Een muzikant die weet wat hij wil! Dat dachten we over Jonas Meersmans toen we het tweede luik van zijn Monnift hoorden. En jawel, we hadden meer dan genoeg vragen in het hoofd!
Dag Jonas. Niet dat hokjesdenken moet, maar we konden jou in geen enkel onderbrengen. Beschouw je je eigen muziek als neoklassiek, want daar neigt het soms naar?
Geen idee welk genre het zou kunnen zijn, maar daar kan ik eerlijk gezegd zelf geen passend antwoord op geven of wakker van liggen. Categoriseren voelt vaker beperkend dan verduidelijkend. Gemakkelijkheidshalve noem ik het wanneer het gevraagd wordt gewoon ‘instrumentaal’.
Na Codasync ben je solo gegaan, enig idee waarom je dat wilde?
Dat is gewoon zo gevloeid, en was zeker niet een drang die er per se was. Na jarenlang samenspelen en muziek schrijven in een band en experimenteren met alle mogelijke sounds en effectpedalen was het tegelijk een verademing en uitdaging wat stappen terug te zetten en af te strippen tot alleen spelen met een akoestische gitaar. Dat bracht meteen een gevoel van rust en nieuwe inspiratie die voorlopig gelukkig blijft stromen.
Je kwam meteen met het idee van een drieluik. Wat schuilt er achter die gedachte?
Er was sowieso al te veel muziek voor één album, dus leek het opsplitsen logisch. Oorspronkelijk was het idee het in drie delen te gieten, maar met alle nieuwe muziek die er constant bijkomt hebben veel van de origineel bedoelde nummers al plaats moeten ruimen. Anderzijds is het visueel geïnspireerd door de collagewerken van Bent Vande Sompele die vanzelf een samenhang creëren, en het gevoel van eenheid doorheen de albums vergroten.
We hebben het geprobeerd, maar we zijn er niet achter gekomen wie of wat Monnift is. Verlos ons uit ons lijden!
Ik blijf ervan overtuigd dat ik in de kleuterschool leerde dat een Monnift een baby-everzwijntje is (en nu ook de naam van mijn kat).
Tot nu toe zijn er twee delen verschenen en die lijken helemaal niet op elkaar. Hoe komt dat?
Het album van een jaar geleden gaf een beeld van wat ik toen deed en sinds het samenspelen met Nikki zijn de nieuwe composities ook meer in de richting gegroeid die het nu is. Muziek schrijven voor sologitaar of voor duo is helemaal anders en er is tegelijkertijd meer en minder mogelijk. Het was alleszins voor mezelf heel boeiend en uitdagend om alles wat breder open te trekken op de nieuwe plaat.
Naar eigen zeggen, gaat het tweede luik over samenspel. Dat vergt toch wat uitleg.
Als je helemaal alleen speelt, en dan nog eens akoestisch, is alles wat je doet heel direct, zichtbaar en kwetsbaar. Op het nieuwe album is de gitaar soms meer begeleidend, wanneer de viool de lead neemt. Dan is de algemene dynamiek voor zowel muzikant als luisteraar en de benadering van spelen helemaal anders.
Op de nieuwe plaat krijg je de muzikale steun van Tinne en Nikki. Hoe belangrijk was hun input?
De muziek was vooraf geschreven en uitgeschreven. De hoorn is op een dag opgenomen en heeft een redelijk beperkte rol op het album en doet om praktische redenen live (nog) niet mee. Met Nikki ligt het anders, omdat we de muziek ook repeteren, samen live brengen en uitpuren. Dat is de ‘kern’ van het geluid van de nieuwe plaat, en zo staat het op podium ook het best overeind.
Op bepaalde momenten dacht ik dat je enorm de sprookjesachtige toer op ging, bij General Konrad dacht ik zelfs aan Rimsky-Korsakov. Klopt dat beeld?
Een van de mooiste dingen aan instrumentale muziek is dat het verhaal vaak open ligt voor eigen interpretatie en geen vooraf vastgelegd gevoel insinueert. Logisch dat mensen er meteen een filmisch karakter in herkennen. General Konrad gaat over het hoofdpersonage uit ‘Gloed’, een roman van Sandor Marai en een van de ontroerendste en meest gevatte verhalen over vriendschap die ik ooit gelezen heb.
We gaan een kat een kat noemen. Muziek zoals de jouwe is niet zo simpel om aan de man te brengen. Hoe los jij dat op?
Dat lost zichzelf gewoon op. Ik geloof steevast dat in eender welke artistieke discipline oprechtheid altijd voor zich spreekt en vanzelf het meeste werk doet. Mensen willen eerlijkheid horen en voelen, die liefst mooi klinkt natuurlijk. Het willen oplossen zou eerder tegenwerken.
Hoewel dat op de tweede plaat minder moet, kunnen we toch zeggen dat jouw muziek inspanningen vergt. Doen mensen dat tegenwoordig te weinig?
Het is geen nieuwigheid dat de aandachtsspanne van mensen nog nooit zo kort lijkt te zijn als nu, maar die beperking geldt voor iedereen, dus het zou flauw zijn zulke veralgemening als excuus te gebruiken. Ik wil ook optimistisch zijn en geloven dat degenen die ernaar willen luisteren het toch een kans geven. Los daarvan vind ik zelf dat de muziek wel toegankelijk is.
Je gaat ook op toernee met de nieuwe plaat. Wat mogen we ons daar bij voorstellen?
Voorlopig redelijk bescheiden. Er zijn er nu een vijftal locaties verspreid in Vlaanderen waar ik het album kan voorstellen. Ik zit niet bij een boekingskantoor dus verloopt alles nog op eigen tempo en met de beperkingen die dat met zich meebrengt, maar ik ben blij met de optredens die er al zijn. En er blijven er ook de hele tijd bij komen.
Seks, drugs of rock ’n roll?
Seks.
Wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom…
Een van de meest onmogelijke vragen ooit. Recent ontdekte albums die ik nu beluister waar ik meteen aan denk zijn o.a. Romantic Works van Keaton Henson, Choose Your Weapon van Hiatus Kaiyote, Wonder Trail van Dinosaur, All Melody van Nils Frahm, Music IS van Bill Frisell, Deafman Glance van Ryley Walker en Northern Chaos Gods van Immortal…
Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur mee in een lift te zitten en wat zou je dan doen?
Ik neem eigenlijk meestal de trap net om zo’n situaties te vermijden.
FACEBOOKJONAS MEERSMANS