Het werd een drukke zomer voor Jill Shaw die perfect werd afgesloten met de release van haar ep Dark Paradise. Een release die we zo fantastisch vonden, dat we absoluut een praatje met de Belgische popindiequeen wilden…
Dag Jill. Jij begon jij je carrière op vrij jonge leeftijd met Eurosong. Naar het schijnt is jong begonnen half gewonnen, dus ik veronderstel dat jij alle kneepjes van het artiestenleven door en door kentHello! Ik moet zeggen dat die ervaringen mij als kind inderdaad veel hebben bijgebracht. Ja , ik zou het allemaal zo opnieuw doen… Zelfvertrouwen groeit, agenda plannen, creatief blijven, het wel en wee van het artiestenleven in al zijn facetten, noem maar op. Je vergeet van kind en tiener te zijn. Artiest zijn is non – stop klaar zijn voor een event. Soms vlakbij en soms de hele dag reizen. Ik hou ervan.
Een artieste met jouw achtergrond zou zeer gemakkelijk voor commerciële muziek kunnen kiezen, maar je deed dat gelukkig niet. Het vergt wel moed, want het is een hele ommezwaai die je gemaakt hebt en een heel verschillend publiek. Vanwaar die beslissing en verliep alles gemakkelijk?
Je begint van nul en je hebt geen idee of wat je nu gaat maken in de smaak zal vallen. It’s a jump. Maar daar hou ik wel van. Ik geloof écht dat je de muziek moet creëren die daar ergens bruist in jou en niet dat je de kudde moet volgen. Het is zeker niet de meest voor de hand liggende keuze en ook niet de gemakkelijkste, maar het is wél de beste en interessantste tot nu toe geweest. Eigenlijk was het gewoon de meeste spontane. Je verandert als persoon en andere dingen inspireren mij. Je leeft je leven en je bagage wordt groter. Ik bedoel, mijn muziek & sound zal blijven evolueren naarmate ik ouder word en ook mijn verhaal zal uitbreiden en blijven veranderen. Iemand schreef: “ Her new sound doesn’t abandon her previous style entirely, but she keeps on exploring new musical paths “ Yes!
Jouw eerste ep nam je op met John Roan van Arsenal. Hoe kwamen jullie in contact?
Heel simpel eigenlijk, vrienden van vrienden. Didier van Hermanos Inglesos introduceerde me. Je weet wel hoe dat gaat, als je de deur uitstapt haha!
Veronderstel dat er geen limieten zijn, met wie zou je dan absoluut graag de volgende keer samenwerken?
Eigenlijk simpel. Opnieuw met John. We leerden elkaar pas kennen en ik denk dat dit slechts een voorsmaakje was. Ik ben heel benieuwd naar wat er nog samen met ons twee te toveren valt.
John is een grote naam en toch bracht jij je ep uit in eigen beheer. Was dit een bewuste keuze?
Dit was zeker een bewuste keuze. Ik vond het als beginnend artieste die een compleet nieuw hoofdstuk begon de beste weg om in te slaan. Het geeft je de volledige vrijheid die je op artistiek vlak echt wil behouden.
Jouw muziek klinkt ook ontzettend internationaal. Is er interesse vanuit het buitenland?
Voorlopig hoop ik ons landje eerst nog te overtuigen, maar :“let’s hope for the world right”? Dromen moet.
Het lijkt een logische vraag, maar is deze ep de voorbode van een volledige cd of is dat nog eventjes wachten?
Dat is de bedoeling. Even een klein voorsmaakje geven en wat teasen.
Ik kon het echt niet laten, en voor mijn part mag je dit als een enorm compliment beschouwen, maar jouw stem deed me enorm denken aan Tegan And Sara. Heb je dit al eerder gehoord, die vergelijking en nu we toch bij het onderwerp belandt zijn: hoe zou jij je eigen muziek omschrijven?
Haha, neen, nog niet eerder gehoord. Ik vind het wel cool om die bemerkingen te horen. Ik zou een verhaal willen schrijven maar deze zin moet volstaan: “Dreamy elektro pop met een vleugje sixties- psychedelica, exotisch and a touch of velvet soul”. Je mag je zeker aan een “care free Indian summer vibe” verwachten.
Ik hoor allerlei stemmingen in je muziek, maar ik zou zweren dat het hoofd van Jill Shaw zich in een sprookjeswereld bevindt. Is dat een juiste gedachte?
Yes. Deze ep is echt mijn eigen sprookje maar dan toch met een donker kantje aan. Je zult zien; het is gewoon wegdromen van zodra je de ep afspeelt. Een beetje een trip. Het is donker maar tegelijkertijd heel vrolijk en exotisch. It’s an adventure.
Wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
Kiezen is verliezen maar ik blijf telkens geinspireerd door MTV unplugged NO 2.0 van Ms. Lauryn Hill. De live-opname maakt alles zo puur en broos, daar houd ik wel van. Maar eigenlijk is er maar één simpele reden voor: de manier waarop haar stem hierin uitblinkt! Goud.
Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur in een lift mee te zitten en wat zou je dan doen?
Het gaat tussen mijn grootmoeder en Muhammad Ali. Ik zou gewoon een rondje sparren. Haha nee! Ik vind het wel boeiend om te connecteren met mensen uit totaal andere werelden. Dat inspireert mij het meest. Mijn grootmoeder was ook een zeer intrigerende vrouw. Met haar heb ik echt te weinig tijd gehad. Ze was werkelijk de meest creatieve, inspirerende, uiteenlopende, ondoordringbare, mysterieuze en avontuurlijk vrouw die er bestond en ik weet dat ik de helft nog niet had ontdekt.
Het laatste woord is aan jou, Jill.
Let’s take a walk on the wild side (lacht).
