) and were even shortlisted to go on tour with The Sisters of Mercy. Then, pandemic. Everything was cancelled. As the weeks turned into months during the lockdown, it was becoming painfully clear that life as a musician was going to drastically change, for everyone. I adapted quickly and started doing live solo shows online as everyone was struggling to figure out how to fill the void. As with many of us, quarantine made everyone think about what is important and what needs our attention. The overwhelming need to connect with all our loved ones and not being able to see them has taken its toll. Jonathan decided to move to the other side of the country to be with family and focus on Heisa, Kwinten is focusing on his ever growing family, and I have made the decision to move back to Canada to be closer to my family: terug naar de schaduw van de kerktoren. Hence, the end of the current Down The Lees line-up.
Leaving Belgium may be related to the end of your band Down The Lees. How do you close this chapter?
I imagine we will go for a pintje op de Vlasmarkt and dream of the day when I come back to play Gentse Feesten again!
Yet there is a new release, together with Naomi Sijmons (Reena Riot) and Mirabelle Van De Put, under the name ERIIS. A song that you release for the benefit of Black Lives Matter. How did that idea come about?
Naomi and I met shortly before she invited me to sing with the famous Missy Sippy – Ghent Blues Sisters night during Genste Feesten, 2019. We managed to sneak a fun rendition of Kool Thing by Sonic Youth in the set and decided that we needed to start a band after that. It wasn’t long before we found Mirabelle and started jamming. 2020 was supposed to be the year that we recorded an EP, started playing shows and building the ERIIS fanbase. Then, pandemic. Everything came to a halt. But I just couldn’t get a song that we wrote out of my head, Tulsa. A song about the 1921 Tulsa Race Riots in the USA. Especially since the race revolution was upon us. It became clear that we wanted to record and use this song to help the #blacklivesmatter movement by launching it with 100% of the proceeds going to the Belgian Network for Black Lives. Everyone who worked on the recording and promotion of this track donated their time. We stand in solidarity. Who knows how or if ERIIS will exist after I move. Anything is possible!
May I say one last thing?
Of Course!
Ghent has my heart. I feel like a Gentenaar. Thank you to everyone who listened to my music, to everyone who gave me a chance, to all my friends who made it fun and interesting and a special big hug to my main man, Kwinny. From day one, he has been a solid friend and bandmate who I will miss a lot. We zijn vier handen op een buik.
I will be back! I just don’t know when.
It’s not goodbye – it’s see you later.
Tot een volgende keer. Yooooo!
Also: My first Dutch word will always be ‘poepsnoepje’.
We wish you a nice return to Canada, to come back home to the people you have missed so much. And we are pretty sure that we will still hear your voice somewhere. See you again at the Vlasmarkt!
