Geert Verdickt kennen we als frontman van Buurman. Nu heeft Verdickt een super mooie soloplaat gemaakt. Op het album Einzelgänger heeft de zanger zijn gedachten neergeschreven over zijn relatiebreuk, iets wat hij aangezien de omstandigheden alleen moest doen. Wij hadden de kans een paar vragen voor te leggen aan deze woordenkunstenaar.
Hoe voelde het om deze nummers alleen te componeren zonder jouw makkers van Buurman?
Het voelde wel een beetje raar. Ik heb ze gemist. Omdat je nu alleen staat moet je ook alle beslissingen nemen, en kan je je niet onderdompelen of wegsteken in de democratie à la ‘jongens, wat denken jullie’. Neen, van de eerste letter tot de laatste overweeg je alles zelf. Niet omdat ik dat wilde, wel omdat ik dit verhaal even alleen moest vertellen. Gelukkig staat de volgende groepsplaat ook al in de stelling. Heerlijk om die mannen weer dichtbij te hebben.
Je stelt je op deze plaat erg open en kwetsbaar op. We hebben het gevoel dat we een voyeur zijn in jouw leven. Heb je daar geen problemen mee om jouw privéleven zo open te stellen? Ik moet eerlijk toegeven dat ik me daar soms inderdaad wel wat vragen bij stel. Maar de nummers zijn er. De plaat is er. Ze kwamen als vanzelf. Mijn goede vriend Stef Bos zegt me dat ook vaak: de beste nummers schrijf jij niet, die schrijven jou. Waarachtig. Als een woordenvloed die van ergens buitenaf lijkt te komen. Als ik wat te vertellen heb over de afgelopen 2 jaren, dan is het dit. Dit is mijn film. Een breakup film. Ik geloof dat het waarachtig is als een verteller, een schilder, songwriter, beeldhouwer… noem maar op, een filmmaker vertelt over iets wat hem zelf diep raakt. Waar hij zelf schoonheid ziet of een andere emotie. Ook al is het soms moeilijk om het lichtgevende te blijven zien in een breakup. Ik geloof dat je daar dan aan een noodzaak komt vanuit de maker, die het kunstwerk (welke vorm dat kunstwerk ook mag hebben) spanning geeft, een bestaansrecht. Ik geloof ook dat hoe persoonlijker je een verhaal vertelt, hoe universeler het wordt voor de toehoorder.
Je bent speciaal naar Ierland getrokken om deze plaat te maken. Heeft dat invloed gehad op de nummers en het opnameproces? Jazeker. We zochten een plek waar je het gevoel had dat je aan het einde van de wereld zat. We vonden een eiland, ten Westen van Ierland, in de Atlantische oceaan. Een vlucht, twee busritten, een ferry en een rit in een ouwe bestelwagen brachten ons ernaartoe. ‘Einde van de wereld’ is relatief, want de wereld is rond, maar op z’n minst hadden we daar een gevoel van afzondering. Perspectief op het verhaal dat zich in België afspeelt. Inishbofin is ruw. De striemende wind wisselt af met zon, regen en momenten waarop je denkt dat je aan een Turquoise-strand op Aruba zit. Er wonen hoop en al 200 mensen en er staat een kleine studio. Een soort geüpgraded tuinhuis. Ideaal. Desolaat, maar met hier en daar een pub, waar mensen je in de armen sluiten. Het was de ideale plek voor deze plaat. Desolaat, contrast, ruw, maar toch ook warmhartig. En voor mij staat dat voorop op deze plaat: de barst van Leonard Cohen. Hij had het vaak over the crack… “there is a crack in everything, that is how the light gets in”. Soms moeilijk te zien, maar dat geldt ook in een breakup.
