Ken je Galan Galan al? Hun debuut The King Of Losing Absolutely Everything gaat dan wel over rouw, maar het is één van de mooiste – en logischerwijs – meest intense platen die de laatste jaren in dit land zijn verschenen. Jazzy, maar evenzeer met invloeden van pakweg Massive Attack. Je kan ze dit jaar nog twee keer in Gent zien: op 13 november in Zebra Café en op 17 december in Café Charlatan. Twee keer prijs en nu een babbel.
Het eerste wat opvalt aan Galan Galan is eigenlijk dat er van alles in zit. Zo veel dat het nauwelijks te omschrijven is, maar probeer het zelf maar eens.
We gebruiken sinds kort de term ambient storytelling. Het is niet echt een muziekgenre… We houden dan ook niet echt vast aan het idee dat we louter muzikanten zijn. We brengen verhalen die gedragen worden door alles wat we op het podium en in de studio doen. Dat is muziek, maar ook performance en poëzie. We willen vooral geen “nummer-fabriek” zijn, maar zoeken naar betekenis in wat we samen doen.
Naast de vele muzikale stijlen is er ook de gelaagdheid van jullie geluid. Het lijkt wel of jullie aan iedere song maanden hebben gesleuteld of ben ik daar verkeerd in?
Die gelaagdheid ontstaat bijna vanzelf. Dat is eigen aan hoe ons project werkt. Iedereen heeft een eigen achtergrond en inbreng. We laten het geheel organisch ontstaan en hebben veel vertrouwen in elkaar. Wat we vertolken is nooit terug te brengen tot iets eenduidig of eenvoudig, tot één persoon of tot één visie.
Louise De Smet, de zangeres en drummer Jente Vanderruste zijn zelfs midden in het schrijfproces in het project gestapt. Ze konden meteen goed meevoelen met het project en voegden daar enorm veel mogelijkheden aan toe.
De songs op ons album kwamen op die manier vrij snel tot stand. Er was ook een soort urgentie. Het hele gevoel waar het album uit voortkwam wilde Alexander Van Vooren (zanger-gitarist in de band), zo snel mogelijk van mij af kunnen zetten. Daarnaast wouden we ons als collectief ook heel graag laten horen. Voor het tweede album zijn we gelukkig wat geduldiger geworden.
Dan vraagt een mens zich af, is het eenvoudig om die gelaagdheid over te brengen naar het podium?
Dat is telkens wel wat zoeken. Elk optreden weer opnieuw. Het hangt er ook van af hoe we ons die dag voelen. We zijn allemaal gevoelsmensen die wel connectie met elkaar willen opzoeken op het podium. Dus het is een zoek-en-vindspel op het podium, wat alles wel best kwetsbaar maakt. We zijn geen afgewerkte act, maar zo laten we wel ruimte voor the element of surprise. Deze gelaagdheid groeit ook elke keer als we samenkomen. En dat houdt het hele proces best interessant, zo voelen we ons ook als collectief ontwikkelen. Als verteller en performer nodigt het podium je uit om volledig aanwezig te zijn en dus goed in- en uit te ademen. Dus in die zin is het voor mij (Louise) gewoon één van de mooiste meditaties.
Jullie omschrijven Galan Galan als een collectief van kunstenaars. Dan vraag ik me af: hoe hebben jullie elkaar ontmoet?
Mathis Van Renterghem en Alexander schilderden al een tijdje samen. Waterverf op vage dagen. Onze muzikale klik kwam later pas. Arno De Ros, de bassist in de band leerden we via een gemeenschappelijke vriend kennen. Hij bezit een hevige liefde voor schrijven en alles wat literatuur is, ook iets wat we delen. Jente kwam erbij als professionele muzikant. Niet veel later onthulde hij zich ook als lokaal Ninoofs politiek analist en comedy-gigant. Lou hebben we opgebeld toen ze aan het hitchhiken was in Marseille, toen ze heel erg zoekende was. Het was toeval dat aan het woord was, want niet lang daarvoor had ze neergeschreven in haar dagboek: “Het enige wat ik wil is een band”. En de rest is geschiedenis.
Grappig, maar ik vind Galan Galan soms klinken als een toegankelijk experiment.
Dat is het ook voor ons. Dat is het mooie aan muziek natuurlijk!
