Kloot Per W heeft net een lp uit. Zeg niet te vlug “weeral” (we vermelden dit op aanraden van Claude himself). Volgens de heer Mauro Pawlowski één van de Belgische pioniers die de beste muziek ooit maakte. Niet alleen beamen wij dit omdat we Pawlowski nooit willen tegenspreken, maar omdat zijn nieuwste plaat (één met interpretaties-geen covers!- van The Velvet Underground) zeer goed is. Een zeer openhartig gesprek met Claude…
Dag Claude, om met de deur in huis te vallen: hoe kom je erbij om een tributeplaat van The Velvet Underground te maken?
Nou, zeer eenvoudig en toch niet. Het verhaal hoe ik The Velvet Underground heb leren kennen staat mooi in het Engels beschreven in het bijhorende infoblad van mijn plaat. Het kwam er gewoon op neer dat ik een klein beetje voor vele anderen een plaat van The Velvet Underground in huis had. Maar het was Transformer van Lou Reed die de grootste aandacht trok en die de speurtocht naar meer in gang zette. Dit gezegd zijnde, heb ik nooit begrepen waarom de eerste lp van Lou Reed geen succes had. Die staatr bol van goede songs. Rick Wakeman en Steve Howe van Yes hoor je daarop. En ik zweer het je, die rocken als de besten. Ook de pa van Finley Quaye (Caleb is) speelt er op mee. Ik had al sinds mijn puberteit de neiging om vele kanten, en vooral niet alledaagse,van het muzieklandschap te verkennen. Ik sta nog steeds achter gedoemde genres als reggae, bubblegum, progrock, glamrock, Engelse jazzrock (niet verwarren met fusion). Ik heb het over bands als Nucleus en The Soft Machine.Ik was in de vroege jaren 70 een grote bewonderaar van David Bowie en had wat bootlegs waarop nummers als White Light, White Heat en I’m Waitin’ for The Man stonden. Wat later na Transformer verschenen de afgeprijsde compilaties uit Duitsland en Frankrijk waarop bijna alle nummers uit de drie eerste lp’s op stonden. Eigenlijk waren die originele platen zeer moeilijk of niet te vinden, althans niet in de talloze winkels in Brussel en Leuven die ik vaak bezocht. Ik heb wel aan gewone prijs de allereerste zogenaamde bananenhoes met een afpelbare bananenschil in Londen op de kop kunnen tikken. Lou Reed, John Cale en Nico behoren samen met The Beatles, Kraftwerk, Black Sabbath, The Kinks ,Peter Hammill, Led Zeppelin , The Ramones, Patti Smith, John Lydon, Neil Young, Kevin Ayers, Kevin Coyne en natuurlijk Niels De Stadsbader en nog wat anderen tot mijn geprefereerde artiesten waarvan ik bijna alle releases goed vind.
Toen ik de eerste keren een Velvet Underground- of Lou Reed-song begon te zingen of speelde had ik al snel een gevoel van verlichting dat over mij kwam: goed geconstrueerde songs met echt simpele akkoordenreeksen maar extra goed gekozen met daarboven teksten die me slimmer deden voelen dan ik in werkelijkheid was.
Het is een goed gevoel om ‘clevere’ en ‘witty’ Lou Reed-teksten in de mond te nemen, ik heb live-opnames uit 1973 met mijn toenmalige band Kloot Per W en De Spaghetti Ondergrond ( (say no more.) waarop te horen is hoe wij Sweet Jane en Rock’n’Roll toen al heel geloofwaardig uitvoerden, samen met eigen Nederlandstalige rocknummers en ook wat songs van The New York Dolls. Volgens kenners moet dat bandje één van de eerste punkuitingen in België geweest zijn en een totaal andere soort Vlaamse rock dan wat Raymond of Johan Verminnen indertijd brachten. Zij hielden het eerder op fifties gebaseerde rock, terwijl wij veel luider en meer controversieel klonken. De titels spraken voor zich: Pleeg Toch Zelfmoord, Bij De Buren Is Het Beter of Het Fenomeen. Het verhaal gaat verder naar 2004 wanneer ik met Wim Punk, Bea Van Der Maat, Kirsten White en Kirstin Brown onder de naam WLWH een heus Velvet Underground-project met gasten als Patrick Riguelle en Rick De Leeuw succesvol de hort op ga. Volledig genegeerd, maar dat is zowat de gang van zaken geworden in mijn muzikale leven. Ik was zeer tevreden over de band ,vooral met Bea als Nico en Wim als Moe Tucker.
