Op 29 november 2014 overleed Luc De Vos. Een verlies waarover men tot op vandaag niet uitgepraat raakt. Dat hoeft ook niet want er is niemand die beter melancholie, sarcasme en romantiek in Nederlandstalige muziek kon vatten dan Luc De Vos. Jaren nadat hij drummer was in de eerste bezetting van Gorki (toen nog met y) nam Geert Bonne zijn fototoestel en fotografeerde zijn vriend en ex-collega. In 2024 komt alles samen in het boek Luc. Luminous Dash sprak met Geert over zijn boek.
Dag Geert, Luc is jouw fotoboek over Luc De Vos, je had een zeer speciale band met hem. Leg uit.
Ik ben medeoprichter en de originele drummer van de in 1989 opgerichte band, toen nog met y, Gorky. De eerste 4 jaar was ik dus de drummer van Gorky en dat schept een onuitwisbare band.
Het idee om dat fotoboek uit te brengen is niet nieuw, je liep er al jaren mee rond. Hoe is de beslissing om het toch te doen tot stand gekomen?
Inderdaad, een jaar of 6 geleden ben ik nog eens door de foto’s gegaan op de computer die ik van Gorki had genomen en dat deed me zo goed dat ik een selectie maakte die ik dan voor mezelf in een boekje liet printen. Gewoon om zo nu en dan eens te kunnen doorbladeren en herinneringen op te halen of zelfs inspiratie op te doen. Maar geen haar op mijn hoofd dat er toen aan dacht om het uit te geven. Nee, dat durfde ik niet en wilde dat toen ook niet, uit respect voor de nabestaanden.
De beslissing om het boek uiteindelijk toch uit te geven, is eerder toevallig gekomen. Ik had mijn boekje, dat ik zelden of nooit meenam, toch eens mee om te tonen aan mijn goede vriend Michel Goessens, muzikant (Goes &Goes), leraar fotografie aan het VISO en klasgenoot en bovendien ook een goede vriend van Luc. Hij had een concertrelease van zijn album in cc De Stroming in Evergem/Sleidinge. Het toeval wil dat Sandra, Lucs weduwe, en enkele familieleden van Luc daar ook aanwezig waren. Ik heb hen mijn boekje laten zien en ze waren toch redelijk enthousiast en zeiden me dat ik daar iets moest mee doen.
Dat was voor mij een hele opluchting, want zonder de goedkeuring van hen, zou ik het boek nooit uitgeven. Dus zogezegd, zo gedaan, thuis gekomen heb ik een mail gestuurd naar Borgerhoff & Lamberigts en voilà.
Naast een groepslid fotografeerde je ook de vriend die Luc was. Is dat anders dan wanneer je een onbekende zou fotograferen?
Ja en nee, uiteraard kende ik Luc iets beter, maar ik probeer bij optredens altijd de emotie van de muzikant te vatten. Het helpt als je zelf ook muzikant bent, denk ik. De benadering is natuurlijk ook anders omdat we elkaar naast het podium ook kenden. Je kan als het ware iets meer, maar ik ga er altijd vanuit dat de mensen/muzikanten op het podium de aandacht moeten krijgen en niet de fotograaf die probeert het beste shot te maken. Dus altijd respect voor de optredende bands, ook al is de verleiding soms groot.
Luc De Vos had tegelijkertijd iets breekbaars en het stoere van de rock-’n-roll. Vertaalt zich dat ook in je foto’s?
Dat heb ik proberen te tonen met de selectie van de foto’s in het boek. Ik heb geprobeerd om Luc in zoveel mogelijk emoties te tonen. Zowel de stoere als de rustige, geconcentreerde, verwonderde, blije Luc heb ik willen tonen.
Over welke periode gaan die foto’s eigenlijk?
De foto’s beslaan twee concerten uit 2014. Het eerste concert was in februari 2014 in de 4AD in Diksmuide, waar Gorki een eerste optreden deed na een sabbatperiode, het tweede concert was tijdens de Gentse feesten van 2014. Het is bijna toeval dat ik dat jaar Gorki en Luc heb gefotografeerd. Ik had ze nog nooit eerder gefotografeerd.
