Muziek voor nachtelijke hemels. Zwaar, diep en behekst. Vanuit Cleveland kwam het doom-/ witchcraftproject Frayle overgevlogen om hun duister magische sound op metalfestival Alcatraz in Kortrijk te laten klinken, waar we bezielers Sean Bilovecky en Gwyn Strang mochten interviewen. Een enorm fijn koppel, maar bovenal een betoverend duister muzikaal duo.
Jullie speelden vroeg deze namiddag op het La Morgue stage en ik vond het ronduit fantastisch! Hoe was het optreden voor jullie?
Gwyn: Oh, het was geweldig! De tent stond vol en het was zo fijn om verbinding te voelen met het publiek. Hun reacties, het applaus… heel fijn! Dat vind ik belangrijk, connecteren met de mensen die naar ons staan te luisteren.
Hoe jullie startten als band, is eigenlijk een ongelofelijk mooi verhaal. Ik las het online, maar willen jullie het zelf even vertellen?
Gwyn: Sean speelde vele jaren terug in een band, maar verloor zijn liefde voor muziek. Hij speelde niet meer, toen we mekaar leerden kennen. Ik moedigde hem aan en hij vond die passie gaandeweg terug.
Sean: Omdat ik stopte met drinken…
Gwyn: Ja, omdat hij stopte met drinken.
Sean: Ik stopte met drinken en plots moest die energie ergens heen, dus muziek was terug. Ik speelde vanalles en zij zong in bad. Ik vroeg haar om op mijn muziek te zingen. “Gwen, je moet hier op zingen.” En zij zei: “Nee!” Ze is ongelofelijk verlegen. Het duurde oneindig lang en toen ze eindelijk ‘ja’ zei, moesten we opnemen in de studio op de derde verdieping en moest ik in de kelder gaan zitten, zodat ik haar niet zou horen zingen. Ze is zó verlegen.
Maar dat is dus overwonnen?
Gwyn: Ik ben nog steeds erg verlegen… Maar als ik op het podium sta, word ik gewoon een ander persoon.
Dat was eigenlijk niet het verhaal dat ik las…
Sean: Oh! Vertel ons wat je las!!!
Ik hoorde dat je opname-apparatuur kocht voor Gwyn als kerstcadeau.
Sean: Oh ja! Maar het was andersom! Zij kocht dat voor mij! Toen ik stopte met drinken en terug muziek begon te spelen kocht ze me wat Logic-spullen om op te nemen, waarmee we tot hier toe alles al mee opgenomen hebben.
Jullie zijn allebei kledingontwerpers en schenken veel aandacht aan de kledij en juwelen op het podium. Ik ben zelf ook een fan van extravagant donkerromantische kledij, maar vooral ook van accesoires. Jullie look is ongelofelijk! Ontwerpen jullie alles zelf?
Gwyn: (wijst naar de vriendin die wat verderop zit;) Zij ontwerpt ze!
Sean: Alle juwelen zijn ontworpen door Kat! Je kan ze kopen bij Katz Little Factory. Ze zit ook op Instagram en Facebook en verkoopt alles ook aan onze merchstand op optredens.
Is dit een deel van de act, of echt het verlengde van wie jullie zijn?
Gwyn: Beide. De kledij is echt iets voor en van mij. En voor mij is de look die ik samenstel om op het podium te staan, is een deel van het geheel voor mij. Het is kunst, want ik wil een bepaalde look én een bepaald geluid en dat hoort er allemaal bij. Wat mijn gezichtsjuwelen betreft: dat begon echt omdat ik zo verlegen ben. En het is toch wel een manier om me een beetje te verstoppen.
Als een soort masker?
Gwyn: Ja, toch wel… ik hoef me minder zorgen te maken op het podium, voel me minder naakt. Ik vond Katz’ juwelen op Etsy, bestelde een paar stukken en ze waren perfect. Het is een verlengde van mezelf én een manier om me te verbergen.
Nu toch even terug naar jullie muziek… geen doorsnee metal, maar wat jullie zo aantrekkelijk maakt is dat jullie het beste van verschillende genres te weten combineren in een heel eigen sound. We horen doom metal in de stijl van Black Sabbath, stoner als van Sleep Over, met teksten die Chelsea Wolfe zou kunnen schrijven, met die prachtige triphop zang zoals bij Portishead. Bands die we één voor één in onze eigen platencollectie hebben. Herkennen jullie deze vergelijking?
Gwyn: Jazeker. Ik adoreer Beth Gibbons (zangeres van Portishead, nvdr.). De manier van zingen, het fragiele, het kwetsbare, het imperfecte… en stil, melancholisch. Dat is mijn vocale inspiratie. Als ik verdrietig ben, zet ik Portishead op. We houden allebei enorm van Chelsea Wolfe. Het was ook één van de eerste dingen die we samen deden, naar een concert van Chelsea Wolfe gaan. En Black Sabbath… ik bedoel: wie houdt er niét van Black Sabbath!??! Nu, we hebben elk erg verschillende muzikale invloeden. Je zou zelfs kunnen zeggen dat ik van een bepaalde plek komt en hij van een heel andere op dat vlak…
Sean: Ja. En we blijven ook uit mekaars plek, gaan uit mekaars weg. En dat is ook echt wat Frayle is: zij doet haar ding, ik laat haar haar ding doen, ik doe het mijne. En daar wijken we niet van af. Ik doe de muziek, zij doet de zang. Ik voeg daar af en toe iets aan toe, maar het is vooral Gwyn die dat opneemt. Soms heb ik een riff waarbij ze ineens enthousiast “Dit is verbluffend!” roept en soms zegt ze ook gewoon “Nee, dit is niet angstaanjagend genoeg” (gelach). Dat is hoe we werken, gewoon elkaar de ruimte geven. Want als we dat niet doen, klinkt het niet als Frayle.
Sean, begin jij dan altijd met het schrijven van muziek voor een Frayle-nummer en zet Gwyn daar dan de teksten op?
Gwyn: Ja, eigenlijk heeft hij een heel archief van honderden riffs. Daar start het. Dan luisteren we samen en pikken we er enkele uit, die we eruit willen laten springen. Daarvan maken we dan een soort schets. Daar voeg ik vocale melodieën aan toe, tot we een idee hebben hoe het zit met strofes en refreinen en dan schrijf ik er tekst op.
Sean: Ja, en weet je, zij heeft ook een hele bibliotheek vol teksten. Soms is het maar één zin, enkele woorden, soms een afgewerkte tekst. Die laten we versmelten. Dat gaat heel natuurlijk nu. Vroeger forceerden we het soms. En dan klonk het niet goed. Als het nu niet goed klinkt of goed aanvoelt, leggen we het gewoon terug op een schap in ons archief. Gen geforceer, geen gehaast meer nu… We vinden het alleen nog maar belangrijk om mekaar enthousiast te maken over iets wat we creëren en niet meer wat de rest van de wereld er van vindt, om een goeie song te schrijven. Soms komt ze naar boven gelopen en zegt ze “Dàt! Doe nog meer van dat!”ean
Het levert in elk geval een slome, trage maar toch stormachtige instrumentals, krachtig, verlichtende zang. Duister hypnotiserend, alsof dreamrock gecombineerd werd met doommetal.
Jullie eerste ep The White Witch uit 2018, bezorgde jullie meteen het genrelabel witchmetal op maar ook jullie debuutplaat 1692 kunnen we aan hekserij linken, want als we juist zijn was dat het jaar dat het eerste heksenproces in Salem plaatsvond. Vanwaar de fascinatie voor hekserij?
Gwyn: Toen ik klein was, stierf ik enkele keren bijna. Ik was erg ziek. En enkele jaren later besefte ik daardoor dat heksen bestonden. Iemand vertelde me ooit, dat als een klein kind erg ziek is en bijna sterft, dat zijn ziel niet zeker is of het wil blijven… En dat geloof ik ook. Vanaf jonge leeftijd wist ik al dat ik ‘anders’ was. Ik heb een connectie met iets groters, iets goddelijks. Dat is iets dat iedereen kan, geloof ik, als je er open voor staat, als je het toelaat. Ik ontdekte dat als kind al. Ik had het geluk dat toen te mogen ontdekken.
Jullie spelen vandaag op Alcatraz, één van de 2 grote Belgische metalfestivals in België, maar we zijn slechts een passage in jullie tour, want jullie speelden in Engeland, Nederland en Duitsland en daar volgen de komende dagen ook nog enkele optredens.
Sean: Morgen spelen we in Engeland. We rijden er vanavond nog heen.
Wat is voor jullie je droompodium. Waar zou je écht graag eens spelen?
Sean: Wel, als beginnende band spelen we op kleine en middelgrote podia op festivals. En ik moet toegeven: dat hoofpodium ziet er écht heel goed uit! Nog wat veraf, maar het lonkt!! We hopen daar ooit, op een dag, te geraken. En weet je, het beeld van Gwyn op zo’n groot podium… Dat zou super zijn! Maar waar we ook maar verbinding kunnen maken met ons publiek, ís een droompodium voor ons. Het is niet dat we per se op een hoofdpodium op een bepaald festival willen spelen. Gewoon eender welk hoofdpodium. Gewoon àlle hoofdpodia (gelach)!
Wat zijn de toekomstplannen? Nieuw werk?
Gwyn: Ja, we hebben een nieuw album klaar, Heretics & Lullabies, dat op 10 oktober verschijnt op Napalm Records. Walking Wounded en Summertime Sadness waren daarvan de eerste twee singles en er komen er nog twee aan, voor het album verschijnt. **** komt er volgende maand aan… en dan nog eentje.
Sean: Shhht, Gwyn. We mogen nog niet zeggen wat dat is. Je mag de titels niet vernoemen! Maar er zijn dus wel al twee nieuwe videclips opgenomen, die er binnenkort aankomen.
Wat is jullie grote Frayle-droom?
Sean: Die gebeurt letterlijk vandaag. Deze tour was zo’n grote stap vooruit voor ons. Op festivals spelen en mensen ontmoeten, die geïnteresseerd zijn om met ons te praten, zoals jij… Gwyn had ook net een fotoshoot. Iedere dag, beleven we intens en zijn we zo dankbaar voor.
Gwyn: En het besef dat we kunnen beginnen leven van de muziek die we maken, is onze droom.
De droom van elke muzikant, denk ik!
Sean: Zonder twijfel.
Een makkelijke vraag om af te sluiten: Belgisch bier, frietjes of chocolade?
Sean: Oeh… dat is geen gemakkelijke vraag…
Heb je al één van de drie geprobeerd?
Sean: Allemaal!
Gwyn: Ja, wij hebben ze allemaal geprobeerd. Ik denk dat ik toch voor de chocolade ga… guilty pleasure…
Sean: Ik dan toch de frietjes. Met ketchup. En misschien ook een klein beetje mayo.
Thank you very much for this interview, Gwyn and Sean. Enjoy the rest of your tour!