Met Scales heeft Ground Nero net een nieuwe schitterende ep uit. Tijd voor een praatje.
Ground Nero, vanwaar komt de naam?
Ground Nero is een dubbele woordspeling op de „zwarte grond“ waar wij letterlijk vandaag komen: nl. de mijnstreek uit de jaren 80, waar de Limburgse cold wave scène zeer actief was. Wij speelden toen al in bands, zoals Portrait Bizarre en Von Durkheim, en hebben na vele jaren Ground Nero opgericht om terug aan te sluiten waar we gestopt waren. Ground Nerostaat dus zowel voor onze herkomst als ook voor onze basis, de 80’s cold en dark wave.
Wat was de drive om te beginnen met een groep?
Na vele jaren van „passief“ met de muziek bezig geweest te zijn, kom je tot het besef dat je het „actieve“, nl. zelf muziek maken en optreden, in al die jaren ongelooflijk gemist hebt, en dat het tijd is om terug te beginnen. Als je dan ook de juiste mensen vindt om dat ook te realiseren, dan is er geen weg terug.
Is new wave nu niet volledig passé, of blijft die nostalgie duren?
New wave wordt eigenlijk vandaag als een heel breed verzamelbegrip gebruikt voor heel wat muziek uit de 80’s. Wij maken cold / dark wave, ook wel als gothic rock bestempeld. Hiervoor is er wereldwijd, zij het verspreid, nog steeds een relevante scène. Het is dan ook meestal wel een ietwat ouder publiek, maar die mensen zijn ook veel meer echt bezig met muziek, kopen nog steeds materiaal en gaan veel naar optredens.
We zien intussen heel wat nieuwe darkwavebands opduiken, met ook jonge mensen, dus passé in geen geval. Integendeel, we hebben eerder het gevoel dat het terug aan het groeien is, o.a. ook in Los Angeles, met bands als Drab Majesty, Glaare, Second Still, enz.
Jullie hebben zonet een tweede ep Scales uitgebracht. Vanwaar de naam?
Na onze, vrij succesvolle eerste ep Beyond hebben we stevig verder gewerkt aan nieuw materiaal. Hierbij hebben we de kwadranten van ons genre afgetast, en een hele boel nieuwe nummers gemaakt, waarbij we echt “afgewogen” hebben, welke van die nieuwe nummers als een evolutie op Beyond zouden kunnen fungeren. Vandaar de Scales: het afwegen hoe we verder gaan, en dit vooral in aanloop naar ons full album dat we nu aan het uitwerken zijn, en dat een antwoord zal zijn op Beyond/Scales.
Op Scales staan inderdaad 4 zeer verschillende nummers, een bewuste keuze dus?
Ja, als je van kwadranten, of in dit geval de uithoeken van ons genre spreekt, dan kom je tot 4 nummers die inderdaad zeer verschillend zijn, maar die, ook vooral door de vocals van Gwijde, allemaal stuk voor stuk, echte Ground Nero songs zijn. Scales is ook in die zin een serieuze evolutie in vergelijking met Beyond. We hebben in de studio enorm zitten sleutelen aan onze sound en aan de productie, tot 3 keer meer studiotijd dan bij Beyond, wat dan nog 1 nummer meer heeft. De grote verschillen zitten vooral in de composities van de drums, percussie en de synths. De verschillende “lagen” zijn zeer complex, en waren voor onze producer, Koenraad, heel veel werk om alles perfect gemixt te krijgen. Dat lezen we intussen ook bij de feedback van onze fans: nl. dat de nieuwe ep veel “rijker” klinkt.
Hoe kom je in godsnaam op een nummer als Bannockburn?
Dat was pure toeval. Nomad was aan het experimenteren met een nieuw gitaarsysteem en enkele nieuwe riffs aan het uitspelen. Na het beluisteren (wij nemen altijd alles op) vonden we dat het geluid sterk op een doedelzak leek. Dat kwam door een specifieke instelling van dat systeem. We zijn er dan mee aan de slag gegaan, hebben het nummer verder uitgewerkt en zo is Bannockburn ontstaan, dat trouwens een dubbele inhoud heeft: het historisch gegeven van de onafhankelijkheidsoorlog van Schotland, maar ook het verhaal van de “Universal Soldier” die toch uiteindelijk “alleen” op het slagveld staat met zijn individuele situatie, en die moet handelen in functie van iets waar hij zelf niet voor gekozen heeft….
De overige 3 nummers zijn dan weer heel anders…
Ja, we hebben bij verschillende nummers sterk gebruik gemaakt van arpeggiator-synths, typisch 80’s, om Scales echt een vibe mee te geven. Dat merk je vooral bij Plethora, dat in de richting van de dance gaat, en dat zo een beetje de opvolger van The Ban is.
Parasites is dan weer het “donkerste” nummer en Karoshi, wat we al verschillende keren live gespeeld hebben, is eerder recht toe – recht aan, sterk gitaar-gebaseerd, in your face…
Jullie hebben geen live drummer maar wel uw eigen Dr. Avalanche , heeft die ook een naam?
Neen, onze Dr. Avalanche is een in de studio geprogrammeerde multi-track met percussie en samples, die wij van tevoren zelf componeren en uitwerken en die dan door onze producer gefinaliseerd worden voor de mastering, die wij dan ook in onze live-set gebruiken. Dus het is geen drumcomputer zoals bij de Sisters.
Hoe gaat het verder nu?
Wel, we zijn nu onze live-set aan het aanpassen, met de nieuwe songs van Scales en ook nieuwe video’s, die eerstdaags op Youtube gaan verschijnen (Parasites en Bannockburn staan er al op). De eerste keer dat we deze nieuwe set zullen spelen, zal op de volgende uitgave van Porta Nigra in Aarschot zijn, op 2 juni.
Verder zijn we ook op zoek naar een professioneel booking agency, dat onze gigs kan organiseren. We hebben nl. besloten, om niet meer alles zelf te gaan doen, en ons op onze muziek te concentreren, en het full album voor te bereiden.
We gaan er ene drinken ,wat bestellen jullie , en met wie willen jullie er ene pakken?
Nomad: voor mij een Duvel, en ik ga er eentje pakken met René van Struggler!
Gwijde: voor mij een gin tonic met Ian Curtis.
Dit lijkt me het begin van een mooie avond , bedankt voor dit interview!
Ik ga ook voor een Duvel , ik wens jullie een mooie toekomst toe!
Copyright foto’s : Patrice Hoerner