Beelden zeggen meer dan woorden, want er staat geen tekst bij in je boek. Een bewuste keuze?
Ja, zeker een bewuste keuze. Er is een kleine inleidende tekst, een brief gericht aan Luc. Het is en blijft een fotoboek hé. Ik hoop dat de mensen kunnen genieten van de foto’s, dat ze mooie herinneringen kunnen ophalen of troost kunnen bieden. Voor mij is dat zeker gelukt.
Je hebt meer foto’s gemaakt van Luc dan er in het boek staan. Hoe gebeurde de selectie?
Dat is geleidelijk aan gebeurd. Ik heb een paar honderd beelden. Bij een eerste selectie gaan alle slechte beelden eruit (slechte compositie, te onscherp, …) Dan hield ik er pakweg nog 100 over en dan is het keuzes maken, kill your darlings. De selectie was hier anders dan bij een andere muzikant omdat ik emotioneel dichter bij Luc stond, dat was niet altijd even simpel. Ik heb bewust niet alle technisch perfecte beelden geselecteerd, maar wel degene die mij het meeste pakten.
Massa’s foto’s van je overleden vriend bekijken is geen pretje, denk ik dan…
Dat zou je inderdaad denken, maar mij heeft het alvast veel troost geboden. Ook omdat ik me er enorm heb mee geamuseerd tijdens de fotoreportages. Zeker in Diksmuide waar ik ben meegegaan, vertrekkende van bij Luc thuis. Dat gegeven in mijn achterhoofd is zeer belangrijk voor mij, ik krijg er telkens een goed gevoel bij als ik eraan denk.
Zijn de foto’s herinneringen of heb je jaren na dato het idee dat je door die foto’s Luc beter hebt leren kennen?
Degene, buiten zijn dichtste familie, die zegt dat hij Luc kende, kan ik op 2 vingers tellen denk ik. En ik ben daar niet bij, nee. Dat hoeft ook niet, ik weet wat ik aan hem had. De herinnering in mijn hoofd is mooi, liefde en respect.
Is jouw boek ook een must voor de niet die-hard fan van Gorki?
Goh, ik kan mezelf slecht verkopen, helaas. Het is natuurlijk wel zo dat het over Luc De Vos gaat, dus ik kan me voorstellen dat als je geen muziekliefhebber/kenner of fan van Gorki bent dat je aan het boek voorbij loopt. Ik zou ze toch aanraden om eens even door het boek te bladeren, misschien komen ze wel een Luc De Vos tegen waar ze zich mee kunnen identificeren. Maar wie ben ik om dat te zeggen.
Het is jou al honderd keer gevraagd, dus nog een keer voor ons. Hoe moeten we ons Luc herinneren en wat is jouw meest dierbare herinnering aan hem?
Als iemand die zich nooit kwaad maakte en die introvert, eerlijk en super intelligent was. Een zeer belezen iemand. Soms een beetje aan de luie kant. Zijn ongelooflijke podiumpresence, zo naturel. Terwijl de meesten ofwel de verkeerde woorden uitstotteren of gewoon niets zeiden, vloeide het er bij Luc heel gewoon uit en soms zei hij dingen waarvan wij achteraf dachten “Waar haalt hij het?”
Op het podium voelde hij zich het best denk ik. Onbereikbaar en toch weer niet. Op de één of andere manier gaf hij me ook rust. Zo een vaderlijke rust. Luc wond zich nooit op. Luc was ook veel te goed en liet zich soms veel te veel doen door bepaalde mensen. Als er misschien één slechte eigenschap was, dan was het dat hij nooit het achterste van zijn tong liet zien.
Je kan het boek bestellen via deze link bij uitgeverij Borgerhoff & Lamberigts en het is ook verkrijgbaar in de courante boekhandels.