De meest geflipte Gentse noiseband is Hypochristmutreefuzz met de geweldige frontman, zanger en gitarist Ramses Van den Eede. Hypnos is een verhalend album dat gaat over iemand die enkel nog ‘s nachts leeft en overdag liever droomt dan de dag werkelijk te moeten ervaren. Het album is een angstige en agressieve schreeuw die je diep raakt. Het is een mind-altering ervaring. Aangename paranoia. We spraken erover met Ramses.
Maak je met het nieuwe album Hypnos bewust een reflectie op de samenleving waarin we leven?
Ik had een verhaal voor ogen, zonder al te vertellend of uitleggerig te worden. Op muzikaal vlak proberen we ons niet vast te pinnen aan één bepaald genre. We luisteren zowel naar pop, rock, hiphop… Dat maakt onze muziek eclectisch, je zou ook kunnen zeggen dat het een reflectie is op een muzikale samenleving waarin we leven, het gebeurt echter allemaal vrij spontaan en onbewust.
De plaat is erg energetisch, waar komt al die energie van de nummers vandaan?
De laatste nummers die we schreven voor ons vorig album waren Clammy Hands en Hypochondria en waarmee we aan de slag gingen voor het nieuwe album Hypnos. Het is een experiment, een zoektocht naar agressiviteit die ons dat moment bezighield.
Vanuit welk standpunt is het album geschreven?
Het album is geschreven vanuit het standpunt van iemand die enkel nog ‘s nachts leeft en overdag liever droomt dan de dag werkelijk te moeten ervaren. Iemand die in een droomwereld leeft, en de droomwereld en realiteit door elkaar begint te halen. Hij is getormenteerd en wil liever geen connecties meer maken uit schrik om een teleurstelling te zijn. Als je de tekst van Ding Dong beluistert, wordt dat wel duidelijk denk ik.
Wat is de essentie van dit nieuwe album?
Het schetst een verhaal binnen een bepaalde periode in iemand zijn leven. Verder zou ik er niet te veel achter zoeken. Je kan misschien dingen bij jezelf herkennen of ook niet. Hypo probeert een eigen muzikaal en visueel wereldje te creëren samen met Rich Chabet die de kortfilm maakt en Iljoen Put die het artwork maakte. Dat totaalpakket was voor ons heel belangrijk. Ik zou zeggen, luister en kijk ook zeker naar die film.
De interludes zijn prachtige stukjes die ervoor zorgen dat de nummers een mooi geheel vormen. Rustgevend en lonkend naar de dood. Wie zijn de twee stemmen in de interludes? Moeten we hen zien als twee vrienden die samen op pad zijn?
In plaats van ‘s nachts te slapen gaat de protagonist in gesprek met zijn slaap. Met de interludes willen we de luisteraar even uit de elektronische muzikale wereld trekken en naar de leefruimte van de protagonist sturen. Daarom de bewerkte akoestische piano om ineens een veel dichter, intiemer en huiselijke sfeer te creëren. Het is sowieso een heftig plaatje om naar te luisteren. Alle interludes hebben als functie om enerzijds een inkijk te geven in het hoofd van de protagonist en anderzijds om de luisteraar inderdaad rust te gunnen.
Je mag hen zeker zien als twee vrienden. Ik denk dat de slaap iedereens vriend is.
Het nummer Used To Be transformeert het album van noise/grunge naar een vettige rave party?
Het nummer Used To Be is een nostalgische trip naar kind zijn, naar naïef in de wereld te staan, naar hoopvol zijn over de toekomst. Ook naar een wereld die nog vrij is van een van bovenaf opgelegde levensethiek, omdat we van niet beter wisten.
Het nummer Terrified komt zeer geloofwaardig over, je zangtalent komt hier mooi tot zijn recht, je combineert hier moeiteloos sublieme zachtere stukken met verwoestende angstige schreeuwen, waar gaat dit nummer over voor jou?
Terrified gaat voor mij persoonlijk over het onvermogen om te connecteren, uit angst om een teleurstelling te zijn, over de schaamte over alle bruggen die je denkt doorheen je leven te hebben verbrand.
Could it be worse. Hoe beleef jij het schrijven en het opnemen van een nummer zoals dit?
Could It Be Worse is het eerste nummer dat geschreven werd na de vorige plaat. Het gaat voor mij tegelijkertijd over arrogantie als over onzekerheid en de onmogelijk om normaal te zijn. Ik wou een refrein waarin ik dat er helemaal kon uitschreeuwen.
Ghostess, kan je iets meer vertellen over deze mysterieuze vrouw?
Ik zie Ghostess als een lichtpuntje in een donkere tunnel, misschien is ze puur hypothetisch en dus verzonnen, daarom ook in een soort geestverschijning. Iemand die je af en toe tegenkomt en die je hart doet overslaan.
Over Nightcap is het oké te zeggen dat het een ietwat Britse underground rapstijl hanteert?
Zeker, die narratieve manier van tekstschrijven gebruikte ik nooit eerder. Ik ben big fan van Sleaford Mods.
Wat schuilt er juist allemaal achter de black-outs, de agressie en verwardheid?
Na een moeilijke breuk met mijn toenmalige vriendin wist ik geen blijf met mezelf. Er was niet echt iemand om naar thuis te komen. Dat was een redelijk harde periode, waarin ik overgevoelig was en nogal stevig uitging met een nihilistisch je m’en fou kantje. Ik werk ook in een café en daar hoor je de zin “alé nog een laatste?” heel vaak. Zelf ben ik er ook schuldig aan om die zin wel een paar keer op een avond te herhalen, het is zoiets terugkerend dat ik vond dat het een refrein moest worden. “Would you like another drink?” “If you could be so polite”
Vampires heeft een ernstige psychotische ondertoon, is hier een bewuste reden voor?
Het nummer gaat over een terugkerende droom die ik had als kind. Vampieren in maatpakken die me steeds achtervolgden. Ik zag ook een link met die droom en de protagonist die ’s nachts leeft en wegloopt van zichzelf.
Een laatste vraag, wat is je favoriete nummer?
Voor mij is dat Vampires. Het is het eerste nummer van Hypo waar ik muzikaal niks aan heb geschreven. Vroeger schreef ik alles zelf, tegenwoordig schrijf ik samen met Elias maar vooral ook met Thijs. Vampires is bijvoorbeeld volledig door Thijs geschreven. Ik heb enkel de tekst gedaan. Als je nummers schrijft, zie je meteen ook de dingen die je wou doen maar waar je misschien niet helemaal in slaagde. Bij Vampires heb ik dat niet, omdat ik het niet zelf schreef. Het is ook een nummer dat ik zelf niet had kunnen schrijven.
Stef Vandevelde