FireForce, wie nog nooit van deze Antwerpse metalband hoorde, zou al sinds 2008 onder de spreekwoordelijke steen kunnen geleefd hebben. Sinds hun oprichting hebben ze toch al wel zowat alle provincies meerdere malen platgespeeld. Hun vier albums worden ook internationaal gewaardeerd, wat resulteerde in aardig wat buitenlandse optredens met klinkende namen in het genre. We belden en mailden met gitarist van het eerste uur Erwin Suetens en spraken over de nieuwe plaat, opnames en Belgische klassiekers.
Proficiat met de nieuweling. We zien op verschillende sites en in magazines positieve reacties. Hoe is jullie ervaring in het algemeen?
We kregen inderdaad al heel veel positieve reacties, dat het er zoveel gingen zijn hadden we niet verwacht. We waren natuurlijk wel erg tevreden over onze schijf, anders breng je ze niet uit hé.
Heb je soms dingen gelezen waarvan je de wenkbrauwen optrok?
Dat valt wel mee, al weten we wel zeker dat bepaalde journalisten niet de volledige plaat hebben gehoord of de moeite niet namen om de bio te lezen. Als je dan schrijft dat bijvoorbeeld ik alle solo’s voor mijn rekening neem, dan weet je al hoe laat is. Of dat onze zanger Marc heet, of dat een citaat op andere personen wordt weerspiegeld in plaats van op de juiste.
Wat me ook opvalt is dat het chauvinisme in andere landen nooit ver weg is. Buitenlandse bands krijgen systematisch lagere cijfers dan diegene uit eigen land. Nu, om eerlijk te zijn lig ik niet echt wakker van recensenten hun mening. Het blijft een individuele mening en smaken en kleuren verschillen nu eenmaal. Ik heb pas problemen als er ongefundeerde zaken boven komen. Zoals bv: “Prachtig gedaan, prima songs, prima productie – maar wie zit hier op te wachten? Bang, de helft van de punten” – “Geweldige muziek, prachtige productie, maar ik heb geen boodschap aan historische teksten. Bang, de helft van de punten” – “Wat een vooruitgang, beste plaat van de band ooit, maar de zanger zingt wat laag naar mijn smaak. Bang, de helft van de punten”. Dan wordt ik “grumpy”…
Je hebt duidelijk een sterke band opgebouwd, zelfs de vacante positie als zanger werd succesvol ingevuld.
Dat klopt zeker. We kenden Matt al van bij shows die we in 2012 deden met Crimson Glory en Nightmare, waar hij de leadgitarist is. Hij vulde in het verleden al af en toe de positie van gitarist in, als Marcus omwille van beroepsredenen niet kon. We wisten dus dat hij al een aardig stukje kon spelen. Omdat hij bij Dead Crows ook de zang voor zijn rekening nam, vroegen we hem eens te proberen om een FireForce nummer te zingen. In deze stijl had hij nog nooit gezongen. Dat klonk – volgens ons – geweldig, en we konden hem gelukkig overtuigen niet alleen de lead op zich te nemen, maar ook de zang. Twee vliegen in één klap dus.
We weten dat jij de meeste nummers schrijft. Kan je schetsen hoe een FireForce-nummer groeit, van embryo tot volwassen song als het ware.
Het zit zo dat ik heel veel inspiratie kan krijgen van dingen die ik zie, hoor, lees. Mijn vader was ordenkundige en ook erg geïnteresseerd in oorlogen en veldslagen. We reden vroeger veel langs musea, kerkhoven en andere belangrijke plaatsen uit de geschiedenis. Nu kan het zijn dat we ergens langsrijden, dat ik televisie kijk of iets lees. Een passsage, een tekstlijn, een beeld en het begint vanboven te malen. Riffs, teksten, dat komt er dan allemaal uit en dan begint het samensmeden tot een nummer. Zo is Army of Ghosts ontstaan na het kijken van de film The Railway Man, over de Japanse interneringskampen in WW2. Nu, ik schrijf wel het raamwerk, de leads en solo’s zijn allemaal van de hand van Matt. En het exclusieve nummer op de plaat heeft hij helemaal geschreven. We vonden het te goed om niet op te nemen.
Maar op de essentie van je vraag terug te komen: ik maak de riffs, de basisdrums, de basisbas, de tekst en de zanglijnen. Die ruwe versie wordt aan de andere leden bezorgd en Christophe zorgt dan voor een passende drum met genoeg variatie, Serge maakt een dreunende baslijn, en Matt vult de solopassages in en creëert melodielijnen waar hij ze het best vindt. Hij plooit de zanglijnen hier en daar zodat ze beter bij zijn feel passen, en klaar is kees. Dit laatste werd vroeger gedaan door onze producer, maar nu is dat dus ook tot een minimum herleid.
Hoe verliepen de opnames? We zagen dat jullie veel in België bleven in plaats van naar Duitsland te trekken.