Binnenkort trek je solo op tournee, ben je voorbereid op deze persoonlijke nummers alleen te brengen? Ik heb een paar kleine try-outs gespeeld voor we gingen opnemen, dat ging me heel goed af. Het is anders dan met band: je kan op elk moment inspelen op het publiek, de zaak stil leggen, verhalen vertellen… ik heb nog werk om de nummers in een gevarieerd pallet te krijgen, maar ik heb nog enkele weken voor het zo ver is. Ik ben ook net terug van een week kanovaren in Zweden. Duizend ideeën in m’n kop. De komende tijd ga ik die ideeën zorgvuldig uitproberen hier thuis, en tijdens een paar kleine shows. Ik vind het spannend, maar tegelijkertijd voel ik dat het klopt. Dit verhaal moet ik even zelf vertellen. Alleen, maar niet eenzaam.
Ga je na deze tour nog iets doen met deze songs of is dit solo stuk dan afgesloten?
Meestal krijgen nummers een eigen leven. Ze beperken zich niet tot één album, of één tournee. Alle nummers die je schrijft hangen eigenlijk allemaal aan elkaar vast. Als een soort reactie op elkander. Eén lange film. Alle platen achter elkaar. Net zoals we nu soms nummers uit ons eerste album spelen tijdens een tour met een nieuwe plaat, zo neem ik aan dat deze nummers ook hun plek zullen vinden in verhalen die nog gaan komen. Ik ben overigens al aan dat nieuwe verhaal bezig. Het staat gepland voor 2021. Het wordt iets met film, roadmovies, portretten van mooie mensen en de band.
Is dit album een soort van therapie voor jou om jouw verdriet te verwerken? Neen, ik denk het niet. Het is hoogstens een soort notitieboek, met een fluwelen kaft weliswaar. Een notitieboek waarin ik gestalte gaf aan gedachten. Spiegelingen. Maar de gedachten zelf kwamen niet uit het maken van deze muziek, die kwamen door interactie met dierbare vrienden. Resonantie. Mooie mensen. Hier in België. Zij hebben me door deze periode geholpen, soms gesleurd. Ik heb ook veel reizen gemaakt. Niet zozeer om gebouwen of steden te bezichtigen, maar ook weer om andere zeer dierbare vrienden op te zoeken. Mike in New York, Oliver in Hannover, Lloyd in Belfast, Stef in Kaapstad, … Ik ben ook met m’n twee kinderen een roadtrip gaan maken van Denver tot in San Francisco. Drie weken op een onze eigen planeet. Ik voel me gezegend met zo veel mooie mensen om me heen. Zij hebben me gespiegeld, en dat doen ze nog steeds. En zo geven ze me perspectief. En vertrouwen. En enkel met vertrouwen kan je weer dromen. Ik denk dat dààr mijn sleutel lag in dit hele proces. En vervolgens kwam de muziek, waarin ik de gedachten die ik had, de perspectieven die ik vond en kreeg toegespiegeld, heb kunnen gestalte geven. Heel persoonlijk, en dus universeel.
Zolang je bezig bent met deze solotour word je nog altijd geconfronteerd met die donkere periode in jouw leven. Zo kan je dit hoofdstuk nog niet echt afsluiten of heb je nu dit album gemaakt hebt deze periode al de rug toegekeerd? Ik geloof niet zo in periodes de rug toekeren. Sommige dingen zijn onuitwisbaar. Als je er dan van zou willen weglopen word je je eigen slachtoffer. Ik heb vrede gevonden. Natuurlijk pikt het soms hier en daar, maar in het grotere geheel is er harmonie. Dat is veel mooier. Sommige dingen zijn bovendien zo mooi dat ik ze niet zou willen uitwissen. Neen, ik probeer te omarmen. Ik probeer de rijkheid te zien van wat die 15 jaren ons gebracht hebben. Ik probeer de vrouw waarmee ik die 15 jaren heb mogen delen te omarmen. Als dierbare vriendin. Niet meer als lover. Wel als moeder van de twee mooiste kinderen van de wereld.
