Freaky Age, de jongste finalisten van Humo’s Rock Rally ooit, staan
vier jaar na hun laatste album terug op het podium. En ze stellen hun nieuwste telg, Inner Stranger, voor met een show in de AB die sneller uitverkocht was dan Siegfried Bracke cheques kan innen. Het perfecte moment om het met de Brusselse jongelingen eens te hebben over hoe freaky er het er overal aan toe gaat. En hoe dat nieuwe album nu precies klinkt.
Dus, de release van Inner Stranger in een uitverkochte AB. Hoe voelt dat?
Lenny: Leuk. Zeker na een paar jaar van minder te spelen en van aan de plaat te werken. Dat is eigenlijk de beste start die we konden hebben. De try-outs zijn juist achter de rug en dat verliep keigoed dus we zijn allemaal heel erg excited om te spelen.
Er zit 4 jaar tussen dit album en het vorige. Hadden jullie nood aan een pauze van de band?
Lenny: We hebben niet bewust een pauze genomen van Freaky Age, ’t is gewoon zo gelopen. Vooral omdat we een paar intense jaren achter de rug gehad hadden. De eerste, tweede, derde plaat waren allemaal heel druk. Na de derde plaat hebben we een jaar getoerd en dan ben ik voor een jaar naar Berlijn verhuisd, dan hebben we dus sowieso minder gedaan omdat ik gewoon niet in de buurt was. En dan hebben we effe terug moeten zoeken naar wat we wilden doen, welke richting we wilden.
Wat is het geworden?
Lenny: Inner Stranger is terug meer in de lijn van het eerste album. Ik denk dat we terug meer naar de originele stijl gaan, zeker in vergelijking met het derde album waar we met strijkers gewerkt hebben en er een bredere sound was. Nu is het terug meer rond de gitaar opgebouwd, met een beetje een 90s feel. Oldschool Freaky Age eigenlijk.
Laat mij Freaky Age eventjes kort samenvatten… Jullie staan al 10 jaar op het podium, hebben 4 albums opgenomen en hebben al ontelbaar veel optredens gedaan… En jullie zijn 25 jaar oud. Staan jullie daar soms bij stil? Ik zeg maar, ik ben 24 en jullie gasten doen mij niet goed voelen over mezelf.
Lenny: : Haha, het is zeker niet nodig om u slecht te voelen. Wij vinden dat zelf ook wel gek om daar op terug te kijken. Zeker omdat wij twee echt alles samen zijn beginnen spelen, wij hebben heel dat traject samengedaan. Matti is er nu 26 en ik ben er 25.
Mathias: We zijn er ook heel jong ingesmeten. De Humo’s Rock Rally was in 2006 en toen waren we 14 jaar, twee jaar later hadden we onze eerste plaat. Soms lijkt dat al een beetje een ander leven, maar eigenlijk is dat ook gewoon het leven dat we altijd al gehad hebben want ons leven is muziek maken.
Jullie zijn op Humo’s Rock Rally begonnen onder de naam Freaky Age, we zijn nu 10 jaar verder. Do you think the age got even freakier?
Mathias: Ja, nu zijn we misschien meer op een “normalere” leeftijd, maar we hebben inderdaad een soort van voorsprong omdat we al 4 platen hebben opgenomen.
Lenny: De Freaky Age slaat voor mij toch vooral niet op het persoonlijke, maar op hetgene rond ons, de tijdspanne. En om dan op je vraag te antwoorden dan vind ik wel ja. Misschien ligt dat aan mij omdat ik ouder word, but the world seems to make a lot less sense. En op die manier vind ik alles wel wat freakier geworden. Ik zie meer en meer dingen gebeuren die ik helemaal niet ok vind. Terwijl je daar toch niet echt mee bezig als je 14 bent.
Zit dat in het nieuwe album? Dat gevoel?
Mathias: Dat gevoel van vervreemding zit in de titel Inner Stranger en de surrealistische tijdsgeest zit ook wel ergens in de teksten verweven. Maar Lenny is wel nogal een observerende tekstschrijver dus het zal er niet snel expliciet in zitten, aangezien de teksten over hem persoonlijk gaan.
Lenny: Ik denk wel dat het voelbaar is, dat er vele mensen samen met mij rondlopen met het gevoel dat er heel veel dingen niet kloppen. En je hebt dat zowel in jezelf, als de dingen die rond je gebeuren. En daarop slaat die Inner Stranger ook een beetje, dat je het gevoel hebt dat je jezelf of de wereld rondom je heen kent, en dat dan toch soms niet zo blijkt te zijn.