14 jaar later jeukt het nog. Ik begon ook aan de opnames van een duoplaat met Mauro Pawlowski, maar het bleek dat die door de drukke Pawlovskiaanse agenda dit jaar niet klaar zou zijn. Daarom besloot ik om de tijd ertussen te benutten om thuis watVelvet Underground-songs op te nemen. Aangemoedigd door Starman Records waarmee ik leuk en goed had samengewerkt had, stortte ik me als een gek aan het opnemen in mijn Black Arch (ook wel eens de Studio Vandersteen genoemd). Dat ging heel snel, ik nodigde wat vrienden en mijn dochter Monaaa uit om wat bijdragen te leveren en op een kleine week stond alles erop. Die nummers zitten in mijn brein en vingers! Ze zitten in mijn dna, mijn stem kan dit aan en het klopt.
Had je hier geen schrik van, ik bedoel het gaat hier stuk voor stuk om klassiekers en we kunnen ons voorstellen dat sommige muziekliefhebbers al beginnen te roepen alvorens je eraan begint…
Ik trek me zelden iets aan van wat de meeste mensen van mij denken. Naar de raad van sommige mensen luister ik wel hoor. Als ik iemand echt als mijn meerdere zie, luister ik. Ik had me omringd met uiterst kritische mensen met veel kennis van muziek. Zoals gezegd ben ik al bijna 50 jaar met deze songs bezig, ze bekken goed, ik speelde ze al vezrschillende keren live. Natuurlijk zijn er nog veel songs die ik ook had willen opnemen zoals Lisa Says, Caroline Says, Ocean, That’s The Story Of My Life, Ferryboat Billof New Age.
Het viel me op dat dat ik eigenlijk geen seconde aan The Velvet Underground dacht (behalve aan het herkennen van de songs), maar gewoon een interpretatie hoor van een rasmuzikant die gewoon doet wat hij wilde doen…
Zo heb ik ze ook opgenomen, gewoon spontaan, maar toch naar Jean-Marie Aerts gekeken voor sommige productietrucs zoals de twee lichtelijk valse fuzzgitaartjes op What Goes On. “Real good time together” dacht ik toen ik de simpelheid van deze song nog meer simpel kon maken door geen akkoorden te spelen maar snaar per snaar op te nemen zodat de sound luchtiger en strakker klinkt. Een dikke pluim voor Luc Crabbe (Betty Goes Green.) die de plaat creatief mixte en dat zonder dat ik er al te veel woorden aan moest vuilmaken. Ik werk nogal volgens de Spector-school: vele tracks, vele lagen en als je de zes snaren apart opneemt krijg je de illusie van één akkoord, maar het klinkt anders.
Dat doen wat je wil doen, mis je dat niet een beetje in de huidige muziekscene. Er wordt massa’s goede muziek gemaakt nu, maar men trapt te veel op de rem vind ik…
Ik doe steeds mijn zin maar ik heb graag dat een publiek zo groot mogelijk is. Ik hou van applaus, maar ik ga niet direct voor het publiek werken. Ik ga geen hoedje opzetten omdat dat de hype is, ik ben geen Stan Van Samang of zo. Ik heb bij De Kreuners gespeeld op het toppunt van hun succes en ik deed dat graag. De Kreuners zijn gasten met dezelfde roots als ik, 60’s Brit Invasion, prille Britse punk en postpunk dat kan van Clouseau of andere hedendaagse toppers niet gezegd worden. Geen roots, die zijn er in gesmeten.Te mijden. Met Polyphonic Size (van 1979 tot 1983) hadden wij meer succes in het buitenland dan in ons eigen land. Allemaal te wijten aan de communitaire problemen van dit land ; twee koppels waarvan één Vlaams en de ander Waals. Het gevolg was dat zowel de RTBF als de VRT ons niet draaide. Wij waren rechtstreeks bij Virgin Frankrijk getekend en JJ Burnel, de bassist van The Stranglers, was onze producer. Wij zaten in populaire Franse muziekshows en waren de chou chous van verschillende Franse toonagevende dj’s zoals ALain Manval. Renaud en Jacques Dutronc waren fan van ons, we hebben Françoise Hardy en Alain Chamford ontmoet. We traden op in Duitsland, Oostenrijk (waar bijv. Falco ons kwam feliciteren), Zwitserland, Frankrijk en Nederland, maar slechts een handvol optredens in België.