Vorig jaar verscheen jullie debuut The King Of Losing Absolutely Everything. Een zware dobber, want het werd een plaat van rouw, want het ging over een rouwproces. Specifiek over de moeder van Alexander die veel te jong stierf. Heeft die plaat je geholpen om dit verlies te verwerken?
Het was tegelijk iets dat hielp, en iets dat de verwerking in de weg stond. Het voelde bevrijdend om na een ziekenhuisbezoek te kunnen gaan zitten aan haar piano, te kunnen voelen dat de vingers zich spontaan wisten te spreiden naar iets wat het gevoel binnenin vertolkte. Ik heb die piano daar dan leren bespelen, als deel van het rouwproces. Die oude piano is een belangrijk deel van het album geworden.
Maar het opnameproces en de shows daarna volgden aan een verschroeiend tempo. Zeker in die periode was dat zwaar. Ik volgde toen ook een filmopleiding. Toch ging ik er in mee. Het was een vlucht, maar één die noodzakelijk leek. Ik weet nu dat verdriet niet alleen vertaling zoekt, maar dat het vooral ook ruimte zoekt. Het heeft even geduurd vooraleer ik die ruimte en daarmee ook de rust vond.
Hoe waren de reacties? Requiem For A Mom, één van de tracks, is bloedstollend mooi, maar tegelijkertijd een angstaanjagend stukje muziek!
De song werd aangekondigd door Arno in een bericht naar mij (nl. Alexander). Het album was nagenoeg af, toen hij mij liet weten dat hij nog iets voor mama had geschreven. Het is vandaag nog steeds de song die voor mij dit verlies het best kon vangen. Zonder woorden, zonder opgezet ritme, zonder de instrumenten die we normaal bespelen, alsof ze opgeslokt zijn. Het is één lange stroom, van iets waanzinnig groot en ongrijpbaar, waar je je stil en klein tegenover voelt. Het is gek genoeg de song waar ik niet aan meeschreef, die wel het dichtst bij mij kwam te staan.
Arno ervaarde zelf ook al veel verlies. Het is een taal die we, vaak onrechtstreeks delen. Ik ben hem er heel dankbaar voor. Ook anderen vinden dit terug in onze muziek. Dankbaarheid is een van de mooiste reacties die we ontvangen. Onlangs vond ik nog een briefje terug, ‘Merci pour le vent’ – iemand aan wie ik de demo van The Wind That Understands had laten horen.
Los van het feit dat het verliezen van je moeder de hel is, blijft tristesse natuurlijk ook de kern van alle schoonheid.
In alle schoonheid ligt iets triest ja, het is het vertrekpunt van ons eerste album. We leven allemaal in een koninkrijk waarin we niets eeuwig kunnen vasthouden. Maar het vormt niet méér de kern van schoonheid dan dat hoop en herrijzenis dat ook doen. Die veelzijdigheid, die chaos en onduidelijkheid is het onderwerp van ons tweede album.
Gaat die nieuwe plaat ook zo donker klinken?
Louise: Ik denk dat in onze nieuwe ep het ‘donkere’ sowieso wel opnieuw zijn plaats heeft gevonden, maar dat kan nooit zonder het licht dat op alles lijkt te schijnen. Die tegenstelling, die zo mooi in elkaar overvloeit, daar spelen we graag mee. We merken dat ook fel in hoe wij, de frontzangers, met elkaar in dialoog gaan, zowel op als naast het podium. Voor ons voelt het aan als een spiraal waar je niet weet wat licht en wat donker is. En zo keren we ook altijd terug naar een soort van puurheid die rauw, eerlijk, warm en koud tegelijkertijd aanvoelt. Een soort van heerlijke chaos.
Waarom moeten de mensen komen kijken naar jullie optreden in de Zebrastraat of in De Charlatan in Gent?
Het fijne aan onze optredens is dat we zoveel verschillende reacties ervaren. Mensen gaan zitten, soms gaan ze zelfs liggen, dansen, alles los, wenen, lachen,… Alles is welkom, het is de muziek die ons altijd laat terugkomen tot onszelf. We hopen mensen mee te nemen in een reis naar een wereld waarin alles en niets, en daarmee elke mogelijke tegenstelling, tegelijkertijd bestaat.
Galan Galan kun je live zien op:
13/11 – Zebrastraat, Gent
17/12 – Charlatan (Support: Steinfeld), Gent
12/12 – De Focus Geraardsbergen, België
Facebook – Instagram – VI.BE
ZEBRASTRAAT: Website – Instagram