Lenny, jij doet ook solowerk? Is er iets dat je kwijt kan in je soloproject dat niet kan de band kan of omgekeerd? Wat is het verschil voor jou?
Lenny: Dat jaar dat ik in Berlijn zat was echt wel met de bedoeling om daar solonummers te schrijven. Ik denk dat het grootste verschil is tussen de liedjes die bij Freaky Age en diegene die ik apart houd om een solo-album mee te maken is dat die allemaal een beetje rustiger zijn. De focus ligt nog meer op de tekst en gaat nog persoonlijker zijn. Ik ben zelf ook iemand die heel veel naar kalme, akoestische dingen luistert, zoals Jackson Browne of Kurt Vile. Een beetje meer mid-tempo, easy-going stuff. Maar ik denk ook dat het nooit het een of het ander zal zijn. Voor mij is het tof om die afwisseling te hebben. Met de band zijn het heel erg energieke en intense shows, en dat maakt het net een stuk fijner om te kunnen switchen.
Wat is voor jullie rock ’n roll? Is dat enkel een muziekgenre of toch echt een levenswijze?
Mathias: Da’s natuurlijk meer dan muziek alleen. Ik denk dat wij best een “klassieke” band zijn, met 4 mensen die heel nauw aan elkaar hangen. Muziek wordt nu soms op een heel andere manier gemaakt, met tracks die online wordt doorgestuurd waar dan iemand vocals op zet en dan iemand die daarna verder aan werkt,… Het romantisch idee van vier gasten die in een klein kot samen nummers maken, dat is bij ons wel degelijk nog belangrijk.
Waar repeteren jullie?
Lenny: De studio van mijn vader. Hij baat een opnamestudio uit in het gebouw naast mijn ouderlijk huis. Luna Barn studio is altijd al ons hoofdkwartier geweest. Dat is de plaats waar wij al jaar en dag onze repetities doen en ons eerste album hebben opgenomen. Voor dit album hebben we beslist om het ook terug daar op te nemen en zelf te producen. Het is dus echt wel terug naar het begin.Mathias: Daarom dat het misschien ook zo lang geduurd heeft. Omdat het verschillende opnamesessies waren die dan samen op een bepaalde manier vorm op het einde van de rit hebben gekregen. Maar het is niet dat we die plaat hebben opgenomen op een paar weken tijd.Lenny: Ja, het is inderdaad allemaal in etappes gebeurd. Er staan ook nummers op het album die we twee jaar geleden geschreven hebben en toen al hadden opgenomen. En da’s ook een beetje de valstrik,want er hoeft op die manier er geen einde aan te komen. Als je niet voorzichtig bent, en die fout hebben we misschien ook wel gemaakt, is dat je kan blijven verder werken aan die plaat. Je bent op een plaats waar je op je gemak bent, je zit niet in een gehuurde studio waardoor het af moet zijn in 3 weken of zo.
En hoe bepaal je dan precies wanneer de plaat af is?
Lenny: Dat is niet zo vanzelf gegaan. We hebben echt moeten zeggen van: “Nu is het genoeg geweest. We hebben een keigoeie plaat, nu gaan we alles afmixen en het afwerken”. Anders blijf je maar bezig.
Mathias: Voor de plaat die nu is uitgekomen is er along the way ook wel een plaat gesneuveld met nummers die we uiteindelijk er toch niet hebben opgezet. Er was op een bepaald moment wel een turning point waarop we het gevoel hadden van ja, nu zijn we goed bezig en dat was met het nummer All for Nothing. Dat is het nummer waarvan we dachten: “Ja, het is deze richting die we uit willen.”
Lenny: De eerste zes maanden nadat ik terug was uit Berlijn hebben we toch echt wel zitten sjieken op verschillende soorten nummers, geëxperimenteerd met onze stijl en sound voordat we het gevonden hadden. Soms zijn we heel ver gegaan om dan terug te komen. Het fijne is ook wel dat wij omdat we al zo lang samenspelen en ondertussen al aan ons vierde album bezig zijn is dat wij heel erg gewoon zijn aan elkaar. Zowel op muzikaal als op persoonlijk vlak, we zijn ook gewoon nog altijd beste maten die buiten de studio met elkaar rondhangen en over vanalles praten. En volgens mij is dat even rock ’n roll dan op elkaars muil slaan na een optreden.
Mathias: Het is een serieus proces geweest. Maar we zijn tevreden met het resultaat.
LINDSI DENDAUW
Copyright foto: Trees Rommelaere