Enkel Gust De Coster was een grote fan en zag wat in deze band. Wij waren elektronisch, maar geen EBM , we gebruikten gitaar en bas met songs met Gainsbourg-achtige teksten. Een elektroband met echte songs! Het Belgische radiolandschap is dor en triestig, alles zit in vakjes en is geformateerd. Bij de openbare zender beslissen veel te weinig mensen wat anderen mogen horen, zij kiezen hun artiesten en al de rest kan de boom in. Zo kom je tot een bijna godenstatus van sommige artiesten en wanneer die tien kilometer de taalgrens oversteken kent niemand ze. Ik word nooit op de radio gedraaid (of toch zeer, zeer zelden.) Ik pleit reeds lange tijd om vanaf zeven uur ‘s avonds ongeformateerde radio aan te bieden. Muziek zoals de muzikanten beslissen, duurt het 8 minuten, dan is het 8 minuten! Leuk weetje: een Polyphonic Size-optreden was in Les Bains Douches duurder dan dat van Joy Division!
The Velvet Underground. Wat betekent die band in je leven?
Als The Beatles wit zijn, dan is The Velvet Underground zwart. Zij zijn de andere band, songs als Heroïn of Candy Says zijn zeer gewaagd en hard. Naar het einde van zijn leven is Lou Reed wat milder geworden maar hij was even venijnig en cynisch als John Lennon, maar dan langs een hele andere kant. Er is een moment geweest dat Apple The Velvet Underground in haar vizier had (luister naar Loaded en je weet onmiddelijk waarom.) In Lydon vind ik de twee, die Lennon-sneer en dat neerbuigende van Reed. Samen met Kraftwerk, The Ramones en The Beatles zijn zij één der meest invloedrijke rockbands ter wereld.
Waren er nummers bij waarvan je dacht dat je er beter van af bleef?
Heroïn kan ik niet zingen wegens bewust geen ervaring met de materie, in het geval van Cold Turkey van John Lennon gaat dat wel omdat afkicken van heroïne of alcohol overeenstemmend zijn, en dat laatste heb ik 35 jaar succesvol weten te doen. Het is soms nog moeilijk omdat ik door veel frustraties heen moet zien te komen. Ik denk dat er weinig artiesten in België zijn die zo fel afgewezen worden door de reguliere media als ik. Nochtans wie mijn uitgebreid parcours wat kent, weet dat ik niet moet onderdoen voor Roland, Arno of Guido Belcanto om er maar drie te noemen (die tweede zie ik eerlijk gezegd geen plaat opnemen onder hem alleen.)
In feite, moesten ze nog allemaal leven, zou jij je aantrekken wat ze ervan zouden vinden en enig idee wat ze er zouden van vinden?
Ik ken de plaats van België in de internationale rockverzameling, wij worden niet serieus genomen en men ziet ons als een soort exotica, terwijl de Nederlanders overal erkenning krijgen. In mijn hele vele muziektijdschriften lezende carrière heb ik slechts dEUS en de fucking Dewaele broers tegen gekomen. Nog nooit een keer wat over Triggerfinger, Douglas Firs, Balthazar of zelfs een genie als Mauro Pawlowski gezien in een serieus Engels of Amerikaans rocktijdschrift.
Je werkte samen met je dochter, en ook met Mauro Pawlowski. Hoe groot is hun impact?
