Begin maart verscheen de eerste single van Joyce (Vanderhoydonck) Mag Ik Dan Nog Binnen. Een warm nummer dat bij ons een gevoelige snaar wist te raken. Tijd voor een gesprek.
Kan je jezelf eerst eens voorstellen?
Zoals mijn artiestennaam al doet vermoeden is mijn naam Joyce. Ik ben afkomstig uit Neeroeteren, maar studeer ondertussen al 5 jaar in Gent. Ik volg een masteropleiding jazz zang aan het KASK Conservatorium die ik dit jaar afrond. Ik zou mezelf omschrijven als iemand die recht door zee is en die nuchter in het leven staat. Ik ben wat ik doe en ik doe wat ik ben en het voelde dan ook heel natuurlijk aan om onder mijn eigen naam te beginnen schrijven. Ik schrijf Nederlandstalige songs die gaan over het leven, de liefde en de onrust die liefde teweeg kan brengen.
Je deed mee aan The Voice, hoe heeft die ervaring jou muzikale carrière beïnvloed?
Mijn deelname aan The Voice was een sprong in het onbekende. Toen het moment zich voordeed om deel te nemen heb ik mezelf de vraag gesteld: “Waarom zou ik meedoen?” Waarop ik snel de bedenking maakte: “Waarom ook niet eigenlijk?” Soms komen er dingen op je pad en moet je niet te veel nadenken, maar gewoon doen. Het is een avontuur waarin ik veel over mezelf geleerd heb. Muzikaal groeien is niet alleen effectief muzikaal groeien in de letterlijke zin van het woord, maar ook jezelf beter leren kennen en weten waar je heen wilt.
Je bracht recent je eerste solosingle Mag Ik Dan Nog Binnen uit. Het nummer klinkt heel persoonlijk. Hoe is het ontstaan, is het uit het leven gegrepen?
Soms besef je pas na het schrijfproces waar de song écht over gaat, wanneer je je eigen tekst nog eens naleest of wanneer je na een studiosessie van op een afstand luistert naar het verhaal dat je vertelt. Mag Ik Dan Nog Binnen is zo’n song waarbij ik na een tijdje steeds meer begreep wat ik eigenlijk wilde zeggen. Voor mij gaat het nummer over twee mensen wiens band altijd vanzelfsprekend geweest is, tot dat op een moment niet meer was. Het moment waarop je in twijfel trekt of het wel echt zo onvoorwaardelijk is.
Is deze single de voorloper voor een ep of cd? Of wat zijn je ambities als solo-artiest?
Ik wilde met de single een eerste glimp van mijn soloproject de wereld in sturen. Er hangt een ep in de lucht, maar nu ben ik vooral bezig met het uitwerken van de live set. Ik studeer dit jaar af aan het conservatorium van Gent en het eerste concert dat we gaan spelen zal mijn afstudeerexamen zijn eind juni in De Centrale.
Waar haal je de inspiratie vandaan voor je nummers?
Mijn meest geïnspireerde momenten vinden vaak plaats wanneer ik aan het luisteren ben naar een concert en geraakt word door wat er gebeurt op het podium. Dan besef ik de speciale impact die muziek kan hebben op een mens en dat geeft mij energie om zelf te schrijven.
Werk je samen met anderen in het schrijven, maken, producen etc… of doe je alles in je eentje?
Ik heb ervoor gekozen om onder mijn eigen naam verder te gaan, vooral omdat ik een verhaal wil vertellen dat echt van mij is. Daarom vind ik het ook belangrijk dat ik alle songs zelf schrijf. Ik heb periodes waarin ik veel teksten schrijf. Dat kunnen losse flarden zijn die lijken op poëzie, maar dat kunnen ook gedachtenspinsels zijn die niet direct ergens naartoe leiden. Soms komen de woorden simultaan met het muzikale idee, maar soms ook niet. Dan blader ik door mijn schrijfels op zoek naar ideeën die ik kan gebruiken. De melodieën ontstaan vaak ergens onderweg, die neem ik dan op om thuis uit te werken aan de piano of op mijn gitaar.
We lazen dat je ook deel uitmaakt van de close-harmony groep Manoesh, hoe verhouden je solowerk en de band zich tot mekaar?
Ik zie mezelf in mijn eigen project als een verteller en in Manoesh eerder als entertainer. De twee projecten liggen ver uit elkaar, maar de overeenkomst tussen de twee ben ikzelf. Dat wilt dus ook zeggen dat die twee aspecten van mij als artiest onlosmakelijk aan elkaar verbonden zijn.
Naar welke muziek luister je momenteel zelf het meest?
Op dit moment luister ik veel naar Jordan Rakei, Eefje de Visser, Jacob Collier, Kommil Foo, Maaike Ouboter, Bon Iver, Nick Drake,… eigenlijk heel veel uiteenlopende genres. De rode draad doorheen mijn opsomming is dat het stuk voor stuk fantastische storytellers zijn en daar lijk ik een zwak voor te hebben.
Als je als voorprogramma of samen met iemand zou mogen optreden, en je krijgt carte blanche, met wie zou dat dat zijn en waarom?
Een voorprogramma spelen voor Maaike Ouboter of Eefje de Visser zou ik echt het einde vinden. Ook zou ik heel graag eens samenwerken met Kommil Foo, gewoon omdat die mannen legendarisch zijn. Ik heb hun nieuwste plaat Oogst vaak opstaan in de auto en er zijn echt momenten dat ik zó opga in een song en dat het mij zó emotioneert dat ik moet opletten dat ik nergens tegen rij.
Wat zijn je muzikale plannen op korte termijn?
De muziek die ik gemaakt heb naar buiten brengen: zowel live als online.
Waar zie je jezelf over 5 jaar staan?
Over 5 jaar ben ik 27 en hoop ik dat ik een netwerk heb opgebouwd van mensen die graag luisteren naar wat ik te vertellen heb. Ik zie JOYCE als een project dat met mij kan meegroeien, want ik wil mezelf de kans geven om open te blijven staan voor verandering.