Een album dat maar liefst 36 jaar van je muzikale leven omvat. Dat is toch wel wat… Dirk Da Davo kende enkele bands, maar slechts één identiteit: zijn eigen stempel. En die krijgen we samengevat op zijn album Retrospective 1987-2023. Een retrospectief interview leek ons meer dan gepast, met de man van The Neon Judgement en Neon Electronics, als solo-artiest en in gezamenlijke projecten met andere artiesten, zoals DD Sanchez, DDDJMX…
Je echte naam is eigenlijk Dirk Timmermans. Van waar komt ‘Da Davo’ eigenlijk?
Die komt uit de periode toen Frank en ik een akoestische gitaar en een melodica ter beschikking hadden om muziek te maken, we gebruikten de salontafel als drum. Wij namen toen altijd kleine ‘jams’ op met een gettoblaster en één van die “jams” heette It z Da Devo. Het is de duivel, bedoelden we daarmee in onze eigen taal. Een beetje zoals we ook het woord “Mbih”(TNJ mini album, 1985) tot onze eigen taal gemaakt hebben. Daar kwam dan bij dat ik nogal vaak de opmerking kreeg dat ik er Spaans uit zag. En toen besliste ik om als schuilnaam ‘Da Davo’ te gebruiken. Klinkt wat Spaans en de duivel zit er dus ook nog voor iets tussen!
Op je album Retrospective 1987-2023 vinden we zowel solonummers van je terug, als nummers van je verschillende bands. Het lijkt ons – misschien té – vanzelfsprekend dat je The Neon Judgement als ‘hoofdproject’ beschouwt. Heb je bij één van je projecten dat gevoel of heb je ze als gelijkwaardig ervaren?
Mja, het zijn allemaal mijn en/of onze kindjes toch. In deze tijden muziek brengen is natuurlijk totaal wat anders dan toen wij met The Neon Judgement begonnen. In tijden van streaming is het moeilijk om de impact van een project in te schatten. Maar ik tracht in al mijn werken kwaliteit te handhaven en vooral mezelf te blijven. Dus voor mij zijn ze allen gelijkwaardig, alleen zijn de zij-projecten waarschijnlijk veel minder bekend. Dat is ook het fijne aan dit Retrospective album. Met de projecten (DD Sanchez , DDDJMX , Neon Electronics en mezelf solo) op een vinyl zal er aandachtiger naar de muziek geluisterd worden. Dat hoop ik toch.
Hoe kijk je zelf op je muzikale carrière terug?
Het was een gans parcours met zijn ups en zijn downs. Waarschijnlijk had ik een aantal dingen wel anders aangepakt indien ik het nog eens zou kunnen overdoen. Maar goed. Ik wou al van toen ik piepjong was muzikant worden.
Toen ze me op mijn 14 jaar vroegen wat ik later wou worden dan was dat geen politie agent of brandweerman maar muzikant. Mijn ouders verklaarden mij voor gek. Het was zeker geen gemakkelijke opdracht: goede en kwade tijden en veel inzet maar “I did it”, dus ik mag tevreden terugblikken.
Wat was het mooiste/lelijkste moment in al die jaren?
Het afscheidsconcert in de AB in 2015 was heel erg mooi, de emoties enzo… Dat doet wel iets met een mens. Er zijn er natuurlijk nog. En het lelijkste moment, daar wil ik liefst niet meer aan denken.
Welke bands hebben je geïnspireerd? Zijn er ook nieuwe bands die je nu inspireren?
Vroeger, in de eighties waren dat onder andere bands als Cabaret Voltaire, Wire, Kraftwerk… Geïnspireerd is misschien een groot woord: we voelden ons meer gelijkgestemde zielen met deze bands. Daarvoor was er Pink Floyd (met Syd Barret) en Velvet Underground. Mits ik zelf veel componeer, heb ik zo niet de tijd om nu nog alles te volgen maar momenteel kan bijvoorbeeld A Place to Bury Strangers mij wel bekoren en ook The Soft Moon.
Retrospectieve albums leiden vaak tot introspectie. Is er ooit een moment geweest dat je dacht aan stoppen?
In de hedendaagse muziek bizz, ja toch wel. De laatste 20/30 jaar is het voor de muzikanten héél erg langzaam bergaf gegaan in de muziekindustrie. Streaming is misschien heel erg fijn voor de luisteraar, je betaalt amper en je krijgt alles. Muziek is haast op elke device beluisterbaar. En hoe meer beluisterbaar, hoe minder wij ervoor krijgen. Het wegvallen van auteursrechten, royalty’s, remix fees etc … Streaming heeft ook voor een erg groot deel het sacrale uit de muziek weggezogen. Muziek wordt tegenwoordig gebruikt als bron / template om reclame op te plakken waar de Spotify’s van deze wereld bakken poen mee scheppen. Ik noem het graag digitaal vampirisme. Ik heb er al aan gedacht om mij creatief te gaan uiten via andere wegen, om te gaan schrijven, schilderen… Maar muziek blijft toch wel mijn grootste dada. Tussen muziek maken, schrijven en schilderen is er eigenlijk ook weer niet zo veel verschil, maar muziek doet het voor mij. Alleen steekt het soms tegen om de digi-vampires dit nog te gunnen. We hebben dit ook allemaal laten gebeuren: de platenfirma’s en auteursrechtenorganisaties… We stonden erbij en keken ernaar. Hopelijk overkomt het jou niet. Dus ja er zijn van die dagen dat ik afstand neem van muziek wegens wat moedeloosheid maar de goesting komt steeds terug!
Kan je je voorstellen dat je ooit zou stoppen met muziek maken?
En waarom zou ik dat doen? Vraagt men aan een schrijver of een kunstschilder ook wanneer hij stopt? Of aan een blues muzikant? Muziek maken is ook goed voor het brein weet je. Ik heb daar een intressant boek over gelezen: Ons Muzikale Brein van de Amerikaanse schrijver Daniel Levitin die tegelijkertijd muzikant, studio technieker en hersenspecialist is. Dus ik weet ongeveer wat er in een mensenhoofd omgaat bij het spelen en creëren van muziek. Het zijn gezonde prikkels! En het is ook therapie voor mijzelf uiteraard. Weet je, ik werk al vrij lang met old school, vintage studiomateriaal en ik had altijd in gedachten “Als mij studio crasht, stop ik”. Dat is een tijd terug ook gebeurd. Nu, na een week voelde ik mij al verloren en heb ik beslist om mijn studiosetup te vernieuwen en een nieuw opname programma in te studeren. So I did. En nu ben ik opnieuw vertrokken met opnames en een nieuwe sound-uitdaging. En – en plus – heb ik getalenteerde medewerkers (Gemma Santi voor video en Sanchez op bas- en slidegitaar bij DD SANCHEZ, Joerge Schanze als bassist bij mijn solo werk) die mij extra motiveren. En zeg nu zelf, als je met Jean-Marie Aerts in de studio kan gaan (DDDJMX) dan zeg je toch geen neen!? Zelfs mijn hoogbejaarde vader zegt dat ik nooit mag stoppen met muziek maken! Dus wat doe je dan? 😉
We vermoedden al dat stoppen geen optie is, want ook op je terugblikkend album, krijgen we een nieuw nummer te horen: Strive. Wil je al iets kwijt over die nieuwe track?
Wel, het gaat vrij vlot om nummers te maken. Dus waarom geen nieuwe track op de plaat? Ik koester mijn verleden maar als artiest kijk ik steeds vooruit. Dat geeft mij lucht, vandaar.
Strive is een wat melancholische track. Het gaat over het streven naar geluk en het koesteren van hoop in tijden van groeiende verdeeldheid en twijfel. Het is geschreven in en voor een nieuwe wereld. Het klinkt ietwat posttraumatisch eigenlijk. Er zit ook een video van op YouTube. Check it out!
Als je je muziekcarrière tot nu toe in één woord zou moeten omschrijven, welk woord zou je dan kiezen?
Braindance
Wat is de muzikale natte droom die je graag wil bereiken in de verdere loop van je muziekcarrière?
Misschien wel een e-mail krijgen van Quentin Tarantino’s office dat hij graag muziek van me wil gebruiken voor een project van hem, die droom is nat! 😉
Retrospective 1987 – 2023 is vanaf 10/4 verkrijgbaar op rood/zwarte vinyl bij Je m’en Fish en kan je reeds voorbestellen. Op Spotify kan je digitaal al wat getease beluisteren!