Ook al is dit een “breakup” plaat toch voelt dit niet als een zware plaat aan, elke song ademt ook wel hoop uit. Hoe heb je die balans er kunnen inhouden? Ik heb along the way een hele hoop nummers geschreven over deze breakup. Ook zware, boze nummers. Maar de zwarte nummers hebben we eruit gehaald. Simpel is misschien nog het meest donkergrijze nummer dat op plaat staat. Want ik geloof niet in boosheid, haat en angst. Het is een gevoel dat meetbaar is en eindig. Je komt er niet ver mee, en niemand heeft er wat aan als je dat gevoel op plaat zet. Althans niet zo veel. Het is mooier om op zoek te gaan naar die barst van Cohen, waar ik net al over vertelde. Ik geloof in de verbeelding, ik geloof in de resonantie tussen mensen. Noem het ‘liefde’ als je wil. Op die manier hebben we de nummers geselecteerd voor deze plaat. Niet als een naïef verzamelingetje van smurfen-liedjes, maar elk nummer heeft een streep zonlicht. Soms in de tekst, soms in de muziek. Ik vind het contrast ook mooi van Amanda: dat is een vrij scheurende tekst, maar overgoten met zonneschijn in het arrangement. Vlak voor de opnames vroeg Jeroen Swinnen (producer) me of de film compleet was. De film die ik wilde vertellen. Er ontbrak inderdaad nog een stuk: in Amerika, tijdens de reis met m’n twee kinderen schreef ik Splinterkind. Een lied aan hen, over licht en schaduw. Eerlijk, en hoopvol. Dat is hoe ik in dit verhaal wil staan.
De single Elk Einde Is Een Nieuw Begin wordt volop op de radio gedraaid, heb je geen schrik dat binnenkort ook dit nummer ook op begrafenissen wordt gespeeld? Want het nummer zou helemaal uit zijn context worden gehaald? Ik heb daar geen schrik van. Neen, echt niet. De laatste jaren hoor ik vaker verhalen van hoe mensen onze muziek beleven. Ik word daar helemaal stil van. Wat een nummer voor hen betekent. Mensen hebben elkaar ontmoet op onze muziek, voor het eerst ten dans gevraagd op onze muziek. Er zijn zelfs kinderen verwekt op onze muziek. Echt waar. En er zijn mensen die troost hebben gevonden, die hun rug hebben gerecht, moed hebben gevonden. Het feit dat wij, mensen, bijstaan op intense momenten van het leven is alleen maar mooi. En bij het leven hoort ook de dood. De wet van de eindigheid. Ook dat is een vorm van schoonheid.
Heb je enige inspiratie gehaald uit andere breakup platen? Ik Ik heb andere breakup platen eigenlijk met opzet ver weg gelegd. Het gevoel dat je iets namaakt kan soms verlammend werken. Het enige nummer dat ik wel vaak heb beluisterd in deze periode is er eentje van Frank Vander linden Ik Dacht Aan Een Vrouw. Vermorzelend mooi. Het snijdt langs alle kanten. Diep. Maar het is tegelijkertijd ook teder en minzaam.
Je kan Geert Verdickt aan het werk zien op:
05/09 – ’t Schipken, Sint Amands
06/09 – Rock Lobster, Antwerpen
19/09 – GC De Wilderman, Herent
11/10 – ’t Kerkske, Kapellen
18/10 – Muze, Heusden-Zolder
19/10 – De Markthallen, Herk-de-Stad
25/10 – Arjaantheater, Geraadsbergen
15/11 – Kerk, Maldegem-Kleit
24/11 – CC Zoetegem, Zottegem
06/12 – GC Jan Van Der Noot, Brecht
13/12 – JCC ’t Ankerpunt, Wichelen
30/01 – CC De Velinx, Tongeren
07/03 – GC De Zinnen, Anzegem
09 en 10/03 – Ekerse Theaterzaal
27/03 – GC ’t Heilaar, Beerse
28/03 – CC Merksem
02/04 – GC ’t Blikveld, Bonheiden
04/04 – De Watertoren, Lembeek
23/04 – De Bogaard, Sint-Truiden
14/05 – CC De Borre, Bierbeek