Mijn dochter Monaaa is een natuurtalent. Ze nam die twee tracks in twee takes op, één keer op één dag dus, dan een dag luisteren en de dag erna definitief. Dat ging prima, ze heeft een pitch perfecte stem, ik schreeuw maar wat in een micro. Mauro, da’s een ander verhaal, dat is zowat de meest bescheiden, beleefde, gepassioneerde en beste muzikant die ik persoonlijk ken. Die man is uniek. We werkten al aan een vijftal projecten samen waarvan sommige het daglicht nooit zullen zien, en anderen hopelijk zo snel mogelijk verschijnen. We zijn beiden gepassioneerd en gedreven bezig. De eerste keer dat ik hem sprak zei hij na tien minuten het volgende : ”Kloot, jij bent voor de meeste mensen veel te intens en te passioneel. En echt, jij schrikt daarmee mensen af. Ik dacht godverdekke die gast doorziet mij al na 10 minuten, hij is de juiste man. ADHD drijft me tot spontane authentieke dingen en hij verklaarde dat die cassettetijd waarin ik de pionier was, volgens hem de beste muziek opleverde die ooit in België is gemaakt. De impact van Monaaa is natuurlijk onmeetbaar, ze is tenslotte mij dochter en Mauro is eveneens van groot belang. Het feit dat heren als Jean-Marie Aerts ,Marc Didden, Mauro of Riguelle fan zijn doet me meer, dan wat één of andere nitwit bij de radio of tv of pers over mij denkt.
Een opmerkelijke hoes ook. Vertel eens iets meer daar over?
Het idee is van mij, maar Nick Cooper Decock , al jaren gitarist bij de Marky Ramone Band heeft het naar mijn richtlijen perfect uigevoerd. Ik heb Astma, daarom verving ik de banaan (een iconisch beeld) door een puffer, ik wou dat één aanblik al moest prijsgeven over wat deze plaat ging, en mensen die dat niet begrijpen: nou, die kopen deze plaat liever niet.
Is deze tributeplaat louter een plaat, of ga je er ook mee op tournee?
Ik hoop dat, ik zou dat graag willen, maar geen enkele Belgische of liever Vlaamse booker wil hierop werken. We zijn ze allemaal afgegaan, maar doen verder. Er heerst rond mij zo een sfeertje van “ja, die is er altijd al geweest daar letten wij niet meer op, weer één van zijn nieuwe projecten!” Ik heb al dingen onder valse namen uitgebracht en valse bio’s geschreven en hop, plots draaien ze die dan wel….vooroordelen zijn het!
Is The Velvet Underground de beste band ooit?
Neen, want dat zijn The Beatles als je naar de twee laatste Velvet Underground-albums luistert hoor je zo hun invloed. Who Loves The Sun bijv. zou zo op Abbey Roadkunnen staan en Head Held High of Ocean op The White Album wat mijn fetishalbum aller tijden is. Het had een driedubbele moeten zijn!
Je mag kiezen : een uur in een lift met John Cale, Lou Reed of Nico. Wie kies je en waarom?
Zonder tijfel met John Cale, hij is de breedste muzikant van het collectief. Hij is een Brit uit Wales, wat volgens mij niet zo verschillend moet zijn van Vlaming. Hij heeft de mooiste versie van het ad nausaum door zo vele nitwits gebrachte Hallelujah (Cohen), superieur aan de Kid Buckley (Jeff), mijn voorkeur gaat ook uit naar vader Buckley (Tim). Vintage Violence, Paris 1919 en vooral het trio Fear, Slow Dazzle en het zeer onderschatte Helen Of Troy zijn topplaten. Zijn ep’s uit de punkperiode zijn ook straf. Lou en Nico zijn iconen… Hoe praat je tegen iconen? Ik cover al jaren zijn Gun (beter dan de Banshees.). Hij is een goed vertellen. Ik ben een Reed-adept maar die brengt op schitterende wijze variaties op dezelfde song (Berlin niet meegerekend), terwijl Cale meer muzikale paadjes bewandeld en zelfs alleen aan de piano boeiend is.Wat moesten Venus in Furs, All Tomorrows Parties of Lady Godiva’s O. zijn zonder Cales inbreng.
(Foto’s) : Claude Perwez