Er werd deze keer een valabel alternatief aangeboden om onze verplaatsingen te beperken. Daarom bleven we deze keer inderdaad in België, en namen het instrumentale deel op bij Bob Briessinck, die tevens al een tijdje onze vaste live geluidsman is geworden. Het is nog een jonge kerel met veel talent. Hij heeft een eigen studio, waar we makkelijk in het weekend en op andere vrije momenten konden tewerk gaan. Enkel de zang werd opgenomen bij The Prophecy & Music Factory studio in Duitsland. Bob was er eerlijk over dat hij niet zo sterk was in het coachen van een zanger. Ook omdat het Matt z’n eerste keer opnemen was in een echt grote studio, besloten we om voor de zang wel naar Duitsland te trekken. We hebben een goede band met RD Liapakis (Lia voor de vrienden) en hij is ook een erg goede vocal coach, iets waar Matt veel van opstak.
De eindmix werd gedaan door Henrik Udd in Zweden. Die is bekend van zijn werk met onder andere Hammerfall, Powerwolf, At The Gates, Delain en anderen.
Ook jullie artwork is van een bekende Belg. Vanwaar de keuze voor Eric Philippe?
Eric is al jaren een goede vriend van mij en ik hou enorm van zijn stijl. Al vanaf het eerste Double Diamond album. Hij ontwierp de de covers voor het In Danger album, en voor de Conquer With Steel ep. Met FireForce was hij de eerste waar we aan dachten toen we onze eerste ep Moonlight Lady gingen opnemen, en het hoesontwerp is dan ook van zijn hand. Om het ook eens voor eens en altijd duidelijk te stellen: Moonlight Lady is NOOIT officieel verschenen, en enkel gebruikt als labelshopping materiaal.
Maar om verder te gaan over Eric. Hij deed ook het eerste Fireforce album, March On, en dan ook nog de The Iron Brigade ep. En nu dus Rage Of War.
Iets helemaal anders nu, hoe leerde jij als jong manneke spelen? Volgde je lessen of pakte je het anders aan?
Dat is een verhaal dat al lang geleden begon. Voor mijn achttiende verjaardag mocht ik van mijn moeder eens ‘iets speciaals’ kiezen. Ik wilde eigenlijk een moto, maar daar was ze niet zo voor te vinden. En ja, dan leek zo’n elektrische gitaar me wel wat, gezien ik fan was van het stevigere werk en helemaal opging in de NWOBHM toen. Een collega van mijn vader gaf als bijberoep gitaarles, en zodoende leerde ik de basis. Maar ik kreeg al snel genoeg van My Bonny Is Over The Ocean en aanverwanten en heb mezelf dan het stevigere spul aangeleerd. In het begin met behulp van songbooks van onder andere Saxon, Black Sabbath en The Scorpions. En dan vooral veel kijken en luisteren op concerten…
Welk FireForce nummer zou je een beginnende gitarist aanraden om te leren spelen?
Coastal Battery. Dat heeft niet zo’n moeilijk akkoordenwerk, maar is wel erg goed om de ritmes onder de knie te krijgen.
Jullie zijn ook van het toch wel vrij bekende Limb Music naar ROAR overgestapt. Kan je daar meer toelichting over geven?
Bij Limb zaten we duidelijk op een dood spoor. De samenwerking vlotte niet zo erg meer, en dus mochten we beschikken als we wilden. We hebben nog wat toegevingen gedaan en nog een paar extra tracks moeten opnemen, maar daarna waren we vrij. ROAR lag op dat juiste moment op een presenteerblaadje, en onze producer zijn band Mystic Prophecy zit er ook bij dus wat zouden we treuzelen? Nu zijn zelfs Grave Digger ook onze labelmates…
Welke verwachtingen hebben jullie van het label?
Ik verwacht van een label dat ze de promotie ernstig nemen en de juiste kanalen gebruiken. Dat ze aanspreekbaar zijn, en dat ze faire condities geven. En tot zover werkt dit toch…
Wat hoop je voor de toekomst van FireForce? Wat zie je als de volgende stap?
Laat ons daar die fucking corona geschiedenis voor afwachten. Op dit moment weet geen hond wat en wanneer er iets gaat gebeuren. Er worden overal al volop concerten ingepland en uiteraard ook verschoven, maar zolang je niet weet wat de toekomst werkelijk gaat brengen, kan je beter niet te vrolijk worden…
Ik hoop enkel dat dit album niet gaat ondergaan in de hele c-shit.
Als laatste vraag, nog eentje over Belgische muziek. Welke vaderlandse klassiekers raad je iedereen aan om toch minstens een keer te beluisteren.
Vaderlandse klassiekers? Voor mij zijn de absolute eerste klassiekers op hardrock/metalgebied Killer, Ostrogoth, Acid, Cyclone en Crossfire. Recenter ga ik voor Ancient Rites, en nog recenter voor Objector en Cult Of Scarecrow. En als het recent moet zijn en toch oldschool – Hunter!
En uiteraard ben ik er nog een hoop vergeten…
