Binnenkort verschijnt je eerste ep. Zenuwen of ben je het ondertussen al gewend, want je hebt toch heel wat muzikale watertjes doorzwommen.
Ik denk dat zoiets nooit echt went. Zenuwen heb ik niet, maar ik vind het heel spannend. Weet je, soms werk je zo lang op die nummers en enkel mensen die betrokken zijn in het proces weten waar je mee bezig bent, en dan ineens na hard werken is het klaar en moet het naar buiten. En dat is altijd super spannend.
Heel wat lezers zullen je kennen van Seiren. Wat is het verschil tussen Seiren en jij solo, en dan bedoel ik vooral inhoudelijk.
Seiren was de muzikale samenwerking tussen Jens Paeyeneers en mij. Het waren songs van ons beiden. De sound van Seiren kwam vooral van Jens zijn sonic vocabulair en zijn producing skills in combinatie met mijn stem en songschrijven. Jens en ik waren heel complementair denk ik. Ik studeerde jazz aan het conservatorium van Gent, en dat heeft mijn songschrijven enorm beïnvloedt.
Voor mijn solo werk ben ik beginnen zoeken naar een eigen sound die ik zelf kan creëren en ik ben beginnen werken aan verschillende nummers tegelijk, zonder vooroordeel, maar met een openheid naar waar het naartoe kan gaan. Uiteraard heeft mijn stem een primerende functie, maar ik ben mij ook gaan verdiepen in analoge syntesis en de verschillende gebruiken van loops en samples. Ik heb mijn achtergrond in jazz proberen los laten. Ik schrijf nog altijd in het Engels en in het Nederlands. Zoals ik bij Seiren ook deed.
Met je ep ging je ook in zee met producer Zubin Hensler. In hoeverre was die bij de ep betrokken, of was Charlotte de baas?
Ik heb alles gemaakt in mijn appartement en dan heeft Zubin alles heropgenomen in de studio en mij bijgestaan in het waarmaken van mijn visie die ik had. Hij was een perfecte vertaler van wat ik in mijn hoofd had. Zubin heeft alles uitgepuurd tot in het detail en heeft de plaat ook perfect gemixt.
In de studio hebben we ook enorm geëxperimenteerd met verschillende instrumentaties en bekeken wat er wel en niet kan. Zubin kan heel goed aanvoelen wanneer hij iets nieuws kan aanbrengen en wanneer niet. Als songschrijver zit je soms zo lang alleen op een nummer te werken en als je dan samen zit met een ander paar oren, kunnen er magische dingen gebeuren. En samen werken aan muziek is veel leuker dan het hele proces alleen af te leggen.
Het is natuurlijk een kwestie van namen plakken, maar ik vind dat je tussen Tristan en Trixie Whitley balanceert. Klopt dat zelf vind je?
Ik heb de nieuwe plaat van Trixie nog niet tot in het detail gecheckt, maar ik vind ze een super sterke vocaliste en songschrijver. Dat vind ik ook van Tristan, haar vermelding is logischer denk ik, haar bandgenoten waren gedeeltelijk mijn band in de tijd van Seiren, dus er is waarschijnlijk muzikaal ook wel wat kruisbestuiving.
Ik denk ook dat we gemeenschappelijke inspiraties hebben. Maar op zich zijn we alledrie toch wel anders denk ik en tonen we alledrie individualiteit en persoonlijkheid.
Je bent een Belgische artieste die in Brooklyn leeft. Opent dat deuren of maakt het dat net moeilijker?
Allebei. Brooklyn en de US is het algemeen zijn veel groter. New York loopt over van de muzikanten en artiesten en voor mij is deze plaats een grote uitdaging.
Er hangt een soort tempo in deze stad die je onbewust energie geeft om dingen te ondernemen en te gaan creëren. En ja, het is zeker niet gemakkelijk. Maar ik denk juist omdat het zo moeilijk is dat mensen absoluut niet opgeven en zich telkens opnieuw heruitvinden. Op een of andere manier werkt dat enorm inspirerend. Mensen staat ook enorm open voor samenwerkingen en ik denk dat ik deze plaat niet had gemaakt, moest ik niet naar Brooklyn zijn getrokken.
Vroeger kampte ik soms met zelftwijfel. In NY is er geen plaats voor twijfel. Je doet het gewoon. Want iets ondernemen is beter dan niets. Plus je doet iets en je doet dat voor 200%. Brooklyn is voor mij een grote leerschool. Ik woon hier nu iets meer als een jaar en half en het is de eerste keer dat ik volledig achter mijn muziek en werk sta. Er is een grote experimentele pop scene en iedereen steunt elkaar in wat hij of zij doet. Omdat iedereen het hier moeilijk heeft. Maar daardoor zijn er zijn veel kansen om live te spelen en om samen te werken.
En dat willen jouw fans van hier weten, speelt die afstand een rol voor jouw live werk in België?
Uiteraard. Ik kan niet maandelijks een gig komen spelen in België. Maar ik probeer het samen te voegen in perioden; zoals nu de release tour in juni. Toen ik nog in Gent woonde, was ik bij verschillende projecten betrokken. Ik ben daar volledig mee gestopt om mij te focussen op mijn eigen muziek. In het algemeen speel ik nu misschien minder live als toen, maar als ik nu live speel is het mijn eigen muziek en niet op feestjes of als backing zangeres. Uiteraard is deze beslissing niet gemakkelijk geweest en heb ik wel wat moeten opgeven om voor mijzelf te kiezen. Maar het leven zit vol risico’s. En die zijn er om ze te nemen.
Je stelt je plaat voor in de Bar Mirwaar. Wat mogen we verwachten?
Zubin en ik hebben de plaat opgenomen zonder een live drummer. De shows die ik nu speel zijn altijd met live drummer. Dus de show gaat net iets anders klinken dan de plaat alleen al om dat feit. Raf Vertessen, een drummer en componist, die vooral actief is in de avant garde en impro jazz scene, doet mee. Hij gaat op een heel persoonlijke en interessante manier om met mijn muziek. En ik vind het ook belangrijk dat een live concert live is en dat er ruimte is om dingen te creëren in dat moment zodat het publiek een andere ervaring heeft dan moesten ze de plaat beluisteren.
Wat zijn jouw muzikale toekomstplannen?
Muzikaal ben ik klaar voor een volwaardig album denk ik. Maar ik voel dat de tijd en omgeving waar ik nu ben zich nog niet volledig gevormd heeft voor dat proces- En ja, financieel kan ik dat nu op deze manier niet trekken. Ik ga de muziek wel opnemen deze zomer. Maar no idea wanneer ik die muziek ga releasen. We leven ook in een maatschappij waar het muzikale landschap heel de tijd verandert, platen maken is heel cool, maar mensen zijn te snel bored en verwachten snel iets nieuws. Dus ik denk dat het eerder wat losse songs ga releasen met een aantal interessante video- en dans collaboraties misschien. Maar een EP of plaat releasen vind ik toch nog steeds belangrijk. Het is een heel verhaal uiteindelijk.
Ik hoop in de herfst een eerste US east coast tour te doen. Daarnaast zijn er nog een aantal andere collaboraties in de maak.
Het is super interessant en inspirerend om met artiesten samen te werken uit een andere kunsttakken en om te ervaren hoe zij met het creatief proces omgaan. Dat heb ik gemerkt in het maken van de muziek video’s voor mijn songs. ik heb zelf een grote passie voor dans en beweging en ik vind het de max dat ik met zo een getalenteerde dansers kan werken.
Jouw muziek straalt veel emoties uit. Hoe belangrijk is muziek voor je en kan je je daar volledig in kwijt?
Ik denk dat dans en muziek altijd zwaar hebben door gewogen in mijn leven. Als zangeres is het soms moeilijk om gezien te worden als volwaardige muzikant, klinkt raar, maar dat is echt zo. Zeker als vrouw. Ik heb daar lang mee zitten worstelen. Maar songs schrijven heb ik altijd gedaan, dat is mijn eerste medium waar ik naar grijp als ik veel gedoe in mijn hoofd heb.
Dat was dansen ook voor mij voor jaren. En ja, emotioneel ben ik wel. Ik denk dat ik best wel veel dingen persoonlijk opneem, en relativeren is soms moeilijk. Emoties kunnen bij mij soms alles overnemen, dat ik de bomen door het bos niet meer zie. Ik voel dat ook heel lichamelijk.
Je omschrijft de muziek als een ode aan de natuur. A cry for help? Want de laatste tijd springen we niet zo voorzichtig om met de natuur? Trouwens hoe voelt het om in het land te wonen die geregeerd wordt door een mijnheer die de opwarming van de aarde met klem ontkent?
Ik heb die muziek niet geschreven met de achterliggende gedachten dat het allemaal protest songs zouden zijn. Het is een organische samenloop van zaken die mij bezig houden. Het is vooral beginnen draaien rond de natuur door een herinnering uit mijn kindertijd. Een 6 jarig meisje met de wilde zee voor haar. De zee was mijn orkest en ik was dirigente, de golven mijn muzikanten en ik dirigeerde de golven in hun dynamiek. Een fantasie spelletje dat ik nu soms nog speel als ik voor de grote zee sta.
Dus ja, A cry for help, Moeder aarde is aan het doodgaan, ook al. We zijn haar aan het verliezen. Maar we hebben haar brood nodig. Dus we kunnen ze beter verzorgen dan pijn doen.
In US is een angstaanjagend hoe er hier met het milieu wordt omgegaan en hoe sommige mensen effectief erover denken. Volledig onbegrijpelijk. Alleen al in mijn directe omgeving. Er is bijvoorbeeld extreem veel afval. Zo veel. Je krijgt hier voor alles twee plastic zakken als je inkopen gaat doen.
Over de politiek valt er enorm veel te zeggen. Ik sta ervan versteld wat er hier in dit land allemaal gebeurd. Heel wat New Yorkers die ik ken, zijn ook absoluut beschaamd over hoe het er momenteel aan toe gaat.
Laten we afronden met twee vragen die ik steeds stel. Wat is jouw favoriete plaat aller tijden en waarom?
Dit is een té moeilijke vraag. Vandaag zeg ik dit, morgen dat. Ik hou van platen luisteren in zijn volledigheid, “over and over”.
Bij mij ligt dit ook gebonden aan plaats en tijd. Ik heb gisteren Björk voor de eerste keer in mijn leven live gezien. Ze heeft een soort residentie in een nieuwe venue in Manhatten. Wat een concert! Dus nu misschien daarom: Vespertine van Björk is een van mijn favos all times.
Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur in een lift mee te zitten en wat zou je dan doen?
NO IDEA. ik zou het liefst niet vast zitten in een lift, haha. Misschien Laurie Anderson. Ik denk dat dat een heel boeiend gesprek moet zijn! Vooral omdat zij een cross over artiest is en met verschillende media werkt in haar kunst. Iets waar ik mijzelf ook in zie